Τέρμα τα δίφραγκα

[Από τον Αγγελιοφόρο της Κυριακής.]

Το Ευαγγέλιο, ανάμεσα σε άλλα ειλικρινή και αποστομωτικά, εξηγεί πως δε γίνεται να δουλεύεις σε δύο αφεντικά. Λόγου χάρη, σε τράπεζες και σε κράτος. Ζούμε μια πλασματική πραγματικότητα. Μήτε στη φυλακή δεν μπορεί να μας κλείσει το κράτος - δεν έχει να μας ταΐσει και να μας κοιμίσει. Τότε, τι ακριβώς κάνει; Απλό, απαντώ: μας απασχολεί. Με σαχλαμάρες.

Ειδικά έχω δαιμονιστεί με τον επί της Εργασίας μινίστρο, που πιστεύει, όπως και πάμπολλοι υπουργοί, πως θα μας τη φέρει γλυκά γλυκά, όταν συζητά πως προσάραξε το καράβι των εσόδων, άρα θα περικοπούν οι συντάξεις. Μα αυτό δεν το ζητάει κανένας, εκτός από διάφορους υψηλόμισθους και υψηλόμισθοι υπάρχουν πολλοί ανάμεσα στους μνημονιακούς της Ευρώπης. Αν κάποιος τραπεζίτης «δικαιούται» όχι πολλά για τα μέτρα του, καμιά μισό δισ. ευρώ για την ποιοτική του δουλειά, μήγαρις αυτός δε φεσώνει τριών χρόνων περικοπές ογδόντα χιλιάδων συνταξιούχων; Και τι με νοιάζει, καρντάση οικονομισάριε, αν ο τραπεζίτης πρέπει το τσαμένο να περάσει τρία χρόνια με το ίδιο 80άμετρο σκάφος; Επί τρία χρόνια, ογδόντα χιλιάδες συνταξιούχοι θα κοιτάζουν μια μπουγάτσα στη βιτρίνα και δε θα την έχουν. Για μπουγάτσα μιλάμε, όχι για φάρμακα.

Αρα, υπουργεύεις όχι για να «συμπεραίνεις» έκθαμβος πόσο σάπιος είναι ο ντουνιάς. Αν δεν αλλάξεις άποψη, να ξέρεις πως η πρόβλεψη ότι σε περιμένει εκλογικό αποτέλεσμα της τάξης του 10% είναι κολακευτική για το πρόσωπό σου. Κανονικά έπρεπε να πάρεις 5%, αλλά ο κόσμος αναγνωρίζει τι τραβάς με τον τέως πρωθυπουργό σου, που εγκατέλειψε το σκάφος για να σώσει τη Σοσιαλιστική Διεθνή.

Τέρμα τα δίφραγκα. Καταλαβαίνω πως, αν δεν παραδεχτώ την κυριαρχία των τραπεζών, δε θα είμαι άξιος μήτε πέτρες στα νταμάρια των Συρακουσών να σπάζω. Η μοίρα μου δε διαφέρει από τα εκατομμύρια των συνελλήνων, από τα εκατομμύρια των Ευρωπαίων. Τέρμα τα δίφραγκα. Είτε ζητάτε είτε δε ζητάτε εκλογές, δεν αποφεύγετε ένα απίστευτο ρήμαγμα των ελπίδων σας.

Θα μπαίνει συγγενής σας να σας ψηφίσει και, κλείνοντας το φάκελο, εκείνος θα βγάζει φτερά και θα πετάει έξω από το εκλογικό τμήμα. Καταλαβαίνω επίσης πως, αν στο τέρμα της αγανάκτησης με περίμενε, κουτσή στραβή, μια σύνταξη ή μια άλλη δουλειά, μπορεί να γκρίνιαζα θεωρητικώς, αλλά στο τέλος να έριχνα την ψήφο τη ρημάδα στα «πρέποντα». Μόνο που δε με παίρνει. Δεν ξέρω αν έχετε καθαρή εικόνα: αυθαδιάζει κάποιος μπροστά στον πρωθυπουργό, κι επειδή ο κύριος Λουκάς δεν του τρίζει τα δόντια, χάνει πόντους ο πρωθυπουργός!

Τέρμα τα δίφραγκα. Αγρίεψαν τα πράγματα. Ο κόσμος δεν έρχεται καν στις συγκεντρώσεις. Ετοιμάζει λαγούμια, προτίθεται να παρανομήσει, πριν γίνει ήρωας, θα δοκιμάσει να τη γλιτώσει ως τυφλοπόντικας. Ως απόγονοι ενός γένους που γνωρίζει στο πετσί του γονιδιακά τι είναι νεωτερισμός και στάσις, σας καλώ να διαλέξετε άλλον τόνο στο ζουρνά σας…