H Λυρική Σκηνή είναι ένας πολιτιστικός οργανισμός που τον τελευταίο καιρό έχει κάνει μεγάλο άνοιγμα στο ευρύ κοινό. Πολλοί υποστηρίζουν ότι το αντίδοτο στην κρίση είναι περισσότερος πολιτισμός και η Λυρική παρά τις μεγάλες περικοπές στην κρατική χρηματοδότηση (πέντε εκατομμύρια ευρώ για το επόμενο έτος) αποτελεί ένα λαμπρό παράδειγμα. Μακριά από πρακτικές και νοοτροπίες που θα ήθελαν να λειτουργεί ως κλειστό club για συγκεκριμένες κοινωνικές τάξεις, άνοιξε τις πόρτες της με πραγματικά αξιόλογες παραστάσεις που έφτασαν να προβάλλονται ακόμα και στο εξωτερικό. Ειδικά το Δεκέμβριο –παραδοσιακά ο καλύτερος μήνας της Λυρικής- οι παραστάσεις της Μαγικός Αυλός, Καρυοθραύστης και Κοκκινοσκουφίτσα βγήκαν sold out αρκετές μέρες νωρίτερα. Οι απεργίες των τεχνικών και οι συνακόλουθες ακυρώσεις έρχονται λοιπόν στη χειρότερη δυνατή συγκυρία.
Πώς φτάσαμε όμως ως εδώ; Μετά τη θέσπιση του ενιαίου μισθολογίου για όλο το -στενό και ευρύτερο- δημόσιο τομέα η διοίκηση της Λυρικής ζήτησε να εξαιρεθεί από αυτό ολόκληρο το προσωπικό της με το σκεπτικό ότι η Λυρική δεν είναι μια απλή δημόσια υπηρεσία, καθώς το προσωπικό της δουλεύει βράδια, Κυριακές, Χριστούγεννα κτλ. Το υπουργείο οικονομικών εξαίρεσε όμως μόνο το καλλιτεχνικό προσωπικό λαμβάνοντας υπόψη ότι τενόροι, σοπράνο, μουσικοί κτλ. φοιτούν χρόνια σε ωδεία και μουσικά τμήματα στο εσωτερικό και εξωτερικό, τα οποία όμως δεν αναγνωρίζονται από το δημόσιο. Οπότε δηλαδή αν ίσχυε το ενιαίο μισθολόγιο και για αυτούς, θα ενέπιπταν στην κατηγορία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης με αποτέλεσμα π.χ. πρώτα βιολιά να αμοίβονται λιγότερο από έναν λογιστή ή γραμματέα του θεάτρου. Και η αλήθεια είναι ότι όσο και αν διαφωνούμε με τις περικοπές των μισθών παντού, είναι δύσκολο να υποστηρίξουμε την εξαίρεση των τεχνικών της Λυρικής από το ενιαίο μισθολόγιο και όχι π.χ. και της Δ.Ε.Η ή των νοσοκομείων.
Το σύνολο του προσωπικού της Λυρικής Σκηνής στηρίζει τις διεκδικήσεις του τεχνικού, διοικητικού και βοηθητικού προσωπικού, όμως ταυτόχρονα διαφωνεί κάθετα με το κλείσιμο του θεάτρου, ιδιαιτέρως στη συγκεκριμένη συγκυρία. Η διοίκηση πριν από λίγες μέρες μάλιστα κατέθεσε μια συμβιβαστική πρόταση στο σωματείο των απεργών, να γίνουν οι παραστάσεις «κονσερτάντε», δηλαδή να πραγματοποιηθεί το μουσικό κομμάτι κάθε παράστασης και όχι το οπτικό, χωρίς κοστούμια, σκηνικά, φωτισμούς. Η απάντηση των τεχνικών ήταν και πάλι αρνητική –απείλησαν μάλιστα με επεισόδια κατά τη διάρκεια των παραστάσεων. Βρισκόμαστε λοιπόν στο εξής σημείο, χαρακτηριστικό της ελληνικής ιδιαιτερότητας: Να ακυρώνονται οι παραστάσεις ενός δημόσιου, πολιτιστικού φορέα, που η καλλιτεχνική του παραγωγή κινείται κατά γενική ομολογία σε υψηλά επίπεδα, καταμεσής της πιο προσοδοφόρας περιόδου, εξαιτίας της αδιαλλαξίας μιας μικρής μερίδας υπαλλήλων του. Το πλήγμα στο κύρος της Λυρικής δεν μπορεί να εκτιμηθεί από αυτή την ιστορία, αλλά η οικονομική ζημία υπολογίζεται στα €20.000 περίπου για κάθε παράστασης που ακυρώνεται.
σχόλια