Η αλήθεια είναι ότι μόλις είχα φύγει από το 2ωρο μάθημα γαλλικών και το πιο hardcore πράγμα που θα μπορούσα να κάνω εκείνο το βράδυ της Παρασκευής ήταν να πιω πράσινο τσάι με λεμόνι σπίτι της φίλης μου. YOLO.
Αυτό και έκανα. Μάζεψα τα βιβλία μου και την ελάχιστη δόση ενέργειας που μου είχε απομείνει και πήγα για τσάι και συμπάθεια. Παρασκευή βράδυ. Για τσάι. Και συμπάθεια. Και τσάι. Και αν ξέραμε να παίζουμε bingo δεν θα είχαμε τίποτα να ζηλέψουμε από μία καλοστεκούμενη (και αυτό πάλι παίζει) κυρία ή οποία θυμάται την εμμηνόπαυσή της σαν «τα καλύτερα της χρόνια».
Κάπως έτσι λοιπόν, ένα βήμα πριν χτυπήσουμε το σκορ των 70 plus, αποφασίσαμε να πάμε στο Volume Festival, μπας και θυμηθούμε ότι είμαστε 19. Το Vox, ένα από τα πιο αξιοπρεπή stages στον Βόλο, ήταν γεμάτο. Είχαμε χάσει τους Band Fatale αλλά είχαμε έρθει πάνω στην ώρα που ανέβαιναν οι Speakeasies στη σκηνή. Μόλις ξεκίνησαν να παίζουν, όλα γύρω μας άλλαξαν και ξαφνικά βρεθήκαμε σε ένα κακόφημο bar της Νέας Ορλεάνης που έζεχνε καπνό και ουίσκι. Άνθρωποι με καμπαρντίνες και καπέλα καθόντουσαν σε τραπεζάκια, αποφεύγοντας οποιαδήποτε οπτική επαφή ενώ ο πολλά βαρύς και ασήκωτος barman που μόλις είχε βγει από τη στενή έφτυνε με περίσσια βαρβατίλα ένα ποτήρι για να το γυαλίσει. Αφού η φίλη μου με βεβαίωσε ότι δεν είχε ρίξει τίποτα παράνομο στο τσάι που με πότισε σπίτι της, σταμάτησα να ανησυχώ για την ψυχική μου ισορροπία και αποφάσισα ότι οι Speakeasies ήταν πολύ καλοί.
Όμως τα καλύτερα ήταν στον δρόμο τους. Συγκεκριμένα, ήταν αμέσως μετά στο πρόγραμμα και λεγόντουσαν "Dub Pistols". Ξαφνικά το Vox γέμισε περισσότερο από τον Ναό της Παναγιάς της Τήνου τον δεκαπενταύγουστο και άρχισε να επευφημεί τους έξι τυπάδες οι οποίοι τίμησαν το όνομά τους με το παραπάνω. Μέσα σε δέκα λεπτά ανακάλυψα ότι οι κρυμμένες μου αντοχές μπορούν να με τρομάξουν. Επίσης, ξέχασα τη δική μου ψυχική ισορροπία και άρχισα να ανησυχώ για αυτή του Barry Ashworth ο οποιός είχε πιει τον Vosporow On Ice και είχε ξεχάσει τις αναστολές του κάπου δίπλα στο παλτό του στο καμαρίνι. Ο κόσμος είχε συντονιστεί τέλεια και η πλειοψηφία χόρευε «ωσάν να μην υπάρχει αύριο» (ή "υπόλοιπος κόσμος γύρω" καθώς οι κλωτσιές που αντάλλαξα ήταν αρκετές ώστε το πόδι μου να πάρει ένα ελαφρύ 33 της Vernilac, για τους κοινούς θνητούς μελιτζανί).
Αντικειμενικά, τα φώτα, ο χώρος και τα ηχοσυστήματα δεν φώναζαν από μακριά «τεχνολογική πρωτοπορία». Το υπέροχο στο χθεσινό βράδυ όμως ήταν πως ήταν αδύνατο να κολλήσεις σε τέτοιες λεπτομέρειες γιατί ακόμα και το κοκκινοτιρκουάζ Bay-Ban του Blade σου φαινόταν ένα διαμάντι της new fashion age. Σπάνια ένα live ξεπερνάει σε ποιότητα τα ηχογραφημένα κομμάτια αλλά σήμερα ακούω Dub Pistols στο Youtube και αισθάνομαι σαν να τρώω τρίγωνα πανοράματος στην Καλαμάτα.
Ακόμα και αν δεν ήταν όλο το νταμποπαρεόνι, η εμφάνιση ήταν –το λιγότερο- ικανοποιητική. Τόσο ικανοποιητική που στο επόμενο live τους θα είμαι εκεί.
Πάω να πιω τσάι.
σχόλια