Μου έγραψε η Εβελίνα, με μια ωραία αφορμή:
Τελικά τα καλυτερα σπρωξιματα αγνωστοι μας τα δίνουν. Και για τους άπιστους, έγινα η ίδια, άγνωστη κι έδωσα ένα μικρό σπρώξιμο στον ερωτευμένο οδηγό ταξί που έπεσε στο δρόμο μου.
Αργά το βράδυ στην Αθήνα
Σύνταγμα ώρα 3.20
Επιβιβάστηκα σε ταξί με προορισμό το Χολαργό. Ο οδηγός, γύρω στα 38 με 40, με νεανική εμφάνιση και ένα βλέμμα απόγνωσης. Φυσούσε, ξεφυσούσε, απαντούσε στο τηλέφωνό του μονολεκτικά, και κοιτούσε το δρόμο αφηρημένα. Αναρωτήθηκα, το ομολογώ, ωστόσο θεώρησα πως έπρεπε να αφήσω την αδιακρισία κατά μέρους, ώρα που είναι.
Στο φανάρι του Χίλτον, μου ζητάει τσιγάρο. Το ανάβει με τον αναπτήρα του αυτοκινήτου, με κοιτάζει και μου λέει : "Έχεις καψουρευτεί ποτέ; Φαίνεσαι μικρή...". Του απαντώ "Δεν ξέρω". Ντράπηκα. "Η καψούρα της ζωής μου είναι σε ένα μαγαζί στο Περιστέρι", μου λέει. "Χωρίσαμε πριν 5 μήνες, αλλά ξέρω πως είναι Αυτή".
Εκεί πήρα θάρρος. Με ύφος Τένιας Μακρή του αποκρίνομαι: "Ε, και τι κάθεσαι, άντε να τη βρεις! Αλλιώς δεν θα μάθεις ποτέ αν όντως είναι Αυτή".
Πύργος Αθηνών ώρα 3.27
Επιβιβάζομαι σε ταξί με προορισμό τον Χολαργό.
Καλή τύχη μεγάλε! Ελπίζω να ήταν όντως αυτή!
σχόλια