Μερικές φορές κάποιες κριτικές είναι τόσο εύστοχα βιτριολικές, τόσο αστεία κακές που αξίζουν πολύ περισσότερο απ' ό,τι το πολιτιστικό αγαθό που κρίνουν.
Σήμερα...
«Αθανάσιος Διάκος: η επιστροφή»
Το κοινό γύρω μου παραληρούσε. Δεν το πίστευα ότι μοιράζομαι με αυτούς τους ίδιους ανθρώπους τα βράδια μου από τις αρχές Ιουνίου. Προσπάθησα, μάταια, να χειροκροτήσω τουλάχιστον τον Νίκο Καραθάνο και την ‘Εμιλυ Κολιανδρή. Οι δυό εξαιρετικοί ηθοποιοί είχαν αντέξει να χυδαιολογούν χωρίς λόγο στη σκηνή για δυό ώρες παρακάτι. Ειδικά η δεύτερη είχε περάσει τα πάνδεινα.
Πρώτα έναν βιασμό από τους μακρύτερους της ιστορίας – ο μάγκας ή δεν ήξερε ότι και το κέφι έχει τα όριά του ή απλώς δεν μπορούσε να φτάσει στην κορύφωση, κουσούρια που τα είχε σίγουρα κολλήσει από την συγγραφέα. Και στη συνέχεια, μια γέννα, που επίσης ξεχείλωνε και ξεχείλωνε, ενώ γύρω γινόταν ο κακός χαμός: η Εύα (η πρωτόπλαστη) σκόρπαγε μήλα στη σκηνή, ένας χορός από μπάτσους τραγούδαγε, αλλά δεν θυμάμαι πιά τι, νομίζω Πόλυ Πάνου, κι ένας εσταυρωμένος Χριστός κρατιόταν μην τα κάνει επάνω του. Ευτυχώς κατάφερε να βρει την τουαλέτα, την ώρα ακριβώς που έσβηναν τα φώτα.
Με αυτό το θεϊκό κατούρημα ξαλαφρώσαμε και εμείς οι θνητοί, πού μόλις είχαμε δεί τον Σεφερλή να πατάει το πόδι του στην Πειραιώς 260, στο Ελληνικό Φεστιβάλ, με όχημα το θεατρικό έργο «Αθανάσιος Διάκος, Η επιστροφή» της Λένας Κιτσοπούλου.
Το γράφω έτσι χοντρά αφενός για να ταιριάξω στο κλίμα της παράστασης, αλλά και γιατί θα υμνηθεί τόσο πολύ ως τολμηρή, μεταμοντέρνα, ακομπλεξάριστη, σπαρταριστή, μποστική και δεν ξέρω γω τι άλλο καινούργια θεατρική πρόταση, πού ο αντίλογος επιβάλλεται.
Το φαινόμενο «Λένα Κιτσοπούλου» προχωράει ακάθεκτο από την εποχή του «ΜΑΙΡΟΥΛΑ», ενώ κάποιοι, έστω και λίγοι, κοιτάμε το ρολόι μας, χαμηλώνουμε τα μάτια και ντρεπόμαστε. Δεν είμαστε σεμνότυφοι. Απλώς έχουμε μάθει ότι στο θέατρο και η μεγαλύτερη χοντροκοπιά θέλει τη ρέγουλα και το μέτρο της. ‘Οτι και το σπουδαιότερο ταλέντο κάνει ένα βήμα πίσω και αρχίζει να πετσοκόβει τον οίστρο και τις παρορμήσεις του. ‘Ότι ένα έργο χρειάζεται ένα θέμα και όχι χίλια.
Ας πούμε, γιατί διάλεξε η συγγραφέας να ξαναφέρει στην ζωή τον Αθανάσιο Διάκο και όχι τον Καραϊσκάκη; Μήπως επειδή το σούβλισμα και ο κώλος του προσφέρονταν γιά σόκιν αναφορές; Σ’ αυτό το συμπέρασμα τείνω, δυστυχώς, να καταλήξω βλέποντας πώς εκμεταλλεύτηκε δραματουργικά την ενδιαφέρουσα ιδέα της. Πολύ γρήγορα ο θρυλικός πολέμαρχος έζησε μπροστά στα μάτια μας μια τυπική, βαρετή, μικροαστική ιστορία συζυγικής απάτης και τσιρίδας, αφού η Κρουστάλλω του ερωτεύτηκε και γκαστρώθηκε από μετανάστη. Κούρδο, όμως, και όχι Πακιστανό ή Αλβανό. Προσέχτε τη λεπτομέρεια. Πώς θα είχε την ευκαιρία ο Διάκος να τον μπερδεύει με τους Τούρκους για να μην χαθεί εντελώς από το μυαλό μας κι αυτό το έρμο το 1821; Αστειάκια.
Πρέπει να παραδεχτώ, πάντως, ότι γέλασα αρκετές φορές –μέχρι που στρίτζωσα και είπα: «του θεατή ο τράχηλος λαϊκισμό δεν υποφέρει». Γιατί η Κιτσοπούλου έχει χιούμορ και ο δεκαπεντασύλλαβος τής βγαίνει αβίαστα. Δεν θα μπορούσε να πάει και εντελώς χαμένη τόση ώρα θέαμα, τόσα ουρλιαχτά, κακές λέξεις, γυμνά οπίσθια και βυζιά, τραγουδάκια, οχήματα, αίματα και προβληματισμός για το μεταναστευτικό και την κρίση -το μόνο πραγματικά αιρετικό στοιχείο της παράστασης, αφού η συγγραφέας δεν τάχει με τους ξένους, αλλά μ' εμάς τους ιθαγενείς.
Λυπάμαι μόνο που αποχαιρέτησα το ‘Ελληνικό Φεστιβάλ (κλείνει απόψε το αθηναϊκό του σκέλος και απομένει η Επίδαυρος) με κατεβασμένο το κεφάλι. Ευτυχώς κρατάω μέσα μου τη λεπτότητα και το χιούμορ του Δημήτρη Παπαϊωάννου, του Γιάννη Καλαβριανού, του Γίρζι Κίλιαν, του Βασίλη Παπαβασιλείου, του Δημήτρη Δημόπουλου, του Κλαούντιο Τολκατσίρ. Και έχω να περιμένω και τον Μολιέρο του Βογιατζή.
----
σχόλια