Χωρίς καλά καλά να ξέρω πού θέλω να πάω, πήρα το δρόμο.
Κι ο δρόμος μ΄έφερε στην Ελευσίνα.
'Εβρεχε συνεχώς.
Το μούδιασμα της αργίας στη μικρή πόλη.
Πήγα να δώ τις πέτρες -μόλις που πρόλαβα
Κανένας ανάμεσα στις κολώνες. Ο φύλακας μου φώναζε να βγω -ηταν ώρα να κλείσει.
Συνέχισα προς τα βουνά
Πρίν καμμιά δεκαριά χρόνια ερχόμουνα συχνά εδώ -συνήθως μόνος.
Τα χωράφια γεμάτα νερό. Σπίτια, σπιτάκια, σπιταρώνες...
Κλειστά και δίχως φώς! Πού πήγαν όλοι;
Μ' αρέσει να οδηγώ μόνος. Μ' αρέσει γενικά να είμαι μόνος. Όχι γιατί μισώ τους ανθρώπους, αλλά τους φοβάμαι. Από μικρό παιδί επιζητούσα να μένω με τον εαυτό μου -γιατί ήταν ο μόνος που δεν με εχθρευόταν. Η επανάληψη έγινε έξη. Η έξη χαρακτήρας. Και ο χαρακτήρας ζωή.
Όπα?!
Τhe invasion of the body snatchers?
Πάνω από τα Βίλια ένα κέντρο διασκεδάσεως κατεστραμμένο -σαν παλατάκι εξωγήινων.
Χιόνι και σπασμένα τζάμια. Φιλοδοξίες στο πουθενά.
Λίγο μετά αρχίζει ο υπηρεσιακός δρόμος για τον Κιθαιρώνα. Τον πήρα
Νοιώθεις ελευθερία στα βουνά
Τα έλατα και τα πεύκα, μέσα στα σύννεφα, τα΄βλεπες σαν χάρτινα. Το αμάξι γλύστραγε στο πάγο.
Γύρισα.
Πριν τη Χαλυβουργική μπήκα στον παράδρομο. Ερχόμουνα παλιά εδώ, σκαστός από το Γουδή, με τα στρατιωτικά. Με ένα μηχανάκι. Είχε πολλά κεντράκια λαικά, και ξενοδοχεία με την ώρα. Αφρόψαρα, ρετσίνα και δηλητηρίαση.
Να κι η Ψαροταβέρνα Το Ακρογιάλι. Όλες οι λάμπες αναμμένες --μέσα ψυχή.
Κατέβηκα στο λιμανάκι το βρώμικο, που κάποτε είχαμε κάνει μεθυσμένοι μπάνιο, νύχτα, καλοκαίρι
Τρείς ψάρευαν στο ψιλόβροχο
'Ενας άλλος τσαλαβουτούσε στο νερό και προσπαθούσε να πιάσει κάτι με τα χέρια!
Βλέπω καλά;
Υπάρχει ακόμα το θερινό ανάκτορο, με το υποτυπώδες στρώμα -να προστατεύονται οι ψαράδες από τη δυνατή βροχή και ίσως να βρίσκει καταφύγιο κανά σκυλί τη νύχτα ( ή κανάς άνθρωπος που είναι σα σκυλί)
Βυθισμένα όλα!
Έκατσα λίγο στην άκρη του νερού χωρίς να σκέφτομαι τίποτα
Μέχρι να βγώ στην Εθνική, άρχισε να νυχτώνει...
