Πάντα έβλεπα ταινίες για "να πηγαίνω σινεμά" ακολουθώντας κι εγώ το ρεύμα και τα φαινόμενα των τελευταίων δεκαετιών που πρόσταζαν μία επιφανειακή υποκουλτούρα βασισμένη όχι στο "σερβιρισμένο" υλικό (καλό ή κακό) αλλά στην πλύση εγκεφάλου ή αλλιώς την προετοιμασία που τόσο επιμελώς φρόντισαν πολλοί για εμάς. Αργότερα όμως άρχισα ν' "ακούω" σιγά, σιγά και μετά να "βλέπω". Το να "ταυτίζομαι" ηρθε πολύ μετά, αλλά ήταν, είναι και θα είναι η καλύτερη εξωσωματική ερωτική εμπειρία που είχα ποτέ. Απλά την απολαμβάνω κάθε φορά (και ενίοτε κορυφώνω:-)
Shortbus του John Cameron Mitchell
Το είδα όταν πρωτοβγήκε, την εποχή που έψαχνα να βρω απαντήσεις γύρω από πολλά θέματα που αφορούσαν στο ομαδικό σεξ, το swinging (ανταλλαγή συντρόφων), την ομοφυλοφιλία, τα φετίχ, τα ερωτικά τρίγωνα και την ελευθερία του να μιλάς για όλα τα παραπάνω. Εκτός των απαντήσεων πήρα bonus μία εβδομάδα εργασίας στο σπίτι. Aφοπλιστικά ρεαλιστικό για μιά μικρή "ερωτική" κοινωνία ανθρώπων, έντιμη και απλά υπέροχη
99 Francs του Jan Kounen
Η ταινία αυτή έχει να κάνει με την υπερκατανάλωση και τον κόσμο που γυρνάει γύρω από αυτή με κυρίαρχο τη διαφήμιση, χωρίς υπερβολές
χωρίς ηθικούς φραγμούς, χωρίς όρια. Εγώ είχα πάντα ένα μικρό θέμα με την υπερκατανάλωση και το πανηγύρι που στήνει για να μας παγιδέψει μέσα σε αυτή. Αγνοώντας την αγριότητα της φύσης, σαν γνήσιο παιδί της πόλης, αντέδρασα σπασμωδικά κόβoντας το κρέας και τρώγοντας πολλά γιαούρτια. Η "διόρθωση" ήρθε πολύ μετά, αλλά μέσα μου πάντα υποβόσκει μία μικρή απέχθεια στα σούπερ μάρκετ και τα εμπορικά κέντρα. Ναρκωτικά + διαφήμιση = ο απόλυτος συνδυασμός.
Deep Throat του Gerard Damiano
Όταν μία ταινία ξεκινάει με την παρουσίαση της Linda Lovelace να παίζει... τον εαυτό της (εν έτει 1972) νομίζω ότι είναι αρκετό, όχι μόνο γιατί η ταινία σηματοδοτεί την σεξουαλική επανάσταση των 60'ς, αλλά γιατί είναι και εξαιρετικά πρωτότυπο να έχεις χάσει την κλειτορίδα σου και ξαφνικά να την ανακαλύπτεις βαθιά μέσα στο λαρύγγι σου...! Πούν'τη, πούν'τη η κλειτορίδα, ψάξε ψάξε και θα τη βρεις...!
Κυνόδοντας του Γιώργου Λάνθιμου
Ναι είναι αλήθεια λοιπόν. Για την ελληνική κοινωνία "η γάτα είναι ο εχθρός". Ποιος άλλος άλλωστε? Ο στρουθοκαμηλισμός της οικογένειας και κατ' επέκταση των υπόλοιπων θεσμών σε όλο τους το μεγαλείο, ανακατεμένα με απίθανο χιούμορ από το Γιώργο Λάνθιμο. Βέβαια για εμάς που έχουμε χάσει το χιούμορ μας (μαζί με την κλειτορίδα μας από την προηγούμενη ταινία;-) όλα αυτά φαντάζουν "άρρωστα" και χωρίς σκοπό. Η πιο επίκαιρη ταινία που έχω δει...!
Betty Blue του Jean Jacques Beineix
Ενα καλός φίλος με παρότρυνε να την δω πρόσφατα για τη σκηνή που η Beatrice Dalle σηκώνει τη φούστα της και δείχνει τα γεννητικά της όργανα στον Jean Jacque Beineix. Το θέμα είναι βέβαια ότι η Beatrice μαζί με τη φούστα της σηκώνει και τους ηθικούς φραγμούς της, τη σοβαροφάνειά της και τα μικροαστικά της κατάλοιπα και απλά τον αγαπάει μέχρι τέλους. Εμπρός λοιπόν... για πάμε λίγο όλοι τις φούστες μας!
Candy του Neil Armfield
Μεγάλο κεφάλαιο τα ναρκωτικά. Από πού να το πιάσεις? Από αυτά που σου δίνουν ή από αυτά που σου παίρνουν. Παρόλο που λατρεύω τον Heith Ledger, νομίζω ότι σε αυτή την ταινία η εύθραυστη Abbie Cornish είναι ο τέλειος συνδυασμός αθωότητας και παρακμής που ενώ "πουλάει" παράλληλα αφήνει αυτή την γεύση του "βρώμικου" που όλοι βιαζόμαστε με σπασμωδικές κινήσεις να καθαρίσουμε από πάνω μας... Μαμά κοίτα: Λεκιάστηκα...!
Antichrist - 2009 - Lars Von Trier
Παρόλο που στο τέλος γίνεται σπλάτερ, υπέροχα εικαστικό γεμάτο φοβίες. Τις φοβίες είναι πολύ δύσκολο να τις αντιμετωπίσει κανείς ακόμα κι αν ξεκολλήσει από το "ασφαλές" αστικό περιβάλλον του και χωθεί μέσα στο δάσος του υπερεγώ του. Στην συγκεκριμένη ταινία δε, όχι μόνο την ψάξαμε την κλειτορίδα αλλά τη βρήκαμε και την κόψαμε... Για προχωρημένους!
Θα σε κάνω βασίλισσα του Αλέκου Σακελλάριου
Είναι ο Θανάσης Βέγγος, η Αθήνα, η οδός Πιπίνου, τα λόγια του παππά (ωχ! αυτό είναι από άλλη ταινία) και πολλά άλλα. Ξεκινώντας από την φαινομενικά κάλπικη υπόσχεση του τίτλου που τελικά πραγματοποιειται, τον "αθώο" παπατρεχισμό του σφιχτού Θανάση μας που σπεύδει να σώσει το κορίτσι από την αποθήκη του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού που καίγεται, καταλήγουμε να σηκώνουμε πολυκατοικίες στην προ-χουντική Αθήνα. Πόσο προφητική μπορεί να είναι μία μικρή ελληνική ταινία?
Brokeback Mountain του Ang Lee
Αυτό που μου άρεσε περισσότερο στην ταινία ήταν ο συνδυασμός του καουμπόϊκου καπέλου με την ομοφυλοφιλία. Την ώρα που την έβλεπα
και προχωρούσαν οι σκηνές, οραματιζόμουνα τους δυστυχείς ράντζο-μάτσο-ρέιντζερς να βρίσκονται καταλάθος στις μεγάλες αίθουσες
που προβλήθηκε όταν πρωτοβγήκε. Γιατί δεν μπορεί όλο και κάποιος θα ξώκειλε κατά λάθος και αναγκαστικά θα την είδε μέχρι τέλους
για να μη δημιουργήσει σκηνή. Για αυτό το λόγο θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία.
Alice in Wonderland των Percy Stow & Cecil Hepworth
Δεν ήξερα καν ότι υπήρχε τόσο σπάνιο και πολύτιμο υλικό. Απόλαυση να βλέπεις μία σιτεμένη Αλίκη να ανακαλύπτει τη χώρα των θαυμάτων. Γιατί για μένα θαύμα είναι ο βωβός κινηματογράφος και με αυτή την ταινία έζησα για λίγο ξανά όλη την περίοδο αυτού. Και ναι, η μόνη ταινία που ταυτίστηκα απόλυτα και ολοκληρωτικά...!
Αυτή τη περίοδο η Ντέμη Κάια εκθέτει στην γκαλερί a.antonopoulou.art (Αριστοφάνους 20 , 4ος όροφος Ψυρρή ) μαζί με την Νάνα Σαχίνη στην έκθεση με τίτλο «Το σώμα ως πόλη».
σχόλια