του Μάνου Στεφανίδη (πρωτοδημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία το 2006)
Θεέ! Ο καύσων αυτός χρειάζεται για να υπάρξει τέτοιο φως!
Α. ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ
ΣΤΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ του χειμώνα οι ευφυείς και φίλεργοι συμπατριώται μας -όπως θα 'λεγε και ο τέως Κωνσταντίνος- καταπατούν, στη θερινή φωταψία χτίζουν τα αυθαίρετά τους εκμεταλλευόμενοι το λυκαυγές των ημι-νόμων. Η Ελλάς απ' άκρου εις άκρον κατα-ανα-παρα-οικοδομείται κάθε καλοκαίρι προς δόξαν των εργολάβων και προς αγαλλίασιν των τοπικών κοινωνιών που επιτέλους αξιοποιούνται.
Οσονούπω θα καταφτάσουν και οι μικροαστοί για επενδύσεις μαύρου χρήματος και οι πρώην φυσικοί παράδεισοι και οι ανέγγιχτοι τόποι θα μεταμορφωθούν σε κρανίου τόπους με φιλιππινέζες οικιακές βοηθούς και ουκρανές μετρέσες διατιμημένες με τον πόντο. Ο κήπος του Θεού και τα περιβόλια των Αγγέλων θα μετρηθούν, θα χαραχτούν, θα κοπούν και θα πωληθούν ως παράδεισοι Ι.Χ. και με το μέτρο. Εδώ οι αμαρτωλοί των πόλεων θα διεκδικήσουν μιαν σύντομη, αυγουστιάτικη αθωότητα βαφτισμένη σε τσίπουρα και σε ούζα.
Ηδη η κατάληψη του πληγωμένου τοπίου είναι προφανής. Τσιμέντα, μπετά, αναμονές, βαν και τσιπ που τσακίζουν αρχαία πλακόστρωτα, δηωμένες παραλίες από ταχύπλοα και αργά επιπλέουσες σακούλες. Ρύποι από μαζούτ, αντηλιακά αλλά και ρακέτες και ενοχλητικά γεροντοπαλίκαρα που δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν την υποβολή της ησυχίας, τον ακίνητο χρόνο, τον αέρα και την χιλιάκριβη τη λευτεριά.
Από το ασκηταριό του Αγίου Ρωμανού αγναντεύω όλην αυτή τη νεόπλουτη γλίτσα και την ακατασίγαστη υστερία των παραθεριστών που δεν μπορούν ούτε στιγμή να διακόψουν. Νεαρές ψήνονται στον ήλιο αλλά δεν φωτίζονται, καθώς έχουν γίνει ένα με το κινητό τους και αρσενικά γραΐδια, όπως θα 'λεγε και ο Κοραής, τις μελετάνε με πεινασμένο βλέμμα και με αγχωμένη επιθυμία. Κι έπειτα έρχεται το παντοδύναμο μελτέμι, τους παίρνει και τους σηκώνει, τους ραπίζει με άμμο σαν να τους τιμωρεί και στέλνει τα παιδιά ή τα σκυλιά τους να κάνουν εμετό. Το τέλος της ύβρεως γράφεται με την επέλαση επί των ταβερνών.
Εύσαρκες κυρίες, προγάστορες κύριοι των κυριών, παιδάκια - παϊδάκια ψητά πρησμένα από τα delivery έρχονται με τροπαιοφόρα διάθεση να τσακίσουν ό,τι πετάει, ό,τι κολυμπάει κι ό,τι βόσκει πλάι σε αναθρώσκουσες χωματερές ή σε βομβαρδισμένα από εντομοκτόνο λιβάδια. Η πείνα εδώ αισθητικοποιείται και οι παραθεριστές τρώνε εις ανάμνησιν των εγκλείστων του Μεσολογγίου όπως θα 'λεγε ο Τσαρούχης.
Για ποια οικονομική στενότητα, για ποιο όριο φτώχειας, για ποια πατροπαράδοτη εγκράτεια, για ποια ζωή κατά φύση μου μιλάτε. Εδώ θα γίνει της βομβαρδισμένης Βηρυτού, με τα πιάτα ξέχειλα και τις πιατέλες να κυοφορούν τους αμνούς της απληστίας. Α, ο Ελλην όταν παραγγέλνει, αισθάνεται σαν μπέης επί τουρκοκρατίας που πρέπει να αποδείξει κάτι στην Υψηλή Πύλη. Κι έπειτα εκείνα τα ρεψίματα, τα χτυπήματα στην πλάτη, τα χαμόγελα της ηλίθιας ικανοποίησης που αντιγράφουν τις μούτες του Ετόρε Σκόλα από τη γνωστή ταινία και, βέβαια, η σιχαμένα χαριτωμένη ευχή: «Μόσχος»!
ΟΙ ΨΗΦΟΦΟΡΟΙ της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει πια να έχουν κανένα παράπονο. Το κοινό τους όραμα για τον τόπο έχει λάβει σάρκα και οστά (που τρίζουν): Ανάπτυξη, πρόοδος, ευμάρεια, εκσυγχρονισμός, ανταγωνιστικότητα, ποιότητα ζωής, αξιοποίηση, επανίδρυση του ίδιου και απαράλλαχτου κράτους, προοπτική, νέο ξεκίνημα, βήμα προς το μέλλον, υλοποίηση του ονείρου, εφιάλτης της υλοποίησης, επένδυση στο αύριο ώστε να καταντήσει τ' αύριο σαν αύριο να μην μοιάζει κ.λπ.
Οι νέοι άρχοντες προέταξαν το πνεύμα και την θεάρεστο ηθική αντί της στυγνής πολιτικής και της δυσάρεστης διαχείρισης των προβλημάτων των προηγούμενων και κατάφεραν σε χρόνο συντομότερο των προκατόχων τους να διαπλακούν, να αφομοιωθούν, να αφομοιώσουν τους όρους του παιχνιδιού, ν' αποχτήσουν παλάτια με ιδιωτικά γήπεδα και την επίδειξη του νεόπλουτου, να εξορίσουν το αισθητικό υπέρ της διακόσμησης και να παρουσιαστούν το ίδιο αχόρταγοι, βρόμικοι, αγράμματοι και -πάνω απ' όλα- αναξιοπρεπείς και πεινασμένοι. Αρα έχουν όλα τα φόντα να ξανακερδίσουν τις εκλογές αφού η Ειμαρμένη τους προέκρινε ως χειρότερους, άρα ως ακαταμάχητους.
Ο λόγος τους είναι το ίδιο τηλεοπτικός όπως και η παιδεία τους και έτσι διαχέεται κατευναστικά στο ναρκωμένο από τη ζέστη και την ηλιοφάνεια εκλογικό σώμα. Η ψήφος για την τοπική αυτοδιοίκηση επίκειται και οι δημοκρατικοί θεσμοί για μιαν εισέτι φορά θα λάμψουν ως φαρσοκωμωδία χαρίζοντας στους πάντες ένα βαθύ αίσθημα ασφάλειας και εμπιστοσύνης. Το δίλημμα είναι κρίσιμο και γι' αυτό θα επιστρατευθούν τα πλέον οξύνοα επιχειρήματα, οι πλέον προηγμένες τακτικές, η πιο σαρκοβόρα διαλεκτική: Πιπιλή ή Φασούλας; Φώφη ή Κουίκ, Σεργουλόπουλος ή «Καφές της Χαράς», Αρβανιτάκη στη μικρή Επίδαυρο ή Ρώμας στη Μεγάλη;
Το ΚΑΣ έβαλε το ιοβόλο χέρι του και λειτούργησε ο πολιτισμός και τον Αύγουστο στην Αργολίδα. Να δούμε τι θα κάνει ο Οκκάς τώρα που επέρχεται δύσκολος Σεπτέμβριος στο Νέο Φάληρο. Ιτε παίδες Ελλήνων! Νέοι αγώνες σάς περιμένουν. Επιστρέψτε γρήγορα στο κλεινόν άστυ. Εδώ που η νεύρωσή σας μεγαλουργεί. Εξάλλου απολείπειν ο Θεός ταβέρνες στην πρωτεύουσα;
Κατά περίεργη σύμπτωση τα λίπη ομοηχούν στη γλώσσα μας με τη λύπη.
Ζήτωσαν λοιπόν αι λιπαραί Αθήναι. Ολε, βρε!
σχόλια