Χθες παρακολουθώντας στην τηλεόραση, ένα απόσπασμα ομιλίας του Βενιζέλου, με έπιασε νευρικό γέλιο. Δεν μπορείς να γελάσεις όπως παλιά με τις εκλογές. «Έχει χαθεί το φαν» όπως θα έλεγαν και οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί των 90s. Μέχρι τώρα οι περισσότεροι αντιμετωπίζαμε τις εκλογές περίπου όπως την Eurovision. Σχολιάζαμε το αποτέλεσμα την επόμενη μέρα και μέσα σε 24 ώρες τα πάντα είχαν ξεχαστεί. Τώρα όμως σε αυτές τις εκλογές, για πρώτη φορά, τα πράγματα είναι σοβαρά. Τίποτα δεν θα ξεχαστεί μέσα σε 24 ώρες. Μπορεί να μην έχουμε ξεχάσει το αποτέλεσμα και μετά από 24 χρόνια.
Έτσι λοιπόν, όταν άκουσα τον Ευάγγελο Βενιζέλο σε μια ομιλία του, να αποκαλεί τις θέσεις του Σαμαρά «ντεμοντέ», ήταν ένα ευχάριστο διάλειμμα.
Το επανέλαβε μάλιστα και άλλες δυο φορές στην ίδια πρόταση, σαν κάτι ράπερς που την στιχουργική τους ανεπάρκεια, την καλύπτουν με ένα «μαδερφάκα».
Και έρχεται από έναν άνθρωπο που μιλάει σωστά ελληνικά (σ.σ ναι μπορείς να του καταλογίσεις τα πάντα, εκτός από αυτό), που θα μπορούσε να αναπτύξει τους λόγους για τους οποίους θεωρεί τις απόψεις του Σαμαρά ξεπερασμένες, με διάφορες λεκτικές ακροβασίες ώστε στο τέλος ακόμα και αν δεν έχεις καταλάβει πολλά πράγματα, να συμφωνήσεις μαζί του γιατί κουράστηκες.
Προφανώς, γνωρίζοντας και ο ίδιος ότι διαθέτει αυτό το χάρισμα, επιλέγει τη λέξη «ντεμοντέ» για να σοκάρει λίγο το πλήθος. Ο διανοούμενος που δεν διστάζει να μιλήσει «την γλώσσα του δρόμου» ή για την ακρίβεια «την γλώσσα του λαού».
Καημένοι πολιτικοί. Κλεισμένοι μέσα στα σπιτάκια τους και στο μικρόκοσμο που τους περιβάλει. Συναναστρεφόμενοι με όμοιους τους και χωρίς επαφή με κάτι άλλο πέρα από το σινάφι τους, βγαίνουν στα μπαλκόνια και μιλάνε σαν να είμαστε την εποχή που οι γυναίκες διάβαζαν το περιοδικό «Ρομάντσο», κοιτούσαν τα φιγουρίνια (σ.σ τέλεια λέξη!) και γυρνούσε η μια στην άλλη και έλεγε: « Δες εδώ. Αυτό πρέπει να αγοράσεις. Αλλιώς θα είσαι ντεμοντέ». Ευτυχισμένο το 1965.
Που να ήξερε ο Βενιζέλος ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο ντεμοντέ από το να χρησιμοποιείς την λέξη ντεμοντέ σήμερα. Ίσως είναι πιο ντεμοντέ και από τις θέσεις του Σαμαρά.
Και γελούσα όλο και περισσότερο, βλέποντας το νεανικό πλήθος να χειροκροτεί από κάτω την λέξη «ντεμοντέ» σαν να πρόκειται για κάτι «προχωρημένο που είπε ο αρχηγός». Έτσι είναι τα κομματικά πλήθη. Δεν έχει σημασία τι θα πει ο αρχηγός αρκεί να κάνουν θόρυβο.
σχόλια