Δεν είμαι επαναστάτης. Το αντίθετο. Ένας αντι-ήρωας του κερατά είμαι, που αποφάσισα να κατέβω χθες στο κέντρο γιατί δεν θέλω να βιάζεται η νοημοσύνη μου, γιατί δεν θέλω να αποδεχτώ ένα κοινωνικά άδικο και μαθηματικά αδύνατο να εφαρμοστεί μνημόνιο, γιατί δεν θέλω να λαμβάνονται αποφάσεις για μένα χωρίς εμένα, γιατί δεν αποδέχομαι την έννοια της συλλογικής ευθύνης, γιατί είμαι πεπεισμένος πως η κατάσταση δεν είναι άσπρο-μαύρο (μνημόνιο ή επιστροφή στο '30), γιατί θεωρώ ότι η διαπραγματεύση δεν έγινε ποτέ, γιατί πιστεύω ακράδαντα πως η Ελλάδα τείνει να γίνει η κερκόπορτα για παρόμοιες καταστάσεις σε άλλες χώρες της ΕΕ, γιατί θέλω να παραμείνουμε στο ευρώ μόνο όμως αν γίνει σεβαστή η χάρτα των θεμελιωδών δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Γιατί δεν αντέχω να βλέπω την Ευρώπη να χάνει μέρα με τη μέρα το νήμα που τη συνδέει με το διαφωτισμό, την γαλλική επενάσταση και τις επαναστάσεις του 1848, που την κρατά δεμένη με τις εμπειρίες του 1929 και των μετέπειτα εξελίξεων στη δημοκρατία της Βαϊμάρης, που αγνοεί τις προθέσεις των πρωτεργατών της ενοποίησης της Ευρώπης (κυρίως των Σπινέλι, Μονέ) για το σμίξιμο των λαών και όχι απλά για μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου.
Φτάνοντας χθες με τον ηλεκτρικό στο Μοναστηράκι, κατά τις 17.15, ένιωσα μεγάλη ευχαρίστηση βλέποντας χιλιάδες πολίτες να καταφθάνουν μαζικά και να προχωρούν με βήμα σημειωτόν προς την ήδη γεμάτη Πλατεία Συντάγματος. Μαζί με φίλους κινήσαμε κι εμείς προς τα εκεί, περπατώντας επί της Ερμού. Φτάνοντας στην Καπνικαρέα αρχίσαμε να νιώθουμε την κάψα των δακρυγόνων, πολύς κόσμος έτρεχε προς τα πίσω. Ξεκίνησε και η ρίψη χειροβομβίδων κρότου-λάμψης.
"Ήρεμα, μην τρέχετε" φώναζαν αρκετοί. Ο κόσμος σταματούσε σιγά σιγά, έψαχνε να βρει άλλες διόδους για να προσεγγίσει το Σύνταγμα. Κολοκοτρώνη, Καραγιώργη Σερβίας, Ερμού, Μητροπόλεως, και σε όλα τα στενά της Πλάκας και των δρόμων πέριξ του Συντάγματος η ίδια εικόνα. Κόσμος να φεύγει προς τα πίσω για να αποφύγει τα δακρυγόνα και μετά βόλτες γύρω τριγύρω μήπως ανακαλύψει μια ανοιχτή διάβαση προς το Σύνταγμα. Μιλάνε σε πηγαδάκια, αναλύουν βιαστικά, πρόχειρα, θυμώνουν, ηρεμούν, αξίζει τον κόπο να πας σε μια πορεία μόνο και μόνο για τον διάλογο με αγνώστους, την ατάκα μιας στιγμής.
Αδύνατο να πλησιάσει κανείς στο Σύνταγμα. Τα δακρυγόνα ελέω του ανέμου εγκλωβίζονται στις μικρές άσχημα αεριζόμενες καθέτους της Ερμού. Χιλιάδες άνθρωποι στοιβάζονται στην πλατεία Κλαυθμώνος, που η ατμόσφαιρα είναι λιγότερο αποπνικτική.
Σταδίου γεμάτη μέχρι ψηλά, Πανεπιστημίου επίσης, στην Ομόνοια το ΠΑΜΕ, μαθαίνω από τηλεφώνου πως ο κόσμος παραμένει πολύς σε Φιλελλήνων, Αμαλίας μέχρι στήλες Ολυμπίου Διός και μετρό Ακρόπολης.
Απ' την Κλαυθμώνος βλέπουμε να γίνεται μάχη στα Προπύλαια. Μια δυνατή φωτιά αρχίζει να καίει στην πλατεία Κοραή. Στα στάρμπακς, μου λένε. Έχει λαμπαδιάσει το κτίριο. Ένα πυροσβεστικό όχημα προσπαθεί να προσεγγίσει. Κάνει έκκληση στον κόσμο να ανοίξει. Δύσκολο να γίνει. Τα ΜΑΤ φτάνουν και στην Κλαυθμώνος, αρχίζουν και εδώ τη ρίψη δακρυγόνων, οι πολίτες μαζεύονται προς τα πίσω εμποδίζοντας ξανά το πυροσβεστικό όχημα.
Σε σύντομο χρονικό διάστημα, ο περισσότερος κόσμος φεύγει απ' την Κλαυθμώνος τυφλωμένος απ' τα δακρυγόνα. Η μάχη κόπασε για λίγο. Προσπάθεια για διαφυγή στα στενά της Κολοκοτρώνη. Εκείνη τη στιγμή κάνει έφοδο μια ομάδα Δίας, περισσότερα από 15-20 μηχανάκια. Περνάνε με φόρα, χτυπούν με τα γκλομπ τον αέρα αλλά και όποιον/α βρίσκεται σε ακτίνα βολής. Τα τελευταία μηχανάκια αρπάζουν μερικά πλαστικά μπουκάλια, όχι κάτι σοβαρό. Πετυχαίνω το ίδιο σκηνικό στην Καρ.Σερβίας. Γκλομπιές σε μερικά ζευγαράκια που πήγαιναν να σωθούν.
Δημιουργούνται οδοφράγματα από ζαρντινιέρες, κάδους, σίδερα σε όλες τις οδούς. Προφανώς για να ανακοπεί το κύμα των Δίας. Η ώρα έχει φτάσει σχεδόν 9.30. Περπατάω μόνος πλέον με κατεύθυνση προς το Μοναστηράκι. Βρίσκομαι σε μια κάθετη ανάμεσα σε Κολοκοτρώνη και Καρ.Σερβίας. Κι άλλα μηχανάκια Δίας. Εφορμούν προς την Ερμού αυτή την φορά. Ο κόσμος έχει αρχίσει να σπάει.
Αυτά πρόλαβα να δω στο κάτω μέρος της Πλατείας Συντάγματος, ανάμεσα στις 17.30 και τις 21.30, αναμεμειγμένος με χιλιάδες απλούς πολίτες, κρατώντας απόσταση από τους μπαχαλάκηδες. Δεν κάνω εξαντλητική περιγράφη όλων των συμβάντων, παρά μόνο αυτών που είδα. Δυστυχώς δεν αντιλήφθηκα πως και πότε συνέβη ο εμπρησμός του Κόστα Μπόντα, αν και ήμουν σχετικά κοντά.
Το σχέδιο ήταν σαφές. Έναρξη 'εχθροπραξιών' από νωρίς, ώστε σε σύντομο χρονικό διάστημα να φύγει η μεγάλη μάζα των ειρηνικών διαδηλωτών και να ξεκινήσει το παιχνίδι των 'εντυπώσεων' και των 'εικόνων'. Στο σχέδιο συμμετείχαν τόσο η ηγεσία της ΕΛΑΣ, όσο και οι γνωστοί-άγνωστοι μπάχαλοι, μεγάλα κομμάτια των οποίων ανήκαν σε 'οργανωμένους' των συλλόγων του ΠΟΚ.
Στο σχέδιο μετείχαν επίσης σύσσωμα τα τηλεοπτικά κανάλια, που πλειοδότησαν στην περιγραφή ενός σκηνικού τρόμου και λεηλασιών, εφάμιλλου των όσων συνέβησαν στο Λονδίνο τον Αύγουστο του 2011. Αργά το βράδυ, άκουγα τους 'ανταποκριτές' των καναλιών να περιγράφουν μια κατάσταση διαφορετική των όσων έζησα εγώ.
Προσοχή, δεν αμφισβητώ τις οδομαχίες, τους βανδαλισμούς και ούτε αθωώνω την ελεεινή συμπεριφορά των 1.000-1.500 μπαχαλάκηδων. Αμφισβητώ την διόγκωσή τους από τα μέσα ενημέρωσης, που εξαφάνισαν από τον τηλεοπτικό φακό 200.000 - 300.000 κόσμου, εστιάζοντας την εικόνα σε αυτά που αρκούν να κάνουν έναν ανυποψίαστο τηλεθεατή να πιστέψει πως στο κέντρο της Αθήνας απειλήθηκε χθες η ακεραιότητα του πολιτεύματος.
Όχι δεν απειλείται από τους μπάχαλους το πολίτευμα, ή μάλλον για να το θέσω διαφορετικά, οι μπάχαλοι απειλούν το πολίτευμα όχι για τους λόγους που ψελλίζει ο πρώην πρόεδρος της ΕΦΕΕ, Παπουτσής, αλλά γιατί αναγκάζουν τους πολίτες (ή έστω δίνουν σε πολλούς πολίτες το άλλοθι) να μην συμμετέχουν στα κοινά, να μην συνδιεκδικούν σεβασμό και αξιοπρέπεια.
Από την άλλη βέβαια, οφείλω να ομολογήσω ότι το σκηνικό χθες δείχνει πως ακόμα και να μην υπήρχαν μπάχαλοι, θα έπρεπε να ανακαλυφθούν. Ο τρόπος αντίδρασης της αστυνομίας δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας σε έναν αντικειμενικό κριτή. Η σύναξη του Συντάγματος έπρεπε να σπάσει όσο το δυνατό πιο γρήγορα, ώστε να 'αποσυμπιέσει' τους βουλευτές και να τους επιτρέψει να ψηφίσουν το μνημόνιο βάσει της αρκετά ελαστικής συνείδησής τους. Έπρεπε να σπάσει ει δυνατό με επεισόδια, ώστε η 'ηθική δικαίωση' να γύρει προς την πλευρά των υπερασπιστών του μνημονίου.
Θα μου πεις "όλο τα ίδια και τα ίδια λέτε, ποιοι είναι αυτοί οι μπαχαλάκηδες και γιατί δεν τους απομονώνετε" και θα σου απαντήσω έχεις δίκιο, μεγάλες οι ευθύνες μας, αλλά από την άλλη προσπάθησε να καταλάβεις ότι όταν τρέχεις να σωθείς από τα δακρυγόνα, λίγα μπορείς να κάνεις για να πάρεις την πέτρα από το χέρι του κάθε βαλτού ή του κάθε μηδενιστή. Άσε που η τυφλή αστυνομική βία οδηγεί περισσότερο κόσμο να αισθανθεί μια αμήχανη συμπάθεια προς αυτούς που τα βάζουν με τους 'σιδερόφρακτους'.
Και τώρα τι; Ειλικρινά δεν έχω ιδέα. Αν και είμαι πεπεισμένος ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα θα γίνει σαφές σε όλους ότι το μνημόνιο-2 δεν οδηγεί στην ανάκαμψη και στην αποφυγή της χρεοκοπίας. Και τότε να δούμε πως θα συμπεριφερθεί ο λαός απέναντι σε αυτούς που φρόντισαν να εξαπατήσουν μια ολόκληρη κοινωνία βάζοντας την υπογραφή τους σε μια κατρακύλα χωρίς τελειωμό. Και τότε να δούμε πως θα συμπεριφερθεί ο λαός απέναντι στους wanna-be κολοκοτρώνηδες που ακόμα δεν φρόντισαν να δημιουργήσουν ένα πειστικό σχέδιο εξόδου από την κρίση (είτε εντός, είτε εκτός ευρώ).
Ας ελπίσουμε ότι οι ζυμώσεις θα ενταθούν, ότι ο κόσμος θα ξυπνήσει από το λήθαργο της αδράνειας, ότι νέες πολιτικές θα βγουν, από τους πολίτες για τους πολίτες.
ΥΓ. Αν και το αναφέρω ξεκάθαρα, ας το πω ακόμα πιο καθαρά για να αποφύγω τυχόν δίκη προθέσεων: Καταγγέλω τα σπασίματα και τις καταστροφές. Δεν με εκφράζουν, θεωρώ ότι κάνουν μόνο κακό. Πάντως σήμερα πέρασα από το κέντρο, περίεργος για την 'επόμενη μέρα'. Βγήκα Πανεπιστήμιο και βάδισα Πανεπιστημίου, Σταδίου, Σύνταγμα. Υπάρχουν πολλές καταστροφές, αλλά δεκάδες φορές λιγότερες απ'όσες άκουσα από τους δαιμόνιους ρεπόρτερ των καναλιών.
ΥΓ2. Να δεχτώ ότι κάποιος (μη ανήκων σε λόμπι συμφερόντων) στηρίζει το μνημόνιο-2 γιατί δεν πείθεται από τις δυνάμεις του 'όχι'. Σαφέστατα δημοκρατικό και σεβαστό το δικαίωμα στην επιλογή. Ας δει τώρα τα μέτρα που προβλέπει και ας μου πει που ακριβώς, εντός του μνημονίου, περιγράφεται το δικαίωμα στην ελπίδα.
σχόλια