Ερωτευμένοι! Στης θάλασσας τα αφρώδη κάποτε αποκάμει η διάθεση της λογικής κι ο Κρόνος ξεπηδά οργιώδης, ταρακουνώντας τα μέσα μας.
Άλλοτε η αγωνία του πρόσκαιρου, άπνοη, βυθίζεται στην πιο ξεκάθαρη απόκριση μιας πλάσης μάνας, που δίχως λόγια κανακεύει το κοντόφθαλμο της θνητότητας μας.
Την είπαν επίδραση χαλαρωτική. Είναι με βεβαιότητα!
Αν μάλιστα προσθέσεις αποχρώσεις, ας πούμε αυτές του Φθινοπώρου, τότε η ματιά μετατρέπεται σε ένα διψασμένο σπόγγο, που ολόφορτος γλυκιάς αγωνίας αποζητά να ρουφήξει, να πληρωθεί, από μια απροσδιόριστη, μα αναμφισβήτητη μεστότητα.
Φθινόπωρο!
Στο καψάλισμα του Καλοκαιριού, ένα ψυχρό αεράκι στην αρχή, κάποιο ξέμπαρκο φύλλο μετά, και τελικά το πράσινο, που ολισθαίνει στο κίτρινο, δηλώνουν το πέρασμα. Ακριβώς τότε ο χρόνος αλλάζει.
Όχι στα τέλη Δεκέμβρη, μα όταν το ωχρό θεριέψει, η εικόνα αποκαθάρει και φανερώσει εικόνες κρυσταλλένιες, με το σκληρό ξηρό του αρμυρικιού να υποχωρεί ευγενικά, δίνοντας χώρο στη μαγεία της ολοκλήρωσης. Αυτό μηνύει το Φθινόπωρο ∙ Το επερχόμενο τέλος του κύκλου, που κυλά στο ατέρμονο.
Είναι από τις πιο όμορφες στιγμές απόπλου! Μα και μετά, σαν στης μπουνάτσας τους πιο απερίγραπτους χρωματισμούς προσπαθήσεις να εξηγήσεις ουράνιους αντικατοπτρισμούς, που την πιο άδολη νόηση ξεσηκώνουν σε προσκύνημα.
Στιγμιαία αναγνωρίζεις το πιο ακροτελεύτιο στρίμωγμα του ανεξήγητου...
Καλύτερα να αφεθείς, χωρίς διατυπώσεις, δίχως ερμηνεύματα.
Αξία της εποχής είναι η απαντοχή, τότε που στερεύουν οι λέξεις, αφήνοντας μόνο τους φθόγγους ∙ Την απαρχή...
Τέλος δεν υπάρχει, καθώς ούτε αρχή!
Είμαστε όμηροι μιας συνέχειας, που εκθειάζει το ανεξήγητο, δοξάζοντας το κάθε κιχ!
Η γαλήνη, το φουρτουνιασμένο αντίκρισμα της παρουσίας μας, όλα απαιτούν σεβασμό και υπομονή. Κάπου εκεί ανάμεσα σημειώνεται η γένεση και ο καθαγιασμός της αιωνιότητας, που μήτε άνοιξη, μήτε Φθινόπωρο, καμιά επιτέλους εποχή δε μπορούν να αμφισβητήσουν ∙ Ίσα-ίσα επικροτούν αποδεικνύοντας.
Το όλον είναι μέσα μας και εμείς εντός του!
σχόλια