Ο πόνος που θελήσαμε

Αν  νόστος σημαίνει επιστροφή και άλγος σημαίνει πόνος, τότε νοσταλγία καλείται ο πόνος που προκαλείται από την ανικανοποίητη λαχτάρα του γυρισμού.

Τα κύματα δυνάμωσαν αμέσως μόλις κόπασε το καλοκαιρινό φως.

Το δείλι που τόσο αγαπήθηκε από το πρώτο άστρο του ουρανού μάς υπενθύμισε την ύπαρξη ενός κάποιου ρομαντισμού στις λέξεις και στις πράξεις μας.

Κι εμείς φυσικά αφήσαμε τις πιο μικρές πέτρες της ακτής, ενδείξεις της μεγαλύτερης διάβρωσης, να μας υποδείξουν την κατεύθυνσή μας.

Τι τέλεια συνθήκη χωρισμού!

Κατασπαραγμένοι πολυκυταρρικοί οργανισμοί βρεθήκαμε πάλι στην ασφάλεια της αβύσσου μας,  τώρα πια ακίνδυνες αμοιβάδες σε κατάσταση απόλυτης νηνεμίας.

Διότι ακριβώς πριν από τον ερχομό του άλγους συμβαίνει μια πλάνη εσωτερικής γαλήνης που διαρκεί μια απειροελάχιστη στιγμή.

Η στιγμή αυτή της ασυνειδησίας φιλοξενεί ένα κενό μνήμης καθώς φωτίζεται ξανά ύστερα από καιρό, η αίθουσα που θα υποδεχτεί επάξια την ενθρόνιση του καινούριου μας εγώ.

Το δείλι έχει από καιρό παρέλθει. Και είναι εκεί, πάνω σε σκοτεινή θάλασσα εναπομεινάντων δακρύων, όπου λιμνάζει η νοσταλγία για ένα γυρισμό που κανείς από μας δεν επιθυμεί και κανείς από μας δε θα επιχειρήσει.

Όλα τελικά βασίστηκαν στην ειρωνεία της ύπαρξης ενός θανάτου σταθερού πέρα από τον έρωτα.