Την Τρίτη, στις 19:30, στην Κεντρική Δημοτική Βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης, θα παρουσιαστεί το βιβλίο του Κυριάκου Γιαλένιου "Η νόσος των εραστών" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μελάνι. Η παρουσίαση θα γίνει στο πλαίσιο του κύκλου εκδηλώσεων "Νέες πέννες της Θεσσαλονίκης".
Με αυτή την αφορμή, ζητήσαμε από το συγγραφέα να μας πει κάποια πράγματα για το βιβλίο και την πόλη.
Πες μας λίγα λόγια για σένα και για το βιβλίο.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Θεσσαλονίκη. Παιδί του κέντρου, δεν το εγκατέλειψα ποτέ μέχρι και σήμερα. Χωρίς σπουδές και πτυχία, μόνο αγάπη για την λογοτεχνία και την ποίηση. Έτσι και η Νόσος των Εραστών, ήρθε σαν μια φυσική συνέχεια αυτής της αγάπης. Το βιβλίο κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2011 από τις εκδόσεις Μελάνι και πρωτοπαρουσιάστηκε στην Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Θεσσαλονίκης.
Πότε αποφάσισες να γράψεις το βιβλίο; Σκεφτόσουν από μικρός το ενδεχόμενο να γίνεις συγγραφέας ή η τριβή με τα βιβλία στη δουλειά σου, δημιούργησε αυτή την ανάγκη;
Το πάθος με τα βιβλία ήταν αυτό που με οδήγησε σε όλα τα υπόλοιπα. Στην επιλογή του βιβλιοπωλείου ως χώρου εργασίας, στην περιπέτεια της γραφής, με τη μορφή σκέψεων και σπαραγμάτων στην αρχή, και λογοτεχνικών κριτικών σε έντυπά της πόλης όπως το SOUL, στη συνέχεια, οπού κι όλα πήραν τον δρόμο τους. Συγγραφέας δεν τόλμησα να σκεφτώ ποτέ οτι θα γίνω. Απλά μια μέρα -ή μια νύχτα- αποφάσισα να γράψω μια ιστορία που θα άρεσε σε μένα να διαβάσω. Με τον τρόπο που εγώ ήθελα...
Το βιβλίο σου πήρε αρκετές καλές κριτικές. Σε αγχώνει αυτό για τη συνέχεια;
Καλύτερά να έχω θετικά σχόλια να αγχώνομαι παρά αρνητικά.
"Συμπάθησες" κάποιον από τους ήρωες του βιβλίου; Σε δυσκόλεψε η δημιουργία κάποιου ιδιαίτερα;
Κάθε ήρωας χρειάστηκε την δική του ξεχωριστή "φροντίδα" και μελέτη. Η αλήθεια είναι ότι έχω στον Ντελόν μια ιδιαίτερη αδυναμία, γιατί κατά κάποιο τρόπο ένιωθα πιο ελεύθερος κοιτάζοντας τα πράγματα μέσα από τη δική του οπτική ενώ -όπως είναι αναμενόμενο- δυσκολεύτηκα λίγο παραπάνω με τους γυναικείους χαρακτήρες.
Δουλεύεις στο Ιανό, ένα από τα κεντρικότερα βιβλιοπωλεία της πόλης. Οι Θεσσαλονικείς διαβάζουν; Έχουν μειωθεί ή έχουν αυξηθεί οι αναγνώστες το τελευταίο καιρό; Πολλοί μιλάνε για στροφή από τα μυθιστορήματα στα βιβλία σχετικά με τη κρίση. Παρατηρείς κάτι τέτοιο εσύ;
Τολμώ να πω πως οι Θεσσαλονικείς διαβάζουν. Και μάλιστα είναι και αρκετά ενημερωμένοι αναγνώστες. Όπως και σε όλα τα πεδία της κατανάλωσης όμως έτσι και το βιβλίο δεν γλύτωσε από την κρίση. Το ευχάριστο είναι ότι αντιστέκεται λίγο παραπάνω από ότι άλλοι κλάδοι της αγοράς. Μένει να δούμε έως πότε... Είναι αλήθεια -και είναι πολύ φυσικό- ότι σε μεγάλο ποσοστό, ο κόσμος έχει όντως στραφεί στα βιβλία που αφορούν την οικονομία, προσπαθώντας έτσι να αποκωδικοποιήσει όσο καλύτερα μπορεί την πρωτοφανή κατάσταση που όλοι βιώνουμε.
Η πόλη έχει επηρεάσει τη γραφή σου; Αν ναι, με ποιον τρόπο;
Η εμμονή μου στο να μην ονοματίζω δρόμους, μέρη και περιοχές στο βιβλίο, αφήνει περιθώρια στον αναγνώστη να ορίσει τα δικά του χωροχρονικά πλαίσια. Παρόλα αυτά δεν υπήρχε περίπτωση να μην επηρεαστώ από μια πόλη που ζω τριάντα και πλέον χρόνια και την έχω
απ' άκρη σ' άκρη. Όχι μόνο η Θεσσαλονίκη αλλά και η ευρύτερη περιοχή σκιαγραφείται επανειλημμένα, οι χαρακτήρες περιδιαβαίνουν στις πλατείες και στα μπαρ που εγώ ο ίδιος έχω ξαποστάσει και είμαι σίγουρος οτι για τους πιο παρατηρητικούς τα οδόσημα έχουν ήδη φανερωθεί.
Υπάρχει κάποιο τραγούδι που το έχεις συνδυάσει με την Θεσσαλονίκη και θα μπορούσε να λειτουργήσει ως soundtrack;
Θα μπορούσα να κάνω ολόκληρο compilation με τραγούδια που τα έχω συνδυάσει με την Θεσσαλονίκη. Από τις Τρύπες και τα θρυλικά τους live εώς τον Cave, τους Pulp και τους Radiohead. Aν έπρεπε να επιλέξω ένα τραγούδι αυτό θα ήταν μάλλον το Salt των Μadrugada. Για εντελώς προσωπικούς λόγους...
Πες μας την αγαπημένη σας διαδρομή μέσα στην πόλη. Αν μπορούσες να εξαφανίσεις ένα κτήριο (ή ένα μνημείο) ποιο θα ήταν αυτό;
Οποιαδήποτε διαδρομή στην Άνω Πόλη. Χρόνια τώρα, όσες φορές κι αν φύγω πάντα εκεί ξαναγυρνάω. Από τους μυστικιστικούς Κήπους του Πασά στο ανατολικό όριο της περιοχής έως το μισογκρεμισμένο νεοκλασικό με το εσωτερικό αίθριο στην Θεοφίλου και από το σκοτεινό αδιέξοδο της οδού Μαύρης Πέτρας μέχρι την πλατεία του Τσιτσάνη, η περιοχή αυτή ήταν, είναι και θα είναι το καταφύγιο μου. Όσον αφορά τι θα ήθελα να γκρεμίσω, οι πειρασμοί είναι αμέτρητοι. Θα περιοριστώ όμως στα τερατουργήματα του παραλιακού μετώπου, τις τεράστιες πολυκατοικίες που χτίστηκαν τις δεκαετίες του '60 και του '70, δέκα μέτρα από τη θάλασσα για να στεγαστούν οι τότε νεόπλουτοι και έκρυψαν τον ανοιχτό ορίζοντα της πόλης προς το νερό ενώ παράλληλα περιόρισαν την τόσο αναζωογονητική πνοή της θαλάσσιας αύρας προς το εσωτερικό του άστεως.
Υπάρχει κάποιος συγγραφέας από την πόλη που σου αρέσουν τα βιβλία του;
Η ποιητική παράδοση της πόλης έχει σημαδέψει προ πολλού τα αναγνώσματα μου. Ο Ασλάνογλου, ο Τραϊανός, ο Αναγνωστάκης, ο Χριστιανόπουλος ήταν οι πρώτες μου γνωριμίες με την λογοτεχνία της
Θεσσαλονίκης. Σε αυτούς ανατρέχω πολύ συχνά και ευτυχώς υπήρξαν αρκετοί άξιοι πνευματικοί τους απόγονοι. Θα ξεχωρίσω τον Θωμά Κοροβίνη, την Σοφία Νικολαΐδου, τον Ισίδωρο Ζουργό και βέβαια την Ζυράννα Ζατέλη.
σχόλια