Το ψέμα στο δίκτυο είναι το καύσιμο που κινεί τα πάντα. Χωρίς αυτό το Facebook θα ήταν ένα βαρετό περιβάλλον από ζωές πνιγμένες στην πλήξη. Το twitter μια σειρά από τιτιβίσματα ανίας (σ.σ όχι ότι δεν είναι, απλά κάποιοι παίζουν καλά το παιχνίδι ώστε να μην πιάνονται στα πράσα). Και φυσικά τι θα ήταν το instagram χωρίς τις «πειραγμένες» του φωτογραφίες; Ένα άλμπουμ που μπορείς να βάλεις πάνω του ένα σεμεδάκι, που έχει πλέξει η γιαγιά σου σταυροβελονιά. Το παραμύθι δεν είναι απαραίτητα κακό αν δεν μένουμε μόνο σε αυτό. Χρειάζεται το αλατοπίπερο στο ίντερνετ απλά μερικοί το παρακάνουν με τις δόσεις. Έτσι το ψέμα έχει γίνει αυτό που λες όταν δεν έχεις τι να πεις.
Αυτά σκεφτόμουν βλέποντας τις ψεύτικες φωτογραφίες από τo τυφώνα Sandy που γέμισαν χθες το ίντερνετ. Σκεφτόμουν το χαμόγελο του χρήστη που διάβασε ότι για λίγες ώρες κατάφερε να ξεγελάσει κάποιους. Ή τον κομπασμό του βλέποντας τον αριθμό των «χτυπημάτων» που έκανε η φωτογραφία του. Είναι ένας συνηθισμένος τρόπος αντίδρασης στο ίντερνετ σε τέτοια μεγάλα γεγονότα τα οποία μας ξεπερνούν και δεν έχουμε άλλο τρόπο να συμμετέχουμε.
Τις στιγμές του τυφώνα το ενδιαφέρον των αναγνωστών αναγκαστικά στράφηκε στην σοβαρή ενημέρωση, στην πραγματική πληροφορία. Έτσι είδαμε χθες τις live κάμερες μεγάλων καναλιών που σου έδιναν σε πραγματικό χρόνο τι ακριβώς συνέβαινε στην Νέα Υόρκη. Τις φωτογραφίες καταστροφής που «ανέβαιναν» στα μεγάλα δίκτυα. Και τα συνεχή Updates το οποίο το έκανε πάρα πολύ καλά στη Lifo η Λένα Φουτσιτζη στο X-press, κάνοντας ένα κολαζ πληροφοριών από διαφορετικές πηγές.
Έτσι λοιπόν, μέσα σε όλο αυτό το overdose αλήθειας κάποιοι επιλέγουν να συμμετέχουν με το ψέμα τους. Οι φωτογραφίες τους μοιάζουν με κραυγούλες απόγνωσης. «Σας παρακαλώ θέλω να παίξω και σήμερα, δεν μπορώ να μην παίξω θα τρελαθώ» περίπου φωνάζουν. Τι και αν όλο το δίκτυο φωνάζει ότι αυτό το «παιχνίδι» είναι για σοβαρούς παίκτες γιατί αφορά την πραγματική ζωή, αυτοί δεν δίνουν καμία σημασία. Κάποιος θα πει ότι είναι η φύση του μέσου και άμα σου αρέσει. Ναι, έτσι είναι. Εκτός όμως από την φύση του μέσου είναι και η ίδια η ανθρώπινη φύση, η οποία δεν μπορεί να δεχτεί ότι δεν κάνει για όλα. Ότι δεν γίνεται να συμμετέχει στα πάντα. Ότι όλα δεν είναι για όλους. Δεν είναι η πρώτη φορά και δεν θα είναι η τελευταία: Έτσι και αλλιώς η σιωπή είναι το μεγαλύτερο ταμπού στον ψηφιακό κόσμο...
σχόλια