Καθόταν στο γραφείο της. Ξαφνικά της ήρθε η σκέψη που απωθούσε τόσον καιρό. Αν έμπαινε αυτός στο γραφείο της, μήνες απών απ’ τη ζωή της, πώς θα τον χαιρετούσε? Θα τον αγκάλιαζε μπροστά στους συναδέλφους της? Θα τον φιλούσε? Σαν φίλο ή σαν παλιό εραστή? Κι αυτός? Ένας λυγμός πήγε να βγει αλλά τον έπνιξε.
Σηκώθηκε μηχανικά απ’ τη θέση της και κάθισε σ’ ένα χωμένο υπολογιστή. Χωρίς να σκεφτεί τίποτα, άρχισε να του γράφει mail: Ξαφνικά μου έλειψες. Υποσχέθηκα να μη σε ξανασκεφτώ ποτέ αν δεν με αναζητούσες πρώτα εσύ, αλλά τελικά εγώ δεν είμαι εσύ. Ελπίζω να είσαι καλά. Μη γράψεις πίσω, μόνο θυμήσου με.
Τον θυμήθηκε σίγουρα αυτή. Ψηλός, με ζεστά μάτια που γελούσαν. Δεν μπόρεσε να μην τον ερωτευτεί με την πρώτη ματιά. Δεν μπόρεσε να μη του ζητήσει παραπάνω από όσα εκείνος μπορούσε να δώσει. Τότε και τώρα.
Της έγραψε: αν σου τηλεφωνούσα κάθε φορά που σε σκέφτομαι, θα είχαμε πρόβλημα. Μη με μισείς που δεν σου γράφω, ποτέ δεν σε ξέχασα, σ ‘αγαπώ ακόμη. Διακοπές ήμουν Σίφνο. Εμφανίστηκες συχνά στις σκέψεις μου κι αναρωτιόμουν πού να΄σαι. Πήγες κάπου? Πώς τα πας με τη δουλειά? Εγώ είμαι Δανία, έφυγα την προηγούμενη εβδομάδα. Δεν είχα και πολλές επιλογές απ΄ το γραφείο, αλλά καλά φαίνονται τα πράγματα. Αθήνα πάντως δεν θα γυρνούσα με τίποτα. Ξανάρχισα να παίζω κιθάρα, ακόμα χάλιας είμαι. Μάλλον το κούρασα, δεν ήθελες να σου γράψω. Κάνω ό,τι μου λες, σε σκέφτομαι».
Το διάβασε λίγο πριν κλείσει τον υπολογιστή της. Μπήκε στο αυτοκίνητο. Στο ράδιο ακούγεται η φωνή του Ian Curtis, love will tear us apart again. Και ο λυγμός αφέθηκε.
σχόλια