Μετάφραση LIFO NEWSROOM
Όταν ο Αλέξης Τσίπρας κέρδισε τις εκλογές, είχε δύο επιλογές: Η μία ήταν να συνεργαστεί με το σοσιαλιστικό Πασόκ και το μεταρρυθμιστικό Ποτάμι -και τα δύο βαθιά ευρωπαϊκά κόμματα- ώστε να μπορέσει να συνεργαστεί με την Ευρώπη, διορθώνοντας λάθη του παρελθόντος και βάζοντας τη χώρα στο μονοπάτι της οικονομικής και κοινωνικής ανάκαμψης.
Οι συνθήκες δε θα μπορούσαν να ήταν πιο ευνοϊκές: Η Κομισιόν, μέσω του Γιουνκερ, πλέον έδινε έμφαση στην ανάπτυξη και επέκρινε την Τρόικα, ενώ ο Μάριο Ντράγκι θα ήταν επίσης ένας καλός σύμμαχος με το νέο του πρόγραμμα που θα ωφελούσε τις ασθενέστερες οικονομίες της Ευρώπης.
Επιπλέον και άλλοι σύμμαχοι θα είχαν βρεθεί στο Παρίσι και τη Ρώμη, όπου ο σοσιαλιστής Ολάντ και ο κεντροαριστερός Ρέντσι ανυπομονούσαν να χρησιμοποιήσουν το ελληνικό παράδειγμα για να πολεμήσουν τις πολιτικές της λιτότητας. Ακόμα και οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες (που συνήθως είχαν σκληρή γραμμή σχετικά με την Ελλάδα) ήταν έτοιμοι, με τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς να βοηθήσουν την Ελλάδα εάν χρειαζόταν.
Αλλά αντί να δημιουργήσει μια ευρωπαϊκή συμμαχία, ο Τσίπρας επέλεξε να συμμαχήσει με τους ευρωσκεπτικιστές, δεξιούς ΑΝΕΛ. Και ως αντάλλαγμα δεν τους έδωσε μόνο το Υπουργείο Άμυνας, αλλά και την πιο ντροπιαστική κόκκινη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ, που κρατήθηκε εδώ και έξι μήνες στις διαπραγματεύσεις: την άρνηση να γίνει σοβαρή περικοπή των αμυντικών δαπανών οι οποίες αυτή τη στιγμή είναι διπλάσιες απ' τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, κι ας βρίσκεται η Ελλάδα σε μια μεγάλη κοινωνική κρίση. (...)
Μόνο οι ιστορικοί του μέλλοντος ίσως θα μπορέσουν να καταλάβουν πώς ένας άντρας που ανέβηκε στην εξουσία με ένα τεράστιο ηθικό πλεονέκτημα και εξουσία κατάφερε να διαλέξει τον λάθος δρόμο σε κάθε μα κάθε σταυροδρόμι που συνάντησε.
Η στρατηγική της αντιπαράθεσης με την υπόλοιπη Ευρώπη, μαζί με τις κατηγορίες εναντίον της Γερμανίας -συχνά για το ναζιστικό παρελθόν της-, το γεωπολιτικό φλερτ με τη Ρωσία του Πούτιν αλλά και τις διαπραγματευτικές τακτικές που εξάλειψαν την εμπιστοσύνη μεταξύ των εταίρων, κορυφώθηκε και οδήγησε στην πολιτική αυτοκτονία του Τσίπρα και σε ακόμα μεγαλύτερη ύφεση της ελληνικής οικονομίας. Ο Τσίπρας αναγκάστηκε να υιοθετήσει -με τη μία!- όλα αυτά που απέρριπτε απ' την αρχή και η ελληνική οικονομία που χειροτέρευσε δραματικά υποχρεώθηκε να υποστεί επιπλέον και μια τραπεζική κρίση. Τα αποτελέσματα αυτών των έξι μηνών διακυβέρνησης δεν θα μπουρούσαν να είναι πιο αποκαρδιωτικά.
Μόνο οι ιστορικοί του μέλλοντος ίσως θα μπορέσουν να καταλάβουν πώς ένας άντρας που ανέβηκε στην εξουσία με ένα τεράστιο ηθικό πλεονέκτημα και εξουσία (που ενισχύθηκε απ' τα συσσωρευτικά λάθη που είχαν κάνει οι προηγούμενοι αλλά και το Eurogroup) κατάφερε να διαλέξει τον λάθος δρόμο σε κάθε μα κάθε σταυροδρόμι που συνάντησε.
Ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης (που εκδιώχθηκε) έμοιαζαν να θέλουν απλώς να αποδείξουν μια σειρά από υποθέσεις: ότι το ευρώ είναι λάθος σχεδιασμένο, ότι η λιτότητα δε δουλεύει, ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, ότι η ΕΕ καταστρέφει τη δημοκρατία και τα κοινωνικά δικαιώματα. Αυτές οι υποθέσεις είναι αρκετά αμφιλεγόμενες και χωρίζουν βαθιά Ευρωπαίους διαφόρων ιδεολογιών. Όπως όμως είδαμε αυτούς τους έξι μήνες, η ιδεολογική κουβέντα και η κυβερνητική δράση είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα.
Ο Τσίπρας κατέληξε μόνος του, και μαζί του, δυστυχώς και η Ελλάδα και οι Έλληνες. Και παρ' ό,τι οι εθνικιστές και αντιευρωπαϊστές ηγέτες της Ευρώπης τον ανακύρηξαν ήρωα της αντιευρωπαϊκής προτεσταντικής μεταρρύθμισης, αυτό που στην πραγματικότητα χρειάζονται η Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία, ο Πούτιν στη Ρωσία, ο Φαρατζ στη Βρετανία ή ο Ορμπαν στην Ουγγαρία είναι έναν μάρτυρα. Δεν θέλουν κάποιον που θα πετύχει, αλλά εξαθλιωμένους ανθρώπους τους οποίους θα μπορούν να τρίβουν στη μούρη των Ευρωπαίων. Αλλά και πέρα απ' αυτό, δεν πρόκειται να κουνήσουν ούτε το δαχτυλάκι τους για να βοηθήσουν τους Έλληνες (ή να δώσουν λεφτά).
Ως αποτέλεσμα των λαθών και των δογματισμών του, ο Τσίπρας βρέθηκε τώρα σε μια lose-lose θέση: είτε να δεχτεί την οικειοθελή προσωρινή έξοδο απ' την ευρωζώνη, ή να δεχτεί τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε διαχειριστή ενός ευρωπαϊκού προτεκτοράτου. (...)
Ο Τσίπρας απέτυχε, αλλά η αποτυχία του είναι τόσο απόλυτη και αφήνει στο διάβα της τόση οργή, που εγκαινιάζει έτσι μια νέα φάση αβεβαιότητας.
σχόλια