Από το dimartblog
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ πριν από πενήντα χρόνια, στις 5 Αυγούστου 1962, έφυγε από τη ζωή η Marilyn Monroe (Norma Jeane Mortenson, 1926-1962).
Εξι φωτογραφίες, έξι ιστορίες.
Χιόνιζε, και μείναμε όλη τη μέρα μέσα στο δωμάτιο, εκτός από λίγη ώρα που βγήκαμε για να τη φωτογραφίσω στο χιόνι. Μέχρι να βγούμε, κοιτιόταν στον καθρέφτη κι έφτιαχνε τα μαλλιά της ξανά και ξανά, τυλιγμένη απλώς στο σεντόνι… Μακάρι να είχα τη διορατικότητα να τη φωτογραφίσω σ’ αυτό το δωμάτιο, καθώς αυτοθαυμαζόταν ημίγυμνη στο κρεβάτι. Η μελλοντική Marilyn Monroe ήταν εκεί.
[André DeDienes]
Ήταν ικανή για τα πάντα. Μια φορά, τη φωτογράφιζα αλλά καθυστερούσαμε και σε λίγο είχε να δώσει συνέντευξη. Όταν ήρθε η δημοσιογράφος, η Marilyn φορούσε ένα διάφανο νεγκλιζέ και κρατούσε στο χέρι μια βούρτσα. «Σας πειράζει να χτενιστώ μια στιγμή;» ρώτησε τη δημοσιογράφο. Φυσικά, εκείνη δεν είχε καμία αντίρρηση. Μέχρι να βγάλει το σημειωματάριό της η δημοσιογράφος, βλέπω τη Marilyn να χτενίζει την ήβη της. «Δεν τραβάς φωτογραφίες τώρα, ε;» με ρώτησε. «Όχι, Marilyn, δεν τραβάω». [...]
Πήγαμε για φωτογράφιση σε μια παραλία στο Long Island. Τη ρώτησα τι διάβαζε εκείνες τις μέρες (ήθελα να έχω μια ιδέα πώς περνούσε την ώρα της). Είχε στο αυτοκίνητο τον Οδυσσέα του James Joyce, τον διάβαζε αρκετό καιρό. Είπε πως της άρεσε ο ήχος του κειμένου και το διάβαζε δυνατά στον εαυτό της, προσπαθώντας να το καταλάβει — ήταν όμως δύσκολο. Δεν μπορούσε να το διαβάσει μια κι έξω. Όταν σταματήσαμε σε μια παιδική χαρά για να βγάλουμε φωτογραφίες, εκείνη πήρε το βιβλίο κι άρχισε να το διαβάζει, όσο εγώ έβαζα φιλμ στη μηχανή. Φυσικά, τη φωτογράφισα.
[Eve Arnold, Long Island 1954]
Ήταν δύσκολο να βγάλεις κακή φωτογραφία της Marilyn.
[Eliott Erwitt]
Δεν περπάτησα μόνος δίπλα της στην παραλία, δεν βρέθηκα μόνος μαζί της στην κρεβατοκάμαρα, δεν ήμουν εκεί να τη δω όταν ξυπνούσε το πρωί κι έβγαινε από το σκοτάδι. Ξέρω ότι το 1962, όταν δούλεψα μαζί της για δεύτερη φορά, ήταν απελπισμένη. Την ίδια βδομάδα που την είδα, ο Bert Stern τη φωτογράφισε για το Vogue και ο George Harrris για το Cosmopolitan. Σε κάθε φωτογράφιση είναι ένας εντελώς διαφορετικός άνθρωπος. Πιστεύω πως η Marilyn μπορούσε να παρουσιάζει τον εαυτό της όπως ήθελε κάθε φορά. Είχε φτάσει σε εκείνο το σημείο στη ζωή της όπου είχε εξαντλήσει όλα της τα όπλα και κατέφευγε στο τελευταίο που της είχε μείνει: στο σώμα της. Ήταν τραγικό, κατά κάποιον τρόπο, γιατί ήθελε να χαίρει σεβασμού ως ηθοποιός, ήθελε να την αντιμετωπίζουν ως Simone Signoret ή ως Anna Magnani ή ως Bette Davis.
[Lawrence Schiller]
H Marilyn Monroe δεν υπήρχε: ήταν δική της εφεύρεση. Μια εφεύρεση ιδιοφυής, με τον τρόπο που επινοεί τον ήρωα ο συγγραφέας. Όταν ήταν η Marilyn, χόρευε και τραγουδούσε και φλέρταρε — είναι αδύνατον να το περιγράψεις. Κι όταν η βραδιά τελείωνε, καθόταν στη γωνιά της σαν παιδάκι· είχαν όλα τελειώσει.
[Richard Avedon]
Η παραγωγή του Misfits οργάνωσε δείπνο και τοποθέτησε τον Henri Cartier-Bresson δίπλα στη Marilyn. Εκείνη, ως συνήθως, άργησε. Ο Bresson ακούμπησε τη φωτογραφική του μηχανή στη θέση δίπλα του «αντί της κυρίας που πάντοτε αργεί». Όταν η Marilyn εμφανίστηκε, κοίταξε τη μηχανή που καθόταν στη θέση της. Ο Bresson δεν σήκωσε τη μηχανή από την καρέκλα, παρά ζήτησε από τη Marilyn να της υποβάλει τα σέβη της. Εκείνη το έκανε και μπόρεσε να καθίσει στο τραπέζι. Αργότερα, ο Bresson της χάρισε τη μηχανή.
σχόλια