Αποχαιρετισμοί, Terry Richardson και βότκες.
Ανεβαίνοντας τα σκαλιά του νεοκλασικού, ένας απ τους ηθοποιούς της έκθεσης-παράστασης Farewell σχεδόν πέφτει πάνω μου, φωνάζοντας κάτι για την «μαμά που επιστρέφει απ το Παρίσι».
Περπατάω σαν χαμένος στους στενούς διαδρόμους του ψηλοτάβανου κτιρίου, ανάμεσα σε κόσμο που προσπαθεί ευγενικά να περάσει χωρίς να σπρώξει τον διπλανό του(«όχι, όχι δεν είμαστε εμείς που σας σπρώχνουμε τα πρωινά στο μετρό, κάποιοι άλλοι είναι»)Μπροστά από ένα γλυκό σε σχήμα ανθρώπου, κάθεται η ηθοποιός Κωνσταντίνα Βούλγαρη. Δίπλα στο γλυκό υπάρχουν πλαστικά κουταλάκια για να δοκιμάσει όποιος θέλει. Κάποιοι δοκιμάζουν και φεύγουν αμίλητοι, άλλοι της λένε ότι «κάνεις πάντα ενδιαφέροντα πράγματα Κωνσταντίνα» χωρίς να δοκιμάσουν, μερικοί κοιτούν περίεργα χωρίς να λένε τίποτα και ανάμεσα τους εγώ που θέλω σαν τρελός να δοκιμάσω αλλά μου έχει σφηνωθεί στο κεφάλι ότι είναι απρέπεια(«απέναντι στην τέχνη θεότρελε εαυτέ μου; Τότε γιατί είχε τα κουταλάκια;»). Μέχρι που εμφανίζεται μια γυναίκα γύρω στα πενήντα. Κρατάει σακούλες σούπερ- μαρκετ και είναι προφανές ότι είδε φως και μπήκε. Χωρίς αναστολή δοκιμάζει αμέσως , γυρίζει στην ηθοποιό και της λέει «Το κάνατε φοβερό! Είναι δύσκολο γλυκό ο χαλβάς».
Η ηθοποιός την κοιτάζει αμίλητη, ρίχνοντας της ένα καθησυχαστικό βλέμμα («Ίσως από μέσα της βράζει, μπορεί όλο αυτό να ήταν ένα σχόλιο για την καταναλωτική κοινωνία που τρώει τον άνθρωπο και το πρώτο ενθουσιώδες σχόλιο που της έγινε είναι από μια φαν που «Κάτι ψήνεται»)και επιτέλους χωρίς ντροπή, βυθίζω το κουτάλι μου στο αριστερό πλευρό του ανθρωποειδούς.
Εξερευνώ το χώρο. Θα μπορούσα να ζήσω εδώ. Έχει αυτόν τον μποέμικο αέρα, τα ψηλά ταβάνια, τους στενούς διαδρόμους, τις θεατρικές σκάλες και αυτή την beatnik ταράτσα που ακόμα και αν κάνεις την πιο βαρετή δουλειά του κόσμου, ένα απόγευμα εδώ θα σε μεταμόρφωνε σε καταραμένο-αλκοολικό ποιητή(σ. σ «Μόνο να μην είχε προβλήματα με τα υδραυλικά. Είπαμε beatnik ποιητής την μισή μέρα, την άλλη μικροαστός. Εντάξει διχασμένε μου εαυτέ»;)Ο κόσμος έξω κάθεται χαλαρός, η ουρά στο μπαρ όλο και μεγαλώνει(free Absolut), φυσάει ένα δροσερό αεράκι και ο dj αφήνει ελεύθερους τους αστικούς βόμβους του.Το σκηνικό μου θυμίζει φωτογραφίες από πάρτι της Νέας Υόρκης. Όμορφοι άνθρωποι με περίπου λυμένα όλα τους τα προβλήματα, διασκεδάζουν στις ταράτσες των μεγαλουπόλεων με κίτρινα και πορτοκαλί φωτάκια πίσω τους. Όλα είναι όπως πρέπει να είναι. Ούτε βαρεμάρα αλλά ούτε και καμία παραφωνία. Υγεία και πλούτος. Ο Terry Richardson βαριέται να φωτογραφίσει το οτιδήποτε . Το κεφάλι του είναι ένα σβησμένο πορτατίφ και ο αγκώνας του χεριού του το στήριγμα πάνω στο μπαρ.Μέχρι που εμφανίζεται η Lindsay Lohan. Κουνάει το ποτήρι στη μούρη του μπάρμαν και αυτός με γρήγορες μηχανικές κινήσεις το γεμίζει για πέμπτη φορά. Ο Terry «ανάβει» ξανά.
Βγαίνω γρήγορα απ τη αμερικάνικη φαντασίωση, γιατί η πραγματικότητα είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, για να μείνω δεμένος στις αλυσίδες της φαντασίας μου.Τοποθετώ το δεξί μου μάτι, σε μια απ τις τρύπες του τοίχου. Απ την άλλη πλευρά είναι η ηθοποιός Θεοδώρα Τζήμου. Διαβάζει γράμματα και καπνίζει. Είμαστε ματάκηδες μιας προσωπικής στιγμής. Κάποια στιγμή έχεις την εντύπωση ότι ρίχνει κοφτές ματιές, στον αχόρταγο αμφιβληστροειδής σου. Αλλά είναι απλά η εντύπωση σου, όπως τότε που ήσουν παιδί και νόμιζες ότι όλοι οι άγιοι των εκκλησιαστικών εικόνων κοιτάζουν εσένα, επειδή έκανες κάτι κακό που δεν το ξέρουν οι γονείς .Κατευθύνομαι στην έξοδο μετά από τρεις ώρες, με εκατοντάδες εικόνες να στριφογυρίζουν στο μυαλό μου. Υποθέτω πράγματα, για αυτά που είδα, δεν είμαι βέβαιος για τίποτα. Αυτό είναι η επιτυχία αυτής της έκθεσης-θεατρικής παράστασης. Βγαίνεις χωρίς καμία βεβαιότητα, άλλα μέσα σου φυσάει ένα δροσερό αεράκι.Δεν ξέρεις που πας αλλά τουλάχιστον δεν έμεινες ακίνητος απόψε.
Οι πανοπλίες, ο Billy Idol και η κυρίαρχος του παιχνιδιού.
Πίνω την μαύρη μπύρα κοιτάζοντας την διακόσμηση του μαγαζιού. Πανοπλίες, σπαθιά, ρόπαλα, ιππότες της αποκάλυψης και ένα φωταγωγημένο ορυκτό. Κόσμος με μακριά μαλλιά. Κράνη μηχανών και tshirt Slipknot. Καραφλοί, πρώτες ρυτίδες, piercing στα χείλια και πιτσιρίκια με βερμούδες. Μια γυναίκα ντυμένη στα άσπρα με μυωπικά γυαλιά, που φαίνεται σαν να δουλεύει τα πρωινά στην εφορία και τα βράδια ξεσκονίζει όλους τους δίσκους των Iron Maiden.
Ένα μεσαιωνικό κάστρο σε ένα στενό πίσω απ το διάσημο επώνυμο της Paris.
Από τα ηχεία Rory Gallagher και Motley Crue. Judas Priest και Billy Idol. Ακούγεται το Cradle of love. «Το θυμάστε αυτό το βίντεο-κλιπ;» λέω . «Όχι» λέει η κοπέλα του Κ, που είναι η μόνη λόγω ηλικίας που δικαιολογείται να μην θυμάται. «Ένα κοριτσάκι θα ήταν δεν θα ήταν δεκαεπτά, χτυπάει την πόρτα του διαμερίσματος ενός τριαντάχρονου γιάπη. Της ανοίγει ο άνθρωπος γιατί υποθέτει ότι δεν διατρέχει κανένα κίνδυνο απ το κοριτσάκι και μάλλον αυτό χρειάζεται βοήθεια. Μπαίνει, που λέτε μέσα το κοριτσάκι, βάζει μια κασέτα στο κασετόφωνο και αρχίζει ένα όχι αισθησιακό, όχι σέξι, αλλά «στο πιάτο στο έχω» χορό πάνω στο κρεβάτι του. Ο γιάπης έχει μείνει μαλάκας. Ο άνθρωπος νόμιζε ότι χρειάζεται βοήθεια το κοριτσάκι και τώρα αυτός κοντεύει να πάθει εγκεφαλικό, με όλα αυτά που κάνει»
«Συγγνώμη , κασέτα είπες;» μου λέει η κοπέλα του Κ. «Ναι, ναι είναι αρχαιολογική ανασκαφή το βίντεο αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Του κάνει το σπίτι άνω κάτω, βάζει τέρμα την μουσική και σε κάποια σκηνή η ένταση της μουσικής και καλά, σπάει ακριβά διακοσμητικά πιάτα απ τον τοίχο του. Το καταλαβαίνεις ότι είναι ακριβά γιατί ο γιάπης τραβάει τα σγουρά του μαλλιά. Τότε το κοριτσάκι πέφτει στα τέσσερα και περπατάει ανάμεσα στα κομμάτια, σαν αιλουροειδές με άγριες διαθέσεις. Ο γιάπης είναι ακόμα ιδρωμένος απ τα σπασμένα πιάτα. Σηκώνεται το κοριτσάκι τον φιλάει, μένει κάγκελο ο γιάπης, παίρνει την κασέτα το κοριτσάκι και αφού τον έχει ανάψει φεύγει. Την περιμένει ο φίλος της που μοιάζει με μηχανόβιο άνεργο αλητάκι».
«Πολύ σεξιστικό το βρίσκω, χωρίς νόημα» λέει η κοπέλα του Κ.
«Μα τι σεξιστικό, είναι το απόλυτο φεμινιστικό βίντεο-κλιπ της εποχής. Η γυναίκα έχει το πάνω χέρι. Είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Μπορεί να κάνει ότι θέλει με μόνο όπλο της μια κασέτα και τα κάλλη της» λέω όταν ανοίγει η πόρτα του μαγαζιού και μπαίνει ένας ηθοποιός.
Όλοι από κάπου τον ξέρουμε, από κάποιο παλιό σήριαλ, αλλά έχει καιρό να εμφανιστεί στην τηλεόραση και δεν θυμόμαστε ποιος είναι.Έχει μουστάκι και φοράει πράσινο πουκάμισο και άσπρα αθλητικά.Συνοδεύεται από μια γυναίκα που μπορεί να είναι και 25 χρόνια μικρότερη του. Κάθονται σε μια παρέα πιτσιρικάδων στο μπαρ μπροστά στο dj, που μάλλον είναι φίλοι της κοπέλας.Μοιάζει με τους καθηγητές των βιντεοταινιών της δεκαετίας του ογδόντα. Παίζουν καρπαζιές στην ντίσκο με τους μαθητές και είναι «πολλή φάση το άτομο δικέ μου».Κοιτάζει αν τον κοιτάζουν, αλλά όλο το μαγαζί του έχει γυρίσει την πλάτη, μετά από μερικά γρήγορα βλέμματα «κάπου σε ξέρω αλλά από πού ρε φίλε».Η συνοδός του τον τραβάει να χορέψει το All summer long του Kid Rock. Το χορεύει σαν τα παπάκια. «Τώρα, ειλικρινά, είναι ή δεν είναι αυτή η γυναίκα η κυρίαρχος του παιχνιδιού;» λέω. Όλοι κουνούν τα κεφάλια, καταφατικά. Ακόμα και η κοπέλα του Κ.
σχόλια