Έβλεπα πριν λίγο, σε απευθείας μετάδοση από την βουλή, αυτήν την σιχαμερή φιγούρα. Να συσπά με μανία το αποκρουστικό πρόσωπο, να κουνάει επικριτικά τα παχύσαρκα χέρια, να εκτοξεύει απειλές θανάτου προς έναν ολόκληρο λαό. Είχα διαβάσει χθες αυτό. Και είχα συμμετάσχει πριν δύο μέρες σε μια δικτυακή ανταλλαγή απόψεων εδώ. Το μόνο που απομένει είναι ένα αίσθημα πνιγμού. Θανάσιμης παγίδευσης . Τραγικού αδιεξόδου.
Η χώρα κατρακυλάει καθημερινά στην σκάλα του κακού. Είναι βέβαιο ότι οι συνθήκες που θα δημιουργηθούν τους επόμενους μήνες θα κάνουν την σημερινή οικονομική κρίση να μοιάζει με ευχάριστο περίπατο. Το πολιτικό σύστημα, στην προσπάθεια του να επιβιώσει, θα επιχειρήσει να θέσει υπό τον έλεγχο του και τα τελευταία ίχνη ελεύθερων κρατικών δομών και θεσμικών διασφαλίσεων και θα επιδιώξει τον πλήρη εξανδραποδισμό της κοινωνίας. Η μέχρι χθες εξαγορά του λαού θα δώσει την θέση της στην καταστολή και την υποδούλωση. Από εκεί και πέρα και με δεδομένη την εικονομική εξαθλίωση, η απόσταση μέχρι την, αδιανόητη πριν από λίγα χρόνια, ενεργοποίηση εξωτερικών απειλών θα είναι ελάχιστη.
Τα νόμιμα μέσα άμυνας που έχει στην διάθεση της η κοινωνία είναι σχεδόν ανύπαρκτα. Και οι καλοπροαίρετες επικλήσεις προς κάποιους λίγους αλλά γενναίους βουλευτές, που επιτέλους θα αφυπνισθούν και θα ορθώσουν ανάστημα ή προς κάποιους ελάχιστους αλλά συνειδητούς δικαστές, που, πριν είναι αργά, θα διαισθανθούν τις βαριές ευθύνες τους και θα προστατεύσουν το Σύνταγμα και τα λαϊκά δικαιώματα και ελευθερίες, έχουν εξαντλήσει προ πολλού την δυναμική τους και μοιάζουν πλέον με αφελή ψελλίσματα. Το σύστημα πρέπει να νιώσει στο σώμα του την απειλή της έσχατης βίας που δεν είναι άλλη από την μη συνεργασία. Οι πολίτες, αν τελικά εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμη ως τέτοιοι, μπορούν και πρέπει να αντιστρέψουν τα θανάσιμα διλήμματα.
Το τραγικό λάθος όσων, καλοπροαίρετα ή όχι, έχουν αναλάβει την υπεράσπιση του λαού είναι ότι προβάλλουν και "διεκδικούν" επιτακτικά και αποκλειστικά την αποκατάσταση των οικονομικών βλαβών. Πολλοί δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτό είναι και θα παραμείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα αδύνατον. Άλλοι το γνωρίζουν, αλλά επιμένουν υποκριτικά να το παραβλέπουν και να συνεχίζουν να υπόσχονται, προσδοκώντας τα πολιτικά οφέλη της κολακείας. Η πρακτική αυτή, όμως, μηδενίζει την δυναμική και την αποτελεσματικότητα των λαϊκών κινητοποιήσεων και τις υποβαθμίζει είτε σε εργαλεία ευκαιριακών αντιπολιτευτικών κομματικών σκοπιμοτήτων είτε, στην καλύτερη περίπτωση, σε ασκήσεις ψυχικής εκτόνωσης, που αντί να πολεμούν το σύστημα, συμβάλλουν ακούσια στην θωράκιση και μακροημέρευση του.
Για να διαθέτει ελπίδες επιτυχίας μια κινητοποίηση δεν αρκεί να προβάλλει ένα σαφές και συγκεκριμένο αίτημα, όπως είναι εν προκειμένω η αποκατάσταση του επιπέδου ζωής στα προ της κρίσης επίπεδα. Πρέπει παράλληλα το αίτημα αυτό να είναι ρεαλιστικό και πραγματοποιήσιμο. Σε διαφορετική περίπτωση είναι φυσιολογικό όχι μόνο να αγνοείται αλλά και να ενισχύει εμμέσως ή ακόμη και να δικαιώνει την αντίθετη θέση αυτών στους οποίους απευθύνεται. Εν όψει αυτού και υπό τις εξαιρετικά δύσκολες σημερινές συνθήκες μια πραγματική βάση διεκδίκησης μπορεί να περιλαμβάνει δύο μόνον πράγματα. Το δικαίωμα του λαού να κυβερνηθεί και το δικαίωμα του να απαιτήσει την παραδειγματική τιμωρία αυτών που ευθύνονται για τα δεινά του και που μέχρι σήμερα κρύβονται πίσω από τα νομικά τερατουργήματα, που οι ίδιοι δόλια και καταχρηστικά κατασκεύασαν.
Λίγα εικοσιτετράωρα αποφασιστικής και ειρηνικής σιωπής και ακινησίας, που θα απλωθεί από άκρη σε άκρη όλης της χώρας, αρκούν για να εξουδετερώσουν το φαύλο πολιτικό σύστημα που διαχειρίζεται τις τύχες μας. Τα αιτήματα πρέπει να είναι απλά, θεμελιώδους χαρακτήρα και μη επιδεχόμενα διαπραγμάτευσης.
-Άμεση διάλυση του συνόλου των κομματικών σχηματισμών και ανεξαρτοποίηση των βουλευτών τους, με σκοπό την μετατροπή της βουλής σε οιονεί εθνοσυνέλευση, όπου ο καθένας, ελεύθερος πλέον από δουλείες και εξαρτήσεις, θα αναλάβει, κατά την συνείδηση του, όπως ορίζει το Σύνταγμα, τις ευθύνες του απέναντι στο έθνος.
-Άμεση απομάκρυνση του συνόλου των ατόμων που, χωρίς να έχουν οργανική σχέση με την διοίκηση, έχουν διορισθεί με κυβερνητικές αποφάσεις σε δημόσιες θέσεις ή σε εταιρείες δημοσίου συμφέροντος ή ενδιαφέροντος και ανάληψη της πλήρους ευθύνης της κρατικής λειτουργίας από το σώμα των δημοσίων υπαλλήλων. Επιστροφή όλων των αποσπασμένων υπαλλήλων -και ειδικά αυτών που υπηρετούν σε γραφεία βουλευτών- στις θέσεις ευθύνης τους.
-Σχηματισμός, με πρωτοβουλία του προέδρου της δημοκρατίας, κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας από εξωπολιτικά πρόσωπα και τεχνοκράτες.
-Εξαγγελία διενέργειας δημοψηφίσματος, εντός των πλέον σύντομων προθεσμιών, με τρία απλά ερωτήματα: α) εάν ο λαός εγκρίνει την εξάλειψη των διατάξεων του Συντάγματος που δυσχεραίνουν χρονικά ή εμποδίζουν την τροποποίηση του (είναι προφανές ότι οι διατάξεις αυτές δεν μπορούν να αλλάξουν με άλλη διαδικασία πλην της ευθείας λαϊκής εντολής - η τυπική ακεραιότητα και η διαφύλαξη της ακαμψίας του καταστατικού χάρτη δεν είναι πάνω από το συμφέρον του λαού, το Σύνταγμα υπάρχει από αυτόν για αυτόν), β) εάν επιθυμεί την θέσπιση συνταγματικά κατοχυρωμένου και άμεσα εφαρμοστέου, -απότην επόμενη αναμέτρηση, που θα γίνει στο τέλος της τρέχουσας τετραετίας-, εκλογικού συστήματος, το κύριο χαρακτηριστικό του οποίου θα είναι ο χωρισμός της χώρας σε 300 μονοεδρικές εκλογικές περιφέρειες (μια απόφαση που καμία βουλή δεν πρόκειται να πάρει και από την οποία εξαρτάται το μέλλον οποιασδήποτε προσπάθειας για την ανασυγκρότηση της χώρας) και γ) εάν πιστεύει ότι οι προβλέψεις περί της ευθύνης των υπουργών σχεδιάστηκαν και θεσπίστηκαν με καταχρηστικό τρόπο και επιθυμεί την αναδρομική κατάργηση τους . Σε περίπτωση θετικής απάντησης, παράδοση, χωρίς διαδικασίες, όλων των φακέλων που αφορούν σκάνδαλα της τελευταίας εικοσαετίας στην τακτική δικαιοσύνη.
(Η αναδρομικότητα της κατάργησης νομιμοποιείται πλήρως με την επίκληση του εμφανώς καταχρηστικού χαρακτήρα των διατάξεων που κατοχυρώνουν το ακαταδίωκτο του πολιτικού κόσμου αλλά και από το γεγονός ότι οι εν λόγω διατάξεις είναι δικονομικού και όχι ποινικού χαρακτήρα. Σε κάθε περίπτωση το νομοθετικό έργο του διάσημου συνταγματολόγου και σημερινού αντιπροέδρου της κυβέρνησης Ε. Βενιζέλου μπορεί να αποτελέσει επαρκή και αξιόπιστο νομοτεχνικό οδηγό. Πράγματι, σε ένα από τα τελευταία άρτια δημιουργήματά του μπορούμε να διαβάσουμε: "Στην παράγραφο 3 της υπ΄ αριθμ. 2084358/2116/0049 απόφασης προστίθεται από τότε που ίσχυσε, εδάφιο ως εξής: ... ...")
Το φαύλο πολιτικό σύστημα, που επιχειρεί σήμερα να παρασύρει μαζί του στον βυθό ολόκληρη την χώρα, -μαζί και την αθώα γενιά που έρχεται-, μπορεί να νικηθεί μόνον με την βία. Η ειρηνική μη συνεργασία είναι η μόνη μορφή βίας την οποία δεν μπορεί να αποκρούσει καμία αυταρχική εξουσία.
Λίγα εικοσιτετράωρα απόλυτης σιγής, απόλυτης ακινησίας, θα είναι αρκετά.
Οι σύμμαχοι μας στην Ε.Ε. συγκροτούν κοινωνίες πολιτών και για τον λόγο αυτό είναι βέβαιο ότι δεν θα αγνοήσουν την πράξη χειραφέτησης του ελληνικού λαού. Στον βαθμό που τους αφορά η Ελλάδα θα έχει κερδίσει μια ακόμη ευκαιρία να προσπαθήσει με αξιοπρέπεια και θα έχει γίνει πάλι άξια σεβασμού.
σχόλια