True blue
baby
I love you
(Θαυμαστής της Madonna χτυπάει στην Θερμοπυλών και στους γύρω δρόμους. Εδώ στο τοίχο έξω απ το Καρουζέλ)
Booo!
Είναι το τελευταίο μισάωρο της θεατρικής παράστασης «Κατσαρίδα» και τα γέλια όσων βρίσκονται στο Θέατρο Πέτρας, καλύπτουν τις ατάκες των ηθοποιών. Η συνάντηση της κατσαρίδας με την πεταλούδα είναι η κορυφαία στιγμή σε αυτό το απρόβλεπτο, σουρεαλιστικό ταξίδι του εντόμου. «Δεν θυμάμαι από πότε είχα να γελάσω τόσο. Το γέλιο είναι και άσκηση για τους μυς»μου λέει ο Β στο τέλος της παράστασης δείχνοντας το στήθος του, λες και ετοιμάζεται να βγει σε εκπομπή του ΤΗΛΕ-ΦΩΣ(«Και τώρα φίλες και φίλοι ήρθε η ώρα να φερθείτε με σεβασμό στο έντερο σας. Λαχανικά λοιπόν, για υγεία και ευεξία»)
Στην έξοδο ακούμε μόνο θετικά σχόλια από τον κόσμο και παίρνουμε από τα χέρια ενός κυρίου μια φωτοτυπία με την υπόθεση της επόμενης θεατρικής παράστασης που θα παιχτεί στο θέατρο Πέτρας. Καθώς το μοιράζει μας λέει «Εμείς βέβαια δεν είμαστε τόσο πειραματικοί όσο η Κατσαρίδα, είμαστε πιο κλασσικοί αλλά είμαστε το ίδιο καλοί». Θέλω να του φωνάξω στη μούρη «Θα το κρίνουμε εμείς τι είστε και τι δεν είστε» αλλά φεύγω αμίλητος γιατί το θέατρο «έχει εξημερώσει τα άγρια ένστικτα μου ».Περιμένουμε στη στάση το Α11 μαζί με δυο σαρανταπεντάρες που στο άκουσμα των λέξεων «σταθμός Αττική», ξεροκαταπίνουν. Πηγαίνουν Φάληρο.«Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να φτάσουμε απευθείας στον Άγιο Αντώνιο;»με ρωτάει η μια από αυτές. «Όχι» της λέω χαιρέκακα.
Μέσα στο λεωφορείο μας πιάνουν κουβέντα για την παράσταση. Τους κούρασε ο αυτοσχεδιασμός. «Δεν υπήρχε συνοχή. Αυτό είναι κουραστικό. Εσάς παιδιά σας άρεσε;». Όταν της λέω ναι προσπαθεί να τα μπαλώσει. Ήθελε να σιγοντάρω την απογοήτευση της αλλά βρήκε τοίχο.«Ίσως ήταν πιο προχωρημένο απ όσο μπορούσαμε να αντέξουμε» μου λένε και μετά με ρωτάνε ξανά για τον σταθμό Αττική. Αν είναι μακριά απ τη στάση του λεωφορείου, αν θα χρειαστεί να περπατήσουν εκεί «που εμείς τι δουλειά έχουμε, χαχαχα», αν θα κατέβουμε και εμείς.
Όταν βγαίνουν στη Λιοσίων θυμίζουν πλουσιοκόριτσα που χάθηκαν στο γκέτο. Γυρίζουν τα κεφάλια τους νευρικά και κρατούν σφιχτά της τσάντες. Μου έρχεται να τους φωνάξω μέσα στα αυτιά «Booo!» για να δω πως θα αντιδράσουν.
Ροζ κύκλοι
Περπατάω ανάμεσα στους πάγκους των βιβλίων στο Ζάππειο. Μαζί με τους γνωστούς, εκδοτικοί οίκοι που διαβάζω το όνομα τους για πρώτη φορά. Παρατηρώ τους ανθρώπους που κάθονται στους πάγκους. Αρκετοί είναι αυτοί που μοιάζουν με τα βιβλία τους!
Μια γυναίκα κοιτάζει τα νύχια της πάνω απ τα βιβλία της Λένας Μαντά, ένας κύριος που θυμίζει φυσιογνωμικά των Αϊνστάιν τοποθετεί με προσοχή ένα βιβλίο φυσικής στη σωστή του θέση, σκληρά βλέμματα πάνω από βιβλία για το τζούντο και το καράτε, ένας κύριος με μυωπικά γυαλιά κοιτάζει τους ανθρώπους κουρασμένα και ταυτόχρονα με έπαρση πάνω από βιβλία του Τολστόι. Μένω στον πάγκο μιας γυναίκας που έχει μόνο εκκλησιαστικά βιβλία. Πίσω από τα τεράστια μυωπικά της γυαλιά, βλέπω ροζ κύκλους γύρω από τα μάτια της. Την φαντάζομαι να διαβάζει τα βράδια βίους αγίων. Οι άγιοι της κάνουν δώρο τους ροζ κύκλους αντί για τους μαύρους των άπιστων. Κάθε φορά που ανοίγει τις σελίδες τους αναβλύζει ιερό μύρο.
«Δεν ταξίδεψε ποτέ αλλά ότι έγραψε επαληθεύτηκε» λέει σε δυο πιτσιρίκια που κουνάνε το κεφάλι τους , χωρίς να πείθονται. Φεύγουν χωρίς να αγοράσουν. Την αφήνω και εγώ. Στη αμαρτωλή μου σακούλα κοχλάζουν η Οδός Πανός με εξώφυλλο τη Μαλβίνα και τα καθάρματα του Τζόρτζ Πελεκάνος.
Παλιά Εδέμ
Προσπαθώ να σηκωθώ απ τον καναπέ δήθεν αγνοώντας την πιασμένη μέση μου. Έχω ρίξει την αριστερή μου γροθιά στο εξώφυλλο της Lifo ακριβώς κάτω απ το πιγούνι του Dirty Beaches και με το δεξί χέρι προσπαθώ να πιαστώ από το μπράτσο μιας πολυθρόνας . Απ τα ανοιχτά παράθυρα ακούγεται η φωνή του Κώστα Χατζή. Κάτι τραγουδάει για τους ταπεινούς. Μετά λέει για την γη που μοιάζει ψηλά με ζωγραφιά. Μετά κάποιο κομμάτι που δεν ξέρω. Πρέπει να είναι cd εφημερίδας. Όσο τον ακούω μεγαλώνω με αστραπιαία ταχύτητα. Έχω γίνει πια ένα κακό γεροντάκι.
Όταν καταφέρνω να σηκωθώ βάζω την «Παλιά Εδέμ» απ τους Φανταστικούς ήχους. «Να για να μάθεις!» μονολογώ.
σχόλια