Aκόμα μια φορά χάθηκε η μπάλα. Και το μάτι στράφηκε στο επουσιώδες.
Είναι επουσιώδες το κάψιμο του Κέντρου;
Είναι. Αν το συγκρίνεις με την δυστυχία που πρόκειται να ζήσουν εκατομμύρια Ελλήνων στα χρόνια που έρχονται.
Σπουδαίο πράγμα η αρχιτεκτονική, η Ιστορία, ο πολιτισμός --αλλά πολύ σπουδαιότερο η καθημερινή αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Το δικαίωμά του να μην εξευτελίζεται για να βρεί φαί και στέγη.
Οι μπαχαλάκηδες που τα έκαψαν, δεν αγωνίζονται για αυτήν την αξιοπρέπεια. Στην μεγάλη τους πλειοψηφία είναι παιδιά με πολύ θυμό φορτωμένο μέσα τους -που τούς τυφλώνει. Είναι ένας θυμός που τον γεννά το άδικο, αλλά στουκάρει στον τοίχο της άγνοιας και της εφηβικής ανάγκης για παραβατική “μαγεία και επανάσταση”.
Χθές όμως, χιλιάδες άλλοι άνθρωποι, που ούτε έκαψαν ούτε τυφλωμένοι ήταν, κατέβηκαν στοι Σύνταγμα, με τα μάτια ανοιχτά, να διαδηλώσουν ενάντια σε αυτό που έχει καταστρέψει τη ζωή τους.
Αυτούς τους ανθρώπους, σήμερα όλοι τους ξέχασαν. Αν και αυτοί είναι το κέντρο του αντιμνημονιακού ήθους, το μόνο ανθεκτικό επιχείρημα απέναντι στην θλιβερή εικόνα των ανθρώπων που μάς κυβερνούν.
Αυτό το πράγμα, γίνεται εν μέρει από πρόθεση, εν μέρει από σύγχυση. Είναι ασφαλώς πιο συναρπαστικό θέαμα ένα σπουδαίο αρχιτεκτόνημα που καίγεται, από χιλιάδες ανθρώπους που καίγονται άδοξα εκτός της κεντρικής σκηνής, χωρίς να τους δείχνει απευθείας η τηλεόραση. Αλλά δουλειά της δημοσιογραφίας είναι να ιεραρχεί την είδηση.
Πρώτη είδηση σήμερα είναι ότι ψηφίστηκε ένα εγκληματικό μνημόνιο. Δεύτερη ότι χιλιάδες κόσμου διαδήλωσαν εναντίον του. Και τρίτη ότι ο συνήθης εσμός των μπαχαλάκηδων, φύσει ανιστόρητος και τυφλωμένος, έκαψε ένα από τα τελευταία ωραία πράγματα του Κέντρου (ευτυχώς, χωρίς ανθρώπινα θύματα αυτήν τη φορά).
YΓ. Θεωρώ επίσης ελαφρώς γελοία την αποψινή συγκέντρωση με κεριά, μπροστά στα αποκαίδια του κινηματογράφου.
