Eίναι θεμιτό να δημοσιογραφούν οι λογοτέχνες; Ή μήπως θα έπρεπε να περιοριστούν στο να μιλούν δημόσια μόνο για τη λογοτεχνία; Κατ’ αρχάς, το δεύτερο μού θυμίζει αυτό που έλεγαν παλιά οι «μάτσο» άντρες για τις φεμινίστριες, δηλαδή ότι καλό θα είναι να επιστρέψουν οι γυναίκες στην κουζίνα τους και στα οικοκυρικά. Στην προκειμένη περίπτωση, να επιστρέψουν οι ποιητές και οι πεζογράφοι στο λογοτεχνικό μαντρί και να κλειστούν μέσα εκεί!
Ασφαλώς, εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία τού κάθε λογοτέχνη, και δεν υπάρχουν «πρέπει» ούτε κανόνες ορθής συμπεριφοράς. Ισχύει ακόμα και για συναδέλφους μου που σιωπούν επιδεικτικά μπροστά σε όσα συμβαίνουν γύρω τους, είτε επειδή αυτή είναι η φύση τους είτε από καθαρόαιμο κομφορμισμό. (Κάποιος εξ αυτών δήλωσε ότι δεν παίρνει θέση απέναντι στην Κρίση, επειδή δεν είναι οικονομολόγος!)
Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι οι λογοτέχνες που δημοσιογραφούν, αλλά η ίδια η δημοσιογραφία, η οποία στις μέρες μας μοιάζει να είναι πιο αναξιόπιστη και αυτοακυρωμένη από ποτέ. Κατασκευάζοντας και προωθώντας την εικονική πραγματικότητα των μίντια στη διάρκεια της Πλασματικής Ευημερίας, οι δημοσιογράφοι ευθύνονται για το σημερινό μας χάλι, σχεδόν όσο και οι πολιτικοί μας. Πράγμα που κάνει ακόμα πιο αναγκαίο το σχολιασμό της σύγχρονης πραγματικότητας από όσους ακριβώς δεν δουλεύουν στα μίντια.
Και για να μείνουμε στο καινούργιο μου βιβλίο, την «Υψηλή τέχνη της αποτυχίας», στο οδοιπορικό αυτό της δεκαετίας του 2000, συμπτωματικά ή όχι, κάνω και τα δύο. Αφενός δημοσιογραφώ, δημιουργώντας ένα πολυσέλιδο ντοκιμαντέρ που ξεκινάει με την επιτυχημένη Ελλάδα του 2001 και ολοκληρώνεται με την πρόσφατη αποτυχημένη Ελλάδα της Κρίσης. Και αφετέρου επικεντρώνομαι τόσο στα δικά μου γραπτά, όσο και στα γραπτά συναδέλφων μου, από τον Σαμαράκη, τον Ταχτσή, τον Κουμανταρέα και τον (σκηνοθέτη και πεζογράφο) Νίκο Νικολαΐδη, έως τους πολύ νεότερους.
______________
Ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος είναι συγγραφέας. Το τελευταίο του βιβλίο, Η ύψηλή τέχνη της αποτυχίας κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος.
*Το έργο είναι ο Άγιος Ιερώνυμος του Καραβάτζιο.
σχόλια