Πριν κάποιους μήνες, ξύπνησα ένα πρωί και το τουίτερ μου είχε μεταμορφωθεί με το ζόρι σ' αυτό που έχουμε όλοι τώρα. Μου πήρε κάποιο καιρό να το συνηθίσω, και τώρα μαθαίνω ότι πάλι αλλάζει το lay out και θα γίνει έτσι.
Μετά βέβαια νιώθω πολύ βλάκας - και είμαι. Μακάρι το σημαντικότερό μου πρόβλημα να ήταν ότι ένα σάιτ αλλάζει λέι άουτ, κι ας άλλαζε και κάθε μέρα.
Αυτή ήταν μια ιδεά που είχα πάντα για ένα σάιτ. Να κρατά τη διεύθυνσή του και τον τίτλο του, αλλά κάθε φορά που θα μπαίνεις να είναι τελείως διαφορετικό, με διαφορετικά χρώματα και γραφικά και με διαφορετικό ύφος θεματολογίας. Σαν Kinder-έκπληξη να άλλαζε τακτικά, κι εσύ να μην ξέρεις τι να περιμένεις.
Και μιας και βγήκα τελείως εκτός θέματος να πω ότι απ' τα πιο τέλεια πράγματα που είχα όταν ζούσα στο Βερολίνο, πριν πολλάαα χρόνια, ήταν τα Sneak Previews σε κάποια σινεμά. Τώρα είδα ότι γίνονται και στην Αθήνα - πήρα ένα δελτίο τύπου που έλεγε για ένα αριστούργημα, γνωστού και πολυβραβευμένου Ευρωπαίου σκηνοθέτη και έδινε και κάποια άλλα στοιχεία.
Προτιμούσα του Βερολίνου. Δεν έδιναν κανένα στοιχείο. Πήγαινες κάθε Τετάρτη στο σινεμά (με εξωφρενικά μειωμένο εισιτήριο) και μέχρι να σβήσουν τα φώτα και να πέσουν οι τίτλοι αρχής δεν είχες ιδέα. Μπορεί να ήταν το αριστούργημα του γνωστού και πολυβραβευμένου Ευρωπαίου σκηνοθέτη αλλά μπορεί να ήταν και ένα σκουπίδι πρωτοεμφανιζόμενου Αμερικάνου. Πραγματικά δεν ήξερες σε τι θα πέσεις: σε Γιαπωνέζικο σπλάτερ ή στη νέα του Μπραντ Πιτ; Σε γαλλικό μιούζικαλ ή σε τετράωρο συμβολικό φιλμ Σκοπιανού; Η έκπληξη έκανε τα πάντα να μοιάζουν καλύτερα - και πιο συναρπαστικά.
Τέλος πάντων. Με το καλό να έρθει και το νέο τάιμλάιν του Facebook και το νέο λέι άουτ του Twitter. Και με το καλό κάποτε να φτιάξω και το σάιτ (ή το μπλογκ) που κάθε μέρα θα μεταμορφώνεται δραματικά, και δραστικά.
σχόλια