Τα Μυρμήγκια

HISTORIA DE UN AMOR Ή ΤΑ ΜΥΡΜΗΓΚΙΑ

            του Θανάση Τριαρίδη

(Ένα δωμάτιο εξοχικού σπιτιού. Στο κέντρο ένα τεράστιο, παλαιικό κρεβάτι, μήκους τεσσάρων μέτρων. Ο Ν και η Ο είναι δεμένοι με χειροπέδες στις δύο άκρες του. Δεν μπορούν να αγγιχτούν μεταξύ τους. Τα κεριά στο δωμάτιο αναβοσβήνουν.)

Ο: (Με κοφτή φωνή) Εσύ το κάνεις...

Ν: Δεν το κάνω εγώ...

Ο: (Με ένταση) Εσύ το κάνεις, αρχίδι...

Ν: (Με ένταση) Δεν το κάνω εγώ...

Ο: (Ουρλιάζει.) ΕΣΥ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ, ΑΡΧΙΔΙ...

Ν: Ξέρεις πως δεν το κάνω εγώ...

Ο: (Με λυγμούς) Σταμάτα το, σε παρακαλώ...

Ν: Ξέρεις πως δεν το κάνω εγώ...

(Τα κεριά ξανανάβουν. Η σκηνή και πάλι φωτίζεται.)

Ο: Τα δόντια σου...

Ν: Τι τα δόντια μου;

Ο: Μπορείς να κάνεις κάτι με τα δόντια σου...

Ν: Τι να κάνω με τα δόντια μου;

Ο: Να ανοίξεις τις χειροπέδες με τα δόντια σου...

Ν: Τα δόντια μου είναι χαλασμένα...

Ο: Δεν με νοιάζει... Να τις μασήσεις με τα δόντια που έχεις...

Ν: Δεν μπορώ...

Ο: Τι θα πει δεν μπορείς;

Ν: Δεν θα τα καταφέρω...

Ο: Προσπάθησε, γαμώτο...

Ν: Μόνο που θα τα σπάσω... Είναι χαλασμένα τα δόντια μου...

Ο: Για δες έναν άντρα που ήθελε να γαμήσει...

Ν: Όλοι οι άνθρωποι έχουμε χαλασμένα δόντια...

Ο: (Ειρωνικά) Ο Καντ το είπε κι αυτό;

Ν: Όχι...

Ο: Είναι δικό σου;

Ν: Δεν εξυπηρετεί να χάνουμε χρόνο...

Ο: Γιατί, τι έχουμε να κάνουμε;

Ν: Έχουμε να σκεφτούμε για την αγάπη...

Ο: Δεν υπάρχει αγάπη...

Ν: Πρέπει να το πιστέψεις...

Ο: Άντε γαμήσου, αρχίδι...

(Σιωπή για λίγες στιγμές)

Ν: Κάτι μυρίζει...

Ο: Τι;

Ν: Δεν ξέρω τι – αλλά κάτι μυρίζει...

Ο: Δεν μυρίζει τίποτε... Δεν μυρίζει τίποτε...

Ν: Αυτά μυρίζουν...

Ο: Σταμάτα το αυτό, αρχίδι...

Ν: Αυτά είναι, σου λέω...

Ο: Τα μυρμήγκια, σωστά...

Ν: Ναι, τα μυρμήγκια...

Ο: Δεν μπορούν να μας κάνουν τίποτε τα μυρμήγκια...

Ν: Μπορούν...

Ο: Τα μυρμήγκια είναι αγαθά πλάσματα... Δεν θα μας φάνε...

Ν: Θα μας σκεπάσουν, αγάπη μου...

Ο: Κι εγώ σου λέω πως δεν θα μας σκεπάσουν... (Ειρωνικά) Θα μας λυπηθούν...

Ν: Θα εκδικηθούν...

Ο: Ποιον;

Ν: Θα εκδικηθούν, σου λέω...

Ο: Ποιον, γαμώτο;

Ν: Εμένα...

Ο: (Ειρωνικά) Τι έχεις κάνει στα μυρμήγκια, αγάπη μου;

Ν: Είχε πολλές μέδουσες εκείνο το καλοκαίρι...

Ο: Και τι σχέση έχουν οι μέδουσες;

Ν: Και νταβανόμυγες...

Ο: Τι σχέση έχουν όλα αυτά, γαμώ την ψυχασθένειά σου;

Ν: Άμα σε τσιμπούσαν, κοκκίνιζε όλη η κοιλιά σου... Ή τα μπούτια σου... Σαν να έσκαγε μια φωτιά πάνω στο δέρμα σου...

Ο: Είσαι ένας ποιητής, σ' το είπα...

Ν: Και τότε ο πατέρας αγόρασε τρία μπουκαλάκια...

Ο: Ποιος πατέρας, βρε παλιομπάσταρδε... Με τους περαστικούς σε έκανε η μάνα σου.....

Ν: Αγόρασε τρία μπουκαλάκια αμμωνία...

Ο: Παλιομπαστάρδι...

Ν: (Με πολύ έντονο ύφος) Αγόρασε τρία μπουκαλάκια αμμωνία...

Ο: Δεν σε φοβάμαι, παλιοπούστη... (Φωνάζει.) ΔΕΝ ΣΕ ΦΟΒΑΜΑΙ...

Ν: Αν έβαζες αμμωνία στο τσίμπημα, υποχωρούσε...

Ο: Δεν σε φοβάμαι, γιατί είσαι αξιολύπητος...

Ν: Θαρρείς η αμμωνία να ρουφούσε το φαρμάκι από τις μέδουσες και τα νταβάνια...

Ο: Για τα μυρμήγκια μιλούσες, γελοίε...

Ν: Και πήγαινα στο ντουλαπάκι του μπάνιου και άνοιγα κι έπαιρνα το μπουκάλι με την αμμωνία και το μύριζα... Σαν να σου 'μπαινε ένα ηδονικό σουβλί στη μύτη...

Ο: Στον κώλο σου να το βάλεις το σουβλί...

Ν: Ένα πρωινό, είχε κύματα. Η μαμά δεν με άφησε να κατέβω στη θάλασσα...

Ο: Δεν με νοιάζουν οι ιστορίες με τη μαμά σου...

Ν: Άρχισα να περιφέρομαι στους λόφους με το κοκκινόχωμα... Κοιτούσα κάτω δίχως σκοπό...

Ο: Δεν με ενδιαφέρουν οι παιδικές σου αναμνήσεις, καριόλη...

Ν: Τότε είδα τη μυρμηγκοφωλιά. Ήταν μια σχισμή στο χώμα....

Ο: Επιτέλους, φτάσαμε στα μυρμήγκια...

Ν: Μια μεγάλη μυρμηγκοφωλιά... Η πιο μεγάλη που είχα δει στη ζωή μου...

Ο: Πες το τώρα, λοιπόν...

Ν: Έσκυψα από πάνω... Κοιτούσα με όλην τη δύναμη των ματιών μου... Κι ήταν όλα τόσο καθαρά...

Ο: Τι καθαρά;

Ν: Έβλεπες τα πάντα. Το σώμα των μυρμηγκιών, τα πόδια τους, τις δαγκάνες τους, το κεφάλι τους...

Ο: Το στόμα τους, το έβλεπες;

Ν: Όχι, δεν το έβλεπα... Μα έβλεπα όλα τα υπόλοιπα... Τα έβλεπα να κινούνται, να λειτουργούν μπροστά μου... Και τότε το ένιωσα...

Ο: Ποιο;

Ν: Αυτό το αίσθημα της αγάπης. Την ίδια την αγάπη. Αγάπη για όλην τούτη την καθαρότητα...

Ο: Είσαι άρρωστος...

Ν: Και τότε έτρεξα στο σπίτι. Πήγα στο μπάνιο, άνοιξα το ντουλαπάκι και πήρα το μπουκαλάκι...

Ο: Μην συνεχίζεις, κατάλαβα...

Ν: Γύρισα στο λόφο με το κοκκινόχωμα... Κανονικά θα έπρεπε να μην ξαναβρώ τη μυρμηγκοφωλιά – δεν είχα βάλει σημάδια... Μα τη βρήκα με την πρώτη... Με τραβούσε... Σαν να 'ταν ο δρόμος μου...

Ο: Μην συνεχίζεις, σου λέω..

Ν: Κι όπως έσκυψα από πάνω, ένιωσα την καθαρότητα της αγάπης ακόμη δυνατότερη... Ακατανίκητη...

Ο: Γαμώ τη μάνα σου...

Ν: Έβγαλα το μπουκαλάκι της αμμωνίας, το μύρισα...

Ο: (Ουρλιάζει.) ΜΗΝ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙΣ, ΓΑΜΩ ΤΗ ΜΑΝΑ ΣΟΥ...

Ν: Πρώτα έσταξα μια σταγόνα σε ένα μυρμήγκι – έτσι, για δοκιμή. Έμεινε ακίνητο... Σαν να βαλσαμώθηκε μονομιάς...

Ο: (Ξεψυχισμένη) Μην συνεχίζεις...

Ν: Μετά έσταξα σε ένα άλλο... Κι έπειτα σε άλλα δύο.... Κι αυτά ακινητούσαν... Σαν να γίνονταν πλαστικά εκθέματα ενός μουσείου φυσικής ιστορίας...

Ο: Βούλωσ' το, αρχίδι...

Ν: Σαν να κατανοούσαν την αγάπη...

Ο: Σκάσε... (Ουρλιάζει και πάλι.) ΣΚΑΣΕ...

Ν: Μετά έκανα μια γραμμή με την αμμωνία... Όσα μυρμήγκια βρέθηκαν πάνω σε αυτήν, έμειναν ακίνητα. Και όποιο πήγαινε να περάσει από πάνω της, έμενε ακίνητο κι αυτό...

Ο: Το κάνεις για να με τρελάνεις...

Ν: Ήμουνα έτοιμος να αρχίσω μια καλλιτεχνία... Να ραντίσω στα μυρμήγκια την αμμωνία – όπως ο παπάς τον αγιασμό... Να κάνω τυχαία σχήματα στο χώμα και να βαλσαμώνονται τα μυρμήγκια... Και τότε ήρθε η καλή ιδέα...

Ο: Σκάσε, γαμημένε...

Ν: Κι εγώ δεν ξέρω πώς ήρθε... Μα με το μπουκαλάκι έκανα έναν κύκλο γύρω από τη μυρμηγκοφωλιά. Σαν κλοιό. Σαν βρόχο...

Ο: (Κλαίγοντας) Σταμάτα, σε παρακαλώ.

Ν: Τα μυρμήγκια φυλακίστηκαν εκεί μέσα... Και άρχισα τότε να ραντίζω σαν αγιασμό...

Ο: (Κλαίγοντας) Σε παρακαλώ...

Ν: Και μετά τα έκαψα όλα...Μέσα σ' ένα μεσημέρι τα έκαψα όλα... Και όση αμμωνία απέμενε στο μπουκαλάκι, την έχωσα στη σχισμή και την άδειασα όλη...

Ο: (Κλαίγοντας) Είσαι άρρωστος...

Ν: Κι έπειτα κοίταξα τη σχισμή... Τα μυρμήγκια κείτονταν σαν χυμένο ρύζι... Σαν χυμένο μαύρο ρύζι...

Ο: Τίποτε από αυτά δεν συνέβη... Όλα τα επινόησες...

Ν: Ο αέρας μύριζε αμμωνία.

Ο: Θέλεις να με τρελάνεις...

Ν: Ήταν η αιώνια αγάπη εμπρός μου... Μια υπερκόσμια γαλήνη...

Ο: Είσαι ο διάβολος...

Ν: Δεν θυμάμαι πώς έφυγα από εκείνον το λόφο... Το μόνο που θυμάμαι ήταν η ησυχία. Και η καθαρότητα του κόσμου...

Ο: (Κλαίει.) Δεν πιστεύω τίποτε...

Ν: Για την ακρίβεια, δεν έφυγα ποτέ από εκεί... Απλώς κάποτε άλλαξε γύρω μου το περιβάλλον... Μα δεν έφυγα ποτέ...

Ο: Δεν θα με φοβίσεις με όλες αυτές τις ψευτιές...

Ν: Θυμάσαι πριν, που με ρώτησες γιατί βρισκόμαστε εδώ;

Ο: Δεν θα με φοβίσεις...

Ν: (Εμφατικά) Δεν βρισκόμαστε εδώ...

Ο: (Ουρλιάζει.) Δεν θα με φοβίσεις, Παλιοαρχίδι...

Ν: (Εμφατικά) Βρισκόμαστε εκεί, αγάπη μου... Στο λόφο με το κοκκινόχωμα...

Υ.Γ. Ήταν ένα απόσπασμα (η ένατη σκηνή) από το θεατρικό έργο HISTORIA DE UN AMOR Ή ΤΑ ΜΥΡΜΗΓΚΙΑ του Θανάση Τριαρίδη, το οποίο ανεβαίνει στην θεατρική σκηνή την επόμενη εβδομάδα. Παίζουν και σκηνοθετούν η Πέμη Ζούνη και ο Κώστας Φιλίππογλου. Καλλιτεχνική συνεργασία & κίνηση: Φρόσω Κορρού. Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης. Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου. Φωτισμοί Κατερίνα Μαραγκουδάκη. Παραγωγός: Ρούλα Νικολάου.

Θέατρο OLVIO (Ιεράς οδού 67 & Φαλαισίας 7, Βοτανικός, τηλ 210 3414118) από 18-1-2013 (Πέμπτη 20.00, Παρασκευή 21.00, Σάββατο 21.00, Κυριακή 18.30)

Το έργο κυκλοφορεί σε βιβλίο στη σειρά δήγμα από τις Εκδόσεις Ευρασία.