Ερχόμαστε απο μια σκοτεινή άβυσσο, καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο, το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..
Κάποιοι με αυτή την παραδοχή, ακινητοποιούνται.
Κάποιοι, κινητοποιούνται..
Ήσυχα, καθαρά, κοιτάζω τον κόσμο και λέω: Όλα τούτα που θωρώ, γρικώ, γεύουμαι, οσφραίνουμαι κι αγγίζω είναι πλάσματα του νου μου.
Ο ήλιος ανεβαίνει, κατεβαίνει μέσα στο κρανίο μου. Στο ένα μελίγγι μου ανατέλνει ο ήλιος, στο άλλο βασιλεύει ο ήλιος.
Τ΄ άστρα λάμπουν μέσα στο μυαλό μου, οι Ιδέες, οι άνθρωποι και τα ζώα βόσκουν μέσα στο λιγόχρονο κεφάλι μου, τραγούδια και κλάματα γιομώνουν τα στρουφιχτά κοχύλια των αυτιών μου και τρικυμίζουν μια στιγμή τον αγέρα·
σβήνει το μυαλό μου, κι όλα, ουρανός και γης, αφανίζουνται.
Τέλη Μαϊου. Μάλλον θα βρέξει. Εμένα αυτό με προβληματίζει περισσότερο απο τα ομόλογα, τα ευρωομόλογα, τα γαμωομόλογα.
Ωραίος ο ρεαλισμός, αλλά μπατάρει κι εγώ βουλιάζω, Μάνταμ!
Ας ενωθούμε, ας πιαστούμε σφιχτά, ας σμίξουμε τις καρδιές μας, ας δημιουργήσουμε εμείς, όσο βαστάει ακόμα η θερμοκρασία τούτη της Γης, όσο δεν έρχουνται σεισμοί, κατακλυσμοί, πάγοι, κομήτες να μας εξαφανίσουν, ας δημιουργήσουμε έναν εγκέφαλο και μιαν καρδιά στη Γης, ας δώσουμε ένα νόημα ανθρώπινο στον υπερανθρώπινον αγώνα!
Τα πλάγια κείμενα είναι απο την Ασκητική του Ν. Καζαντζάκη.
Ο πίνακας, είναι της Jen Mazza.
Οι φωτογραφίες είναι του φίλου μου του Γιώργου.
Εγώ, σε πείσμα των καιρών προτιμώ τις έσω στροφές και τα ταξίδια, γιατί αγχώνομαι κι όταν αγχώνομαι ιδρώνω. Κι όταν ιδρώνω νιώθω άσχημα...
σχόλια