Η «καυτή πατάτα» και η Ιωάννα της Λωραίνης (2004 edition)

Καθώς η καλλιέργεια της φτώχειας στην χώρα μας δυναμώνει, ένα γνωστό ζιζάνιο εμφανίζεται ανάμεσα της: «Η καυτή πατάτα». «Είχα την καυτή πατάτα στα χέρια μου. Τι να έκανα;» είναι η φράση που χαρακτηρίζει τους φιλόδοξους ανθρώπους που αναλαμβάνουν καίριες θέσεις, κάτι στραβώνει στην πορεία και η κοινωνία τους ζητά ευθύνες. Μοιάζει λες και κάποιος πετάει την «καυτή πατάτα» αναγκαστικά σε αυτούς τους κακομοίρηδες που η μοίρα τους έλαχε τέτοια «κατάρα». Δεν είναι τυχαίο ότι η φράση ακούγεται συχνά από τα στόματα των πολιτικών. Η ανικανότητα τους να τα βγάλουν πέρα μετατρέπεται σε «καυτή πατάτα» που κάποιος τους την πέταξε(σ.σ Κανένας δεν σου την πετάει. Την «καυτή πατάτα» την παίρνεις μόνος σου. Εκτός και αν η πολιτική είναι το καταφύγιο της ανιδιοτέλειας. Είναι;)και αυτή με γυμνά χέρια πάλεψαν να την κρατήσουν.

Τελευταία η φράση επανήλθε από την «Ιωάννα της Λωραίνης» (2004 edition). Είχε και αυτή την «καυτή πατάτα» στα χέρια και η κακομοίρα τι να έκανε την πήρε. Καταδικάσαμε την Ζαν ντ' Αρκ των Ολυμπιακών Αγώνων να καεί ζωντανή και εκείνη η κακομοίρα θυσιάστηκε για την πατρίδα. Πήρε την «καυτή πατάτα» και οργάνωσε τους Αγώνες. Όλα φαινόντουσαν ότι πήγαιναν ωραία και καλά τότε.

Βέβαια, τώρα βλέπουμε και τα αποτελέσματα κάποιων υπερβολών της τότε Εποχής. Μάλλον η «μικρή Ελλαδίτσα» το παράκανε λίγο το 2004 και σίγουρα καμία «καυτή πατάτα» δεν πέταξαν στην εν λόγω κυρία: Την άρπαξε όπως αρπάζουν την ευκαιρία όλοι οι φιλόδοξοι. Έτσι δεν μπορώ να λυπηθώ κανέναν φιλόδοξο που πήρε την «καυτή πατάτα». Στο μυαλό της ίσως να νομίζει ότι είναι αναντικατάστατη και ότι «μας έβγαλε από την δύσκολη θέση». Στην αρένα της φιλοδοξίας όμως πολλά λιοντάρια μπαίνουν μέσα. Ας μην κοροϊδευόμαστε: Όλο και κάποιος θα βρισκόταν για να μπει μπροστά.

Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους υπερβολικά φιλόδοξους. Δεν αντέχω όμως να μου υπενθυμίζουν ότι η ανιδιοτέλεια τους ξεπερνάει την φιλοδοξία τους. Γιατί δεν την ξεπερνάει. Φάνηκαν, βγήκαν κερδισμένοι, ανέλαβαν έργα, οι κάμερες έπεσαν πάνω τους, βεγγαλικά φώτιζαν τον ουρανό και τώρα που ζητάμε κάποιες ευθύνες για το hangover μετά το πάρτι αυτοί θέλουν να τους ανακηρύξουμε Αγίους. Οι Άγιοι δεν έχουν θέση στην κόλαση της πραγματικότητας (μας). Οι υπερβολές του 2004 δεν χωράνε στο καημένο το 2012.

Υ.Γ

Πόσο μα πόσο πολύ στο συγκεκριμένο θέμα με «τρελαίνει» ο καλλιτέχνης της ιστορίας. Ποτέ δεν μίλησε για «καυτή πατάτα» αλλά για ευκαιρία που του δόθηκε. Ακόμα και στις υλικές απολαβές με θάρρος βγήκε μπροστά και είπε ότι από την ιστορία των Ολυμπιακών αγόρασε ένα σπίτι. Τον θαυμάζω γιατί δεν κλάφτηκε ποτέ για την σκληρή κριτική που του έγινε σε αρκετές περιπτώσεις και γιατί μίλησε περισσότερο για το κέρδος που είχε από την ιστορία (καλλιτεχνικό, οικονομικό, προβολή κ.τ.λ) παρά για την χασούρα.