Οι γαμπροί της Ευτυχίας του Αλέκου Σακελλάριου
“Να της βάλω κάνα καφάσι στο κεφάλι;” “Να τη διπλώσω με γάζες και να πω ότι τρακάρισε με καμιά μπουλντόζα;” “Να της φορέσω φερετζέ και να πω την είχαμε ταμένη στη χάρη Της;” Μερικές από τις απορίες του Αυλωνίτη για το πώς να κρύψει το “κάλλος” της αδερφής του Βασιλειάδου ώστε να μη τη δει ο επίδοξος γαμπρός.
Πηγαίο το γέλιο, αδιανόητη φυσικότητα στον τρόπο, και σκέψεις για το πως αυτή η ηθοποιός να διαχειριζόταν στην προσωπική της ζωή το θέμα της εμφάνισης της, που με τόση ευκολία σατίριζε στις ταινίες.
Οι Γαμπροί της Ευτυχίας είναι μια Ελλάδα που έφυγε ανεπιστρεπτί.
La vie en rose του Olivier Dahan
Λένε ότι ήταν πιο πειστική και από την ίδια την Πιαφ! και νομίζω πως είναι η πιο αληθινή υπερβολή που έχω διαβάσει. Ζήλεψα την ευκαιρία για τέτοιου είδους μεταμόρφωση, τι ευτυχία για έναν ηθοποιό.
Πιο συγκλονιστική αποτύπωση για το πως ο καλλιτέχνης μετουσιώνει την απώλεια, από τη σκηνή που μαθαίνει το θάνατο του αγαπημένου της και τρέχει να τον βρει στο σπίτι ανοίγοντας την πόρτα που οδηγεί στη σκηνή, δεν έχω δει νομίζω.
'Ολη η ζωή μια σκηνή.
Όλα για τη μητέρα μου του Pedro Almodovar
Φυσικά λατρεύω και εγώ τον κόσμο του Αλμοντόβαρ. Εδώ κάνει εξαιρετικά (για ακόμη μια φορά) αυτό για το οποίο τον αγαπήσαμε.
Πλάθει ένα λοξό μελόδραμα με πρωταγωνιστές πρόσωπα και καταστάσεις αγαπημένα του, αποδεικνύοντας πως καμιά ιστορία του δεν τελειώνει ολότελα στη κινηματογραφική οθόνη.
Πειθοντάς μας πως το σινεμά είναι η αρχετυπική μητέρα μας.
Scenes from a Marriage του Ingmar Bergman
Αγαπημένος Μπέργκμαν. Ενώ ο σκανδιναβικός τρόπος του, μοιάζει τόσο μακρινός από το μεσογειακό μας ταμπεραμέντο, τελικά σε αγγίζει τόσο πολύ και πιάνει τις πιο μύχιες, κρυφές σκέψεις και επιθυμίες που τριβελίζουν το μυαλό, το κορμί και την ψυχή σου.
Και τελικά ταυτίζεσαι.
Billie Elliot του Stephen Daldry
Αν είσαι καλλιτέχνης και βλέπεις αυτή την ταινία δε νομίζω να μην υπάρξει έστω μια στιγμή που να μην πεις : “ Αυτή είναι η ζωή μου” από μέσα σου,
βλέποντάς την, μια στιγμή που να μη συγκινηθείς.
Αγαπάς το τρελόπαιδο, ερωτεύεσαι τη δασκάλα, κλαις στη σκηνή που πατέρας και αδελφός αποφασίζουν να τον βοηθήσουν
και ανατριχιάζεις στη σκηνή του φινάλε.
Μια τρελή σαραντάρα του Γιάννη Δαλιανίδη
Σιγά μη χρειάζεται να γράψω γιατί λατρεύουμε τη Βλαχοπούλου! Δεν ήξερα ποια να πρωτοδιαλέξω από τις σκηνές της αγαπημένης αυτής ταινίας. Διαλέγω τη σκηνή με το Χατζηθωμά.
Απολαύστε!
Rear Window του Alfred Hitchcock
Ο Σιωπηλός Μάρτυρας του Χίτσκοκ είναι ως ταινία η αποθέωση του σασπένς.
Γεμάτη από μικρές αλήθειες παρμένες από την αληθινή ζωή και ενορχηστρωμένες με τον μοναδικό τρόπο που είχε ο Χίτσκοκ να τις τοποθετεί στη επιφάνεια της κινηματογραφικής οθόνης.
Το παράθυρο του διαμερίσματος του είναι το μέρος όπου ο ήρωας παρακολουθεί καθημερινά τη δικιά του ταινία.
Μέχρι να καταλάβει ότι στο τέλος και αυτός είναι μέρος του (κινηματογραφικού) δράματος που νόμιζε πως παρακολουθεί.
Dancer in the dark του Λαρς φον Τρίερ
Σπαρακτική, βαριά, συγκινητική, είναι για μένα μια από τις καλυτερές του και μια ταινία που νομίζω αποδεικνύει ότι αν θέλει μπορεί να σκηνοθετήσει οτιδήποτε τελικά, από μιούζικαλ ως ντοκιμαντέρ.
Αυτή η ταινία μοιάζει σαν να είναι ένα κολάζ από τα περισσότερα είδη σινεμά.
A Separation του Asghar Farhadi
Και να ήθελα νομίζω δε θα μπορούσα να την παραλείψω μιας και ένα μήνα αφού την είδα βρέθηκα στο Ιράν και διαπίστωσα ιδίοις όμμασι πολλά απ΄όσα περιγράφει. Πολύ βαριά ταινία, αλλά δυστυχώς έτσι ακριβώς είναι η ζωή εκεί. Όσο για το ανοιχτό της τέλος... Ακριβώς αυτό. Και κάτι ακόμα, η πιο αγαπημένη φίλη που έκανα εκεί, έχει το όνομα της ηρωίδας: Simin
Τι και πόσα θα μπορούσαμε να καταφέρουμε
αν αποφασίζαμε να ενώσουμε αληθινά τις δυνάμεις μας;
σχόλια