Η λεζάντα της φωτογραφίας [via] γράφει:
O Iμπραχίμ (που κρατάει το πλακάτ) ήταν σύντροφος του Αχμέντ Γιλντίζ, του 26χρονου φοιτητή που δολοφονήθηκε πριν από τρία χρόνια με εντολή της οικογένειάς του. Μας θυμίζει ότι τα “εγκλήματα τιμής” με θύμα τους ομοφυλόφιλους είναι μια πραγματικότητα στη σύγχρονη Τουρκία…
....................................................................................................................
Ψάχνοντας για την υπόθεση, διάβασα στο Απέναντι Πεζοδρόμιο το συγκλονιστικό χρονικό, όπως είχε γραφτεί στους New York Times πριν δυο χρόνια:
Στο σκοτάδι τα εγκλήματα τιμής με θύματα γκέι
Ο φόνος του Αχμέτ Γιλντίζ «μιλά» για τον διχασμό της Τουρκίας
ΝΕW ΥΟRΚ ΤΙΜΕS , Του Dan Βilefsky (Τα Νέα, 27/11/2009)
Ο Αχμέτ Γιλντίζ ζούσε στη Νοτιοανατολική Τουρκία και δήλωνε ανοικτά την ομοφυλοφιλία του. Ήταν 26 χρονών όταν δέχθηκε πέντε σφαίρες από τον πατέρα του. Το πρώτο καταγεγραμμένο έγκλημα τιμής του είδους καταδεικνύει το βαθύ χάσμα που χωρίζει τις δύο Τουρκίες.
O 49χρονος πατέρας του Αχμέτ έκανε περισσότερα από 1.000 χλμ. πριν από 18 μήνες για να αφαιρέσει τη ζωή του γιου του. Η δίκη του άρχισε τον περασμένο Σεπτέμβριο χωρίς την παρουσία του ίδιου, για τον οποίο πιστεύεται ότι κρύβεται στο Βόρειο Ιράκ.
Ο Αχμέτ ήταν ο μοναχογιός μιας βαθιά θρησκευόμενης και πλούσιας οικογένειας από τη Σανλιούρφα, μια πόλη στη Νοτιοανατολική Τουρκία όπου κυριαρχεί το κουρδικό στοιχείο. Σπούδαζε Φυσική στο πανεπιστήμιο, ήθελε να γίνει καθηγητής και παρέδιδε ιδιαίτερα μαθήματα για να αποκτήσει οικονομική ανεξαρτησία.
Η έρευνα
«Ο πατέρας του τον είχε καλέσει να επιστρέψει στην πόλη τους και να δει έναν γιατρό και έναν ιμάμη για να θεραπευτεί από την ομοφυλοφιλία του. Αλλά ο Αχμέτ αρνήθηκε», λέει ο Αχμέτ Καγιά, ξάδερφος του θύματος. Μέχρι πρόσφατα, τα λεγόμενα εγκλήματα τιμής αφορούσαν κυρίως νεαρές γυναίκες, οι οποίες είχαν τολμήσει να κάνουν έρωτα πριν παντρευτούν ή είχαν φλερτάρει με κάποιον άνδρα. Σύμφωνα με κρατική έρευνα, μόνο στην Κωνσταντινούπολη ένας άνθρωπος χάνει τη ζωή του κάθε βδομάδα για τέτοιους λόγους. Αλλά αντίθετα με τα εγκλήματα τιμής εις βάρος γυναικών που δημοσιοποιούν οι ίδιοι οι δράστες για να αποδείξουν ότι ξέπλυναν την ντροπή της οικογένειας, τα εγκλήματα με θύματα ομοφυλόφιλους παραμένουν στο σκοτάδι.
Σύγκρουση αξιών
Τον περασμένο χρόνο, δικαστήριο της Κωνσταντινούπολης διέταξε το κλείσιμο των γραφείων της «Λάμδα», της μεγαλύτερης ομοφυλοφιλικής οργάνωσης στην Τουρκία, για προσβολή της δημοσίας αιδούς. Η απόφαση ανατράπηκε σε δεύτερο βαθμό. Ο Αχμέτ Γιλντίζ είχε καταφύγει τρεις μήνες πριν από τη δολοφονία του στις εισαγγελικές αρχές, καταγγέλλοντας ότι είχε δεχθεί απειλές από την οικογένειά του. Ο εισαγγελέας, ωστόσο, αρνήθηκε να ερευνήσει τις καταγγελίες του ή να διατάξει την προστασία του.
«Πιστεύουν ότι η ομοφυλοφιλία είναι αμαρτία»
Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του Αχμέτ έχει διχάσει τους γείτονές του στο Ουσκουντάρ, μια παλιά οθωμανική συνοικία στον Βόσπορο, όπου συνυπάρχουν οι δύο Τουρκίες. Κι εκεί, ο 26χρονος φοιτητής που πλήρωσε με τη ζωή του τη σεξουαλική του επιλογή, βρίσκει ανέλπιστους συμμάχους. Η Ουμουχάν Νταράμα, γειτόνισσα του Αχμέτ, δέχθηκε μια σφαίρα στον αστράγαλο από το όπλο του πατέρα του. Αστυνομικοί που την επισκέφθηκαν στο νοσοκομείο, της είπαν να αποφύγει την εμπλοκή της σε αυτό που αποκάλεσαν «βρώμικο έγκλημα». Η Ουμουχάν Νταράμα είναι μια θρησκευόμενη γυναίκα που φοράει πάντα τη μαντίλα της. Είδε δεκάδες γείτονες να κοιτούν από τα παράθυρά τους τη σκηνή του εγκλήματος, αλλά με εξαίρεση την ίδια, κανείς τους δεν θέλησε να καταθέσει. Και υπάρχει λόγος γι΄ αυτό: «Η αστυνομία και οι τοπικοί θρησκευτικοί αξιωματούχοι προσπαθούν να προστατεύσουν τον δολοφόνο, γιατί πιστεύουν ότι η ομοφυλοφιλία είναι αμαρτία», λέει και προσθέτει: «Για το Ισλάμ, όμως, δεν υπάρχει μεγαλύτερη αμαρτία από τον φόνο».
....................................................................................................................
Μου φάνηκε ενδιαφέρον (και τραγικό, και συγκινητικό και γενναίο) πως ο σύντροφος του δολοφονημένου ήρθε και περπάτησε στους δρόμους της Αθήνας, πλάι στους γιορτινούς, χαρούμενους ανθρώπους, που μεταμφιεσμένοι ή μη χόρευαν, τραγουδούσαν και διασκέδαζαν.
Αυτοί κρατούσαν πολύχρωμα μπαλόνια. Κι αυτός, μαζί τους, κρατούσε ψηλά το πλακάτ, τη φωτογραφία του Αχμέτ, του αγαπημένου του.
Ο Ιμπραήμ. Μόνος.
σχόλια