Πριν περίπου ένα μήνα ανέβηκα για πρώτη φορά στον Όλυμπο, και για καλή μου τύχη συνέπεσα στο καταφύγιο Σπήλιος Αγαπητός, στα 2100 μέτρα, με ένα γκρουπ 34 Αμερικανών φοιτητών από το κολλέγιο Duke της Νότιας Καρολίνας! Μέσος όρος ηλικίας τα 21 χρόνια.
Γενικά το όλο σκηνικό ήταν το τ.έ.λ.ε.ι.ο. γιατί επί δύο μέρες ήταν σαν να ζούσα σε κανονικότατο american teen movie, με τα όλα του :
Χαρούμενα κολεγιόπαιδα με τα φούτερ της αδελφότητας που ανήκουν (fraternities) και τα σορτς τους, εμετοί από υπερβολική μπύρα στις τουαλέτες του καταφυγίου, κουτσομπολιά για τα πάρτι στο campus πίσω στην πατρίδα (ok, κρυφάκουγα), και κλίκες pro-life κοριτσιών (κατά των εκτρώσεων) Vs pro-choice !
Όπως στις ταινίες δηλαδή :)
Τι γίνεται όμως με την Ελλάδα ;
Τα παιδιά ήταν σούπερ ευγενικά, και καταλάβαινα ότι απέφευγαν σαν το διάολο να είναι επικριτικοί για το οτιδήποτε, ή να μου πουν οποιοδήποτε κακό λόγο. Πιθανότατα επειδή είμαι ελληνίδα...
Σε γενικές γραμμές όμως στο μεγάλο τους ταξίδι στην Ελλάδα περίμεναν :
Να πετύχουν μία σχεδόν εμπόλεμη κατάσταση στους δρόμους της Αθήνας. Διαδηλώσεις, ταραχές, απεργίες, ένας χαμός, άσε που να στα λέω, οι περισσότεροι σκοτωθήκαν με τους γονείς τους γι΄αυτό το ταξίδι!
"Πίσω στην πατρίδα, το στερεότυπο που επικρατεί τον τελευταίο καιρό είναι ότι αν πας μια βόλτα στην Πλατεία Συντάγματος, στην Αθήνα, θα συναντήσεις καθημερινά ανθρώπους να τινάζουν τα μυαλά τους στον αέρα!"
(Η εμμονή τους στις ταραχές που τελικά ΔΕΝ συνάντησαν άγγιζε τα όρια της απογοήτευσης)
Να συναντήσουν περισσότερους μετανάστες(!) "Η αλήθεια είναι πως δεν είδαμε σχεδόν καθόλου μετανάστες και πρόσφυγες όπως μας περιέγραφαν, στη Αθήνα! Στην Θεσσαλονίκη, από την άλλη, έχετε πολλούς περισσότερους ξένους."
(say what?!)
Να είναι ολόκληρη η χώρα χτισμένη με χαμηλά σπιτάκια βαμμένα άσπρα και μπλε. Ακόμα και η πρωτεύουσα. Προς μεγάλη τους έκπληξη δεν ήταν έτσι ούτε καν τα νησιά τα οποία επισκέφθηκαν...
Να συναντήσουν καταφανή φτώχεια στα αστικά κέντρα, και πολλούς ρακένδυτους ανθρώπους. Δεν συνάντησαν.
Να συναντήσουν πολλή αστυνομία στα αστικά κέντρα. Συνάντησαν.
Ανθρώπους μουτρωμένους, στρεσαρισμένους, θλιμμένους και γκρινιάρηδες. " Θεε μου, όμως πραγματικά φαίνεστε όλοι τόσο χαλαροί , τόσο χαμογελαστοί, χωρίς καθόλου άγχος, και χωρίς βιασύνες!"
(Ποιοί ήταν όλοι αυτοί με τους οποίους συναναστράφηκαν, δεν ξέρω!)
Το καταφύγιο του Ολύμπου να είναι σχεδόν σαν παρατημένη primitive παράγκα, αφού τους είχαν πει ότι μονάχα μουλάρια μπορούν να ανέβουν ως εκεί πάνω για να κουβαλήσουν από τρόφιμα μέχρι και τα οικοδομικά υλικά για να χτιστεί!
(Οk, κι εγώ ακόμα μοιράζομαι μαζί τους την ίδια απορία για το πως φτιάχτηκε όλο αυτό το σχεδόν πολυτελές -τηρουμένων των αναλογιών- μεγαθήριο!)
Ναούς και τέτοια χτισμένα πάνω στο Βουνό των Θεών. "Ποιός ξέρει, μπορεί στις κορυφές να έχει τίποτα.."
Λίγο περισσότερο κόσμο στην νυχτερινή ζωή των Χανίων. "Τα μαγαζιά που βγήκαμε το βράδυ ήταν σχεδόν άδεια, εκτός βέβαια από κάτι γέρους που έπιναν ούζο."
(μα, ειλικρινά, πού τους πήγαν τελοσπάντων;)
-----------------------------------------
" Είναι πάντως η πιο όμορφη, η πιο χαρούμενη, χώρα που έχουμε δει! Κι αυτός ο ήλιος.... Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ!
Είναι πραγματικά κρίμα να έχετε τόσα οικονομικά προβλήματα!"
:(
Εμένα μου λες..
σχόλια