Αναρρίχηση στην Κάλυμνο

[via guardian]

Η δυτική ακτή της Καλύμνου είναι γεμάτη ψηλούς βράχους. Οι πρόποδες είναι γεμάτοι άγρια ρίγανη, θυμάρι και μέντα. Παλιά η περιοχή ήταν καλή μόνο για μελίσσια και για κτηνοτροφία. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει και οι βράχοι αντιμετωπίζονται ως η σωτηρία του νησιού, ενάντια στην κρίση που έχει διώξει τους Έλληνες και Ιταλούς τουρίστες.

Η πρώτη ένδειξη είναι η πτήση της Easy Jet από το αεροδρόμιο Gatwick του Λονδίνου προς την Κω, από όπου ξεκινά το φέρι μποτ προς την Κάλυμνο. Στην ουρά υπάρχει πλήθος ανθρώπων με τσάντες North Face: ορειβάτες. Λόγω της έλλειψης αρχαίων και παραλιών με άμμο η Κάλυμνος δεν ήταν δημοφιλής τουριστικός προορισμός, τώρα όμως έχει μεταμορφωθεί σε διεθνή Μέκκα αναρρίχησης.

Η Κάλυμνος έχει πάνω από δύο χιλιάδες διαδρομές για ορειβάτες – εκατό οριοθετήθηκαν τον περασμένο χειμώνα – και τεράστιες περιοχές είναι ακόμα ανεξερεύνητες. Βέβαια υπάρχει κάποιος κίνδυνος – γίνονται ακόμα ατυχήματα – αλλά είναι από τις πιο ασφαλείς περιοχές για αναρρίχηση.

Αυτό εξηγεί γιατί η Κάλυμνος προσελκύει μεγάλη γκάμα επισκεπτών, τόσο σε ηλικία όσο και σε ικανότητες. Υπάρχουν ορειβάτες που έρχονται με skateboard, οικογένειες με μικρά παιδιά, ακόμα και εβδομηντάχρονοι. Εκτός του αθλήματος, οι επισκέπτες μαζεύονται για μια κρύα μπίρα ή στο σνακ μπαρ «Γλάρος» του οποίου ιδιοκτήτης είναι ένας Βρετανός που ζει μόνιμα στην Ελλάδα, ο Steve McDonnell και η γυναίκα του Sue, οι οποίοι βοηθούν στη διαχείριση του κεφαλαίου που απαιτείται για τον εξοπλισμό των νέων διαδρομών με κοχλίες και άλλα εργαλεία.

Μία μέρα βρεθήκαμε στη Γκράντε Γκρότα, μια τεράστια σπηλιά που έχει σχήμα μεγάλου στόματος, γεμάτη σταλακτίτες. Από πάνω μας είδαμε μια φιγούρα, κάποιον που κρεμόταν ανάποδα ανάμεσα στους σταλακτίτες, σε ύψος μεγαλύτερο από 25 μέτρα.

Ένα πρωί πήραμε το σκούτερ και διανύοντας το δρόμο δίπλα στη θάλασσα πήγαμε στο μικροσκοπικό χωριό Εμπορειός. Δύο μελισσοκόμοι δούλευαν στο διπλανό ύψωμα, φορώντας τις στολές τους. Παρκάραμε το σκούτερ και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε. Ο προορισμός μας ήταν το Καστρί, ένα μαγικό σημείο, ένα στενό φαράγγι με ένα κάστρο από το 4^ο αιώνα π.Χ. σε πολύ καλή κατάσταση. Στη σκιά είχε δροσιά και η θέα ήταν υπέροχη, ένα λιβάδι γεμάτο με βότανα πάνω από την απέραντη μπλε θάλασσα, ένα μέρος κατάλληλο τόσο για ξεκούραση όσο και για αναρρίχηση. Στο γυρισμό σταματήσαμε στην παραλία του Αργινώντα. Ένας άντρας πουλούσε αναψυκτικά σε ένα κιόσκι αλλά κανείς άλλος δεν ήταν στην παραλία με τα βότσαλα. Καθίσαμε με τα πόδια στο νερό. Ακούσαμε έναν παφλασμό και μια φιγούρα με στολή δύτη βγήκε από το νερό. Ήταν ένας ντόπιος με ένα χταπόδι στα χέρια.

Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα γιατί η Κάλυμνος είναι τόσο ξεχωριστή. Δεν είναι μόνο η αναρρίχηση αλλά και το γεγονός ότι η αυθεντική νησιώτικη ζωή είναι ακόμα στην επιφάνεια – ζεστή, απροσποίητη και φιλική. Φύγαμε σίγουροι ότι θα επιστρέψουμε.