Κύριε Καραστεφανή και αγαπητοί φίλοι του ΣΚΑΙ,

Κατ'αρχάς να σας ευχαριστήσω από την καρδιά μου για την εξαιρετική πρωτοβουλία που έχετε αναλάβει. Ως επί χρόνια κάτοικος της περιοχής του Κολωνού και μάλιστα ημεδαπός, χρειάζομαι να έχω τέτοιου είδους έγκαιρη και έγκυρη ενημέρωση. Έχετε καθηλώσει κανονικότατα τον κόσμο στις οθόνες του (τώρα και του υπολογιστή).
Είμαι φανατικός τηλεθεατής σας, ιδίως από τις 10 το βράδυ και μετά. Παρακολουθώ ανελλιπώς όλα τα CSI: το Miami, το Las Vegas (το αγαπημένο μου, βλέπω και τα πιο παλιά επεισόδια στον Alpha) και το New York, το Hawai 5-0, το NCIS, τους νέους φακέλους και όλα τα ντοκυμαντέρ σας που έχουν σχέση με βία (ανυπομονώ για το σημερινό με τους Γορίλλες δολοφόνους, αλλά και το αυριανό με τις θανάσιμες γυναίκες - δολοφόνους). 

Αυτά όλα βέβαια με έχουν επηρεάσει λίγο στην καθημερινή μου ζωή. Έχω βάλει μπάρες σε όλα τα παράθυρα που κοιτούν τον ακάλυπτο και στους φωταγωγούς, διπλές κλειδαριές σε όλες τις μπαλκονόπορτες, πόρτες ασφαλείας και πλέον κλειδώνουμε την πολυκατοικία με τη δύση του ηλίου.

Βλέποντας όμως τα παραπάνω σκέφτομαι ότι είναι θέμα χρόνου να μου την πέσουν και μένα και αυτό είναι το μεγάλο μου πρόβλημα. Ο χάρτης σας το δείχνει καθαρά. Ήθελα να σας ρωτήσω λοιπόν αν ξέρετε σε ποιες νόμιμες κινήσεις πρέπει να προχωρήσω για να βγάλω άδεια οπλοφορίας και να αποκτήσω όπλο. Το βλέπω και στα reality ντοκιμαντέρ σας που έχουν όλοι όπλα πάνω τους και νομίζω ότι είναι η πιο ασφαλής λύση. Επίσης αν ξέρετε ποιο όπλο είναι το καλύτερο για το κέντρο της Αθήνας, να το παίρνω και στη δουλειά μου. Το Γκλογκ ή το Μάγκνουμ 45άρι κάνουν ή είναι πιο 'τηλεοπτικά'; Πείτε μου γιατί φοβάμαι μη με κοροϊδέψουν. 

Σας ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων για τη φιλοξενία, την απάντηση και το χρόνο σας. Με εκτίμηση, Δημήτρης

--------------

Αυτό το απίθανο σχόλιο μου θύμησε εκείνη την εβδομάδα που είχα περάσει βλέποντας μεταμεσονύκτια τηλεόραση κρατώντας ημερολόγιο για να γράψω τη στήλη MEDIA TRIP. 

Ιδού:

Στον κόσμο της μεταμεσονύκτιας τηλεόρασης

Οι παραμορφωμένοι μπαμπούλες

Μια δύσκολη, αγχωτική μέρα τελειώνει και κάθεσαι στην τηλεόραση λίγο πριν κοιμηθείς. Θα ήθελες κάτι χαλαρωτικό και αγχολυτικό. Θα περίμενες να βρεις κάτι ελαφρύ, όμορφο, άντε και πικάντικο. Θες να ξεχαστείς με κάτι που θα σε νυστάξει και θα σου δώσει όμορφα όνειρα. Τι βρίσκεις λοιπόν;

Τρομαχτικά ντοκιμαντέρ για την ανθρώπινη αυτοανάφλεξη. Δραματοποιημένα ρεπορτάζ για τις τελευταίες στιγμές πριν την αεροπορική τραγωδία. Σπλάτερ ταινίες με παραμορφωμένους μπαμπούλες. Ελληνικά σίριαλ εμπνευσμένα από αληθινά ειδεχθή εγκλήματα. Έρευνες για εξιχνιάσεις δολοφονιών. Σειρές με εξωγήινους που τεμαχίζουν τα θύματά τους.

Το πορνό του τρόμου και των δολοφονιών ξεκινάει στα περισσότερα κανάλια γύρω στη μία. Για μία εβδομάδα κάνω ζάπινγκ. Στην αρχή γελάω με τους τίτλους: «Ο Κόκκινος Κύκλος», «Τα Σαγόνια του καρχαρία», «Mayday», «Αποτυπώματα», «Invasion», «Φόνος 360», «Απίστευτα Εγκλήματα», «Crime and Investigation». Πότε ανακάλυψαν τα κανάλια ότι όσοι είμαστε ξύπνιοι μετά τα μεσάνυχτα δεν θέλουμε τίποτα άλλο πέρα από ψυχαναγκαστική αυτοτιμωρία;

Και πότε συνειδητοποίησαν εταιρείες παραγωγής ντοκιμαντέρ πως πρέπει να κάνουν μόνο καταστροφολογικά και μάτσο ντοκιμαντέρ; («Αν μπορεί να σκοτώσει, θα το κάνουμε ντοκιμαντέρ!») Ζώα που κατασπαράσσουν το ένα το άλλο, βιογραφίες των σίριαλ κίλερ, καρχαρίες δολοφόνοι, αυτοκίνητα που καταστρέφονται, γέφυρες που καταρρέουν, κροκόδειλοι που τρώνε ανθρώπους. Τι κι αν έχουν ελάχιστη εκπαιδευτική ή επιστημονική αξία; Πουλάνε στο αντρικό κοινό με τον ίδιο τρόπο που πουλάει στον εγκέφαλό μας ένα τραβηχτικό δυστύχημα στον δρόμο.

Σήμερα θα πεθάνεις!

"Σήμερα θα πεθάνεις!": τίτλος ταινίας του Mega ξημερώματα Κυριακής, την ώρα που σε διπλανό κανάλι μπορούσες να απολαύσεις τον "Βάλτο του Τρόμου".

Πραγματικά, δεν θα ήθελα να είμαι μια εύπιστη και καρδιοπαθής ηλικιωμένη που ζει μόνη σ' ένα χωριό και πάσχει από αϋπνίες. Τη φαντάζομαι να διπλοκλειδώνει, βλέποντας το τρομακτικό ντοκιμαντέρ για τους ληστές-δολοφόνους. Τη βλέπω να αναπηδά καθώς πέφτει πάνω στο πρόγραμμα για την ανθρώπινη αυτοανάφλεξη, το οποίο, για χέβι μέταλ εφέ, παρουσιάζει ο Μπρους Ντίκινσον των Iron Maiden (!) που, μεταξύ των άλλων, βάζει πραγματική φωτιά σ' ένα μεγάλο, νεκρό γουρούνι.

Τη φαντάζομαι να αναπηδά με κάθε θόρυβο που ακούγεται απέξω καθώς προσπαθεί να αλλάξει το «Βασίλειο των νεκρών» πέφτοντας όμως δυστυχώς στο θρίλερ Body Snatchers. 

Σχεδόν νιώθω την ανάγκη της να τηλεφωνήσει στα παιδιά της για να έρθουν, αλλά να φοβάται πως το αυτοκίνητό τους θα τρακάρει όπως στο «Σοκαριστικά Ατυχήματα» ή πως το αεροπλάνο τους θα πέσει όπως στα «Mayday» και «Απειλή στον Αέρα» που παίζουν εκείνη την ώρα.

Τη φαντάζομαι να φτάνει στα όριά της, βλέποντας κλεφτά την υπόθεση του σημερινού «Έγκλημα και Έρευνα», που πιθανότατα παρουσιάζει το φόνο εύπιστης μοναχικής ηλικιωμένης με αϋπνίες και, λυπάμαι που το λέω, τη βλέπω τελικά να σωριάζεται αναίσθητη (ελπίζω ότι είναι απλώς αναίσθητη) όταν βάζει το Mega και πέφτει στο τέλος του "Σήμερα θα πεθάνεις!".

Ανατομία μιας παράνοιας

»Μέχρι το τέλος της εβδομάδας τα όμορφα όνειρά μου έχουν μετατραπεί σε εφιάλτες και σ' αυτούς μπλέκονται τα Πλοκάμια του τρόμου Νο2 του Σταρ (προσοχή, μιλάμε για το Νο2!), τα Παιχνίδια Θανάτου του Άλτερ, οι «Ιστορικές Δολοφονικές Απόπειρες» (της ΕΤ1), οι καρχαρίες της «Ανατομίας ενός δαγκώματος» του ΣΚΑΪ και οι ανατριχιαστικές υποθέσεις των «Αποτυπωμάτων» του Άλτερ μ' ένα παρουσιαστή που μοιάζει συνέχεια να είναι έτοιμος να σκάσει σε σατανικά γέλια.

Το σπλάτερ, οι αληθινές ιστορίες, το αίμα, όλα γίνονται ένας αγχωτικός πολτός μέσα μου, τα βράδια μου πλέον θυμίζουν παρανοϊκή ταινία του Ντέιβιντ Λιντς, απ' αυτές που ο ήρωας αρχίζει σιγά σιγά να τρελαίνεται - ηδονικά...