Όταν ξεκίνησα αυτή τη στήλη ήμουν σχεδόν σίγουρος πως δεν θα τρέχει παράλληλα με τα γεγονότα. Με αυτά που συμβαίνουν, κυκλοφορούν ή συζητούνται. Σκέφτηκα πως αρκετές στήλες υπάρχουν ήδη για την ενημέρωση του καθένα. Και έτσι θα θυμόμουν πράγματα, μιλώντας γι'αυτά, που σαν αφορμή μπορεί να θυμίσουν σε κάποιους κάτι άλλο.
Από εχθές όμως, έτσι που αλλάζουν τα πάντα, κυρίως στις αντοχές των ανθρώπων, σχεδόν τίποτα από όλα αυτά που θα περνούσα στα Μπλε Τεράδια δείχνει σημαντικό.
Έτσι απόψε, νωρίτερα απ'ότι φανταζόμουν, ξεκινά το νέο ένθετο "Θα μπορούσα να ζήσω εδώ", με φωτογραφίες, πίνακες ή στιγμιότυπα σημαντικά για διάφορους λόγους σε μένα, με έναν πίνακα σήμερα που από το πρωί τριγυρνά στο μυαλό μου, σαν ηρεμία.
Από μία έκθεση στην Hayward Galley του Λονδίνου, πίσω στο 1999.
Την καταχώρηση την κοιτούσαμε για μέρες και λίγο πριν φύγω αποφασίσαμε να πάμε, χωρίς να φανταστούμε πως θα περνούσαμε ολόκληρη την μέρα εκεί.
Δίπλα από ένα πίνακα που με εντυπωσίασε, ίσως γιατί ανήκε στην συλλογή του David Bowie, στεκόταν αυτός εδώ, και ο ξάδερφος μου είχε ξεχαστεί μπροστά του για ώρα πολύ. Όταν τον έπιασα από το μπράτσο, τρόμαξε και γύρισε προς το μέρος μου. Είχε σχεδόν δακρύσει.
"Είναι σαν να είμαι σπίτι μου", μου είπε, "και όλα είναι ήσυχα".
Βγαίνοντας πήραμε το βιβλίο της έκθεσης, και από τότε, καμμιά φορά όταν τρομάζω, ανοίγω την σελίδα 42 και τον κοιτάζω. Όπως σήμερα.
Ο καθένας ψάχνει κάπου να πιαστεί.
Η φίλη μου η Μαρία, από εκείνη την έκθεση είχε αγαπήσει κάτι άλλο. Ίσως τώρα που το κοιτάζει στην κάρτα που τις είχα πάρει, να μην το έχει ανάγκη, γιατί την ηρεμία την βρήκε στα μάτια του παιδιού της. Για τον ξάδερφο μου, δεν ξέρω. Γι'αυτό του στέλνω αυτό.
Στο σπίτι των γονιών μου είχαμε σχεδόν το ίδιο φως.
Τώρα όλα άλλαξαν, τουλάχιστον πρόλαβα να βγω μια φωτογραφία δίπλα του.
σχόλια