Τι είναι λοιπόν οι Φανταστικές Λύσεις;
Είναι μια σειρά από παλιά και νέα προτζεκτ παρουσιασμένα σαν λύσεις σε προβλήματα που δεν διατυπώνονται ποτέ. Έτσι βλεπουμε εναν παπαγαλο να κραταει ενα κομματι κτιριου με το ραμφος του, το οποιο μαλλον χτυπηθηκε από εναν χρυσό μετεωρίτη, με φόντο τις στήλες του ολυμπίου Διός. Οπότε η φανταστική λύση μπορεί να είναι να ταΐζουμε τους πεινασμενους παπαγάλους με ερείπια ή ότι οι παπαγάλοι θα ξαναχτίσουν την Ελλάδα, ή το ότι πηγαίνοντας σε μια έκθεση θα ξεχάσουμε για λίγο την αθλιότητα που μας πνίγει.
Ποιες ήταν οι επιρροές σου όταν έφτιαχνες τα έργα της έκθεσης; Τι σε ενέπνευσε;
Είναι κάπως αυτοβιογραφικά, γιατί τέτοιου είδους κατασκευές/μακέτες/κολλάζ έκανα στα 90s, οπότε μαλλον λόγω κρίσης και γω ξεφεύγω στο παρελθόν. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι μια αναφορά είναι τα combines του Josef Cornell, αλλά και τα καφάσια στα μανάβικα.
Η έκθεσή σου θα παρουσιαστεί στη Θεσσαλονίκη. Τι συνειρμούς σου φέρνει η αναφορά αυτής της πόλης;
Η Θεσσαλονίκη μου αρέσει πάντα, γιατί μου θυμίζει το παρελθόν, και όπως είπα είμαι σούπερ νοσταλτζικ για οτιδήποτε δεν επιστρέφει. Στη Θεσσαλονίκη θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου φοιτητή, τους φίλους που έκανα και το πως άρχισα να ανακαλύπτω τον εαυτό μου λίγο πολύ έτσι όπως με ξέρω τώρα.
Διάβασα πως σπούδασες αρχιτεκτονική (και) στο SciArc στο Λος Άντζελες. Τι θυμάσαι πιο πολύ από εκεί;
Ήτανε μια σχολή πολύ grudge, όλοι ήξεραν να χτίζουν, ήταν σκορπισμένη σε αποθήκες στο βιομηχανικό κομματι της Σαντα Μονικα. Θυμάμαι την φοβερή ένταση που είχε η σχολή, που τότε ήταν μέσα στις τρεις καλύτερες στον κόσμο. Πέρασα φανταστικά δημιουργικά χρόνια, το Λος Άντζελες είναι ίσως η αγαπημένη μου πόλη, εκεί είχα και την πρώτη και πολύ ουσιαστική επαφή με την σύγχρονη τέχνη, μου αρέσει που στο Λ.Α. αισθάνεσαι σαν να στεκεσαι στην άκρη του κόσμου.
Πόσο επηρεάζει η εικαστική σου ιδιότητα την αρχιτεκτονική - και το αντίστροφο;
Η αρχιτεκτονική μου πρακτική σχετίζεται και αυτή με την σύγχρονη τέχνη, μέσω του σχεδιασμού εκθέσεων, οπότε δεν αλλάζω πολύ πεδίο, και προσωπικά δεν τα διαχωρίζω ιδιαιτέρα. Συχνά κάτι που έχω παρουσιάσει σε έκθεση αρχιτεκτονικής στέκεται μια χαρά και σε εικαστικό χώρο και το αντίθετο.
Πώς είναι η καθημερινότητά σου;
Τώρα τελευταία συνεχεία είμαι σε μια τρεχάλα να προλάβω, γιατί δουλεύω πάνω σε πολύ διαφορετικά μεταξύ τους προτζεκτ. Από αστικό σχεδιασμό στην Στοκχόλμη μέχρι την έκθεση στην Ζηνα Αθανασιαδου υπάρχουν μαθήματα στο πανεπιστήμιο Πάτρας, άρθρα σε περιοδικά τέχνης, και έργα που τα δουλεύω χρονιά όπως η μικρή ταινία για τον Αλέξανδρο Ιόλα.
Πώς προέκυψε αυτό;
Η έρευνα για τον Ιόλα ξεκίνησε από μια ανάθεση του Casa Vogue, του καταπληκτικού ενθετου της Ιταλικής Vogue. Βέβαια ήξερα μεγάλο μέρος της ιστορίας του Ιολα, την παρακολουθούσα μικρός όταν η Αυριανή και το Πασόκ προσπάθησαν να τον διαλύσουν. Ήταν για μένα μια μυθική φιγούρα ο Ιολας, μου άρεσαν τα πάντα γύρω του. Σε αυτό το έργο ξεκίνησα με φωτογραφίες σχεδόν αστυνομικές από τη βίλλα στην Αγία Παρασκευή, μετά έκανα μια σειρά από καρέκλες τυλιγμένες με την χρυσή ταπετσαρία που είχε παντού στο σπίτι ο Ιόλας, κάπως σαν ευρήματα μιας φανταστικής ανασκαφής - ίσως και να καθόταν το φάντασμα του Ιόλα σε αυτές. Το χρυσό έχει μεταφυσικές ιδιότητες.
Αν είχες απεριόριστο μπάτζετ και μπορούσες να φτιάξεις οποιοδήποτε κτίριο ήθελες, τι θα έφτιαχνες και πού;
Μια παραλία και ενα σύννεφο - γύρω από ενα βουνό.
Θυμάσαι το πιο ωραίο όνειρο που είδες ποτέ;
Ειδικά τώρα πρόσφατα βλέπω πολύ φαντασμαγορικά όνειρα, χτες είδα παράξενα κλαμπ σε μια παραλιακή οδό, ζωάκια σαν κουκουβάγιες που αυτοφτιαχνόντουσαν από ενα κομματι σφουγγάρι το οποιο σιγά μασουλούσαν, μέχρι τα κομματάκια να γίνουν τα πιο απαλά φτερά.
Μετά είδα έπιπλα παρατημενα στο δρόμο και ενα τραμ γεμάτο ηλικιωμένες κυρίες να πέφτει στη θάλασσα, τρέξαμε και τις βγάλαμε χωρίς να χαλάσει καν το μαλλί τους. Μάλλον είχαμε βρει μια φανταστική λύση.
*Φανταστικές Λύσεις, του Ανδρέα Αγγελιδάκη: Μέχρι τις 5 Νοεμβρίου 2012, στην Γκαλερί Ζήνα Αθανασιάδου, Παλαιών Πατρών Γερμανού 5.
σχόλια