Μόλις γύρισα από το Σύνταγμα και αναρωτιέμαι αν ο λόγος για τον οποίο θα έπρεπε κάποιος να κλαίει σήμερα στην πλατεία είναι αυτά που μυρίζει ή αυτά που βλέπει. Το μετρό (ίσως το μόνο σύγχρονο έργο που έχει να επιδείξει αυτή η πόλη) παρακαλούσε (!) από τα μεγάφωνα να μην γίνονται βανδαλισμοί. Κι όμως, αν και τα ηχητικά μηνύματα είναι ένα πολύ ισχυρό μέσο πρόληψης, ο σταθμός του Συντάγματος, μέσα σε λίγες ώρες, λεηλατήθηκε σε τέτοιο βαθμό, που αμφιβάλλω για το κατά πόσον θα μπορέσει να επανέρθει στην αρχική του κατάσταση.
Μου προκαλεί μεγάλη εντύπωση το πώς οι κουκουλοφόροι, όντας τόσο ανεξέλεγκτοι και έχοντας τόσο μεγάλη δύναμη, δεν κατάφεραν ποτέ να μπουν στην βουλή και την καταστρέψουν με την ίδια λύσσα που προσπερνάν οποιοδήποτε εμπόδιο όταν πρόκειται να καταστρέψουν οτιδήποτε άλλο. Οσο το κράτος, θεωρεί τους πολιτικούς του πολυτιμότερους από τις περιουσίες των πολιτών, τα πανεπιστήμια, τους δρόμους, το μετρό, δείχνοντας ότι το ίδιο δεν σέβεται τους θεσμούς του, δεν μπορεί να διεκδικεί σεβασμό από τους πολίτες του.
Τέλος, όσοι θίχτηκαν από το κωλοδάχτυλο της Αφροδίτης ίσως θα έπρεπε να ξανασκεφτούν τι είναι χειρότερο: ο τρόπος που αντιμετωπίζουν οι ξένοι την Ελλάδα ή ο τρόπος που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες την Ελλάδα;
σχόλια