Κατσαρίδα

Θησείο, Σάββατο απόγευμα

Πριν από κάποια χρόνια, όταν επέστρεψα στην Αθήνα μετά απόμια μακροχρόνια απουσία, μου φαινόταν συναρπαστική: Την έβλεπα με τα μάτια ενόςτουρίστα, ως ένα χαριτωμένο πλην βρώμικο εξωτικό νησί. Με καθησύχαζαν τα γωνιακάψιλικατζίδικα, το οικοδομικό χάος και οι μυρωδιές φαγητού που έβγαιναν ταμεσημέρια από πολυκατοικίες στο Παγκράτι. Μου άρεσαν ακόμα και τα πιο γραφικάκομμάτια της Αθήνας. Μου φαίνονταν όλα επιτέλους ζωντανά, ήθελα να τη ρουφήξωαυτή την πόλη, με ενθουσίαζε. Έτσι είναι και οι φίλοι μου που λείπουν χρόνιααπό την Αθήνα. Εκστασιάζονται με πράγματα και μέρη που μου φαίνονται αστεία: ταβέρνεςμε κληματαριές, τα κιτς αγάλματα της θεάς Αφροδίτης στα μαγαζιά της Πλάκας, τοδάσος από κεραίες τηλεόρασης. Γκρινιάζω, αλλά κατά βάθος μου αρέσει που με τραβάνεσε μέρη που δεν θα πήγαινα ποτέ. Βλέπω την Αθήνα ξανά ως τουρίστρια και βγαίνωαπό τη ρουτίνα των πέντε μπαρ που πηγαίνω συνήθως για να δω τα ίδια 200 άτομαπου γκρινιάζουν πως τίποτα καινούργιο δεν γίνεται πια στην Αθήνα/ήρθε η ώρα ναμετοικήσουν στο Λονδίνο-Βερολίνο. Το αγαπημένο μέρος της Όλγας στην Αθήνα είναιένα μεζεδοπωλείο στο Θησείο. Κάθε φορά που έρχεται επιμένει να πάμε κι εγώμουρμουρίζω σαν γέρος πάνω από τη σούπα του: Δεν είμαι φοιτήτρια, βαριέμαι, ημεταπολίτευση τέλειωσε, και φυσικά δεν θα πάω. Και μετά πάω.

Θησείο, Σάββατο βράδυ

Καθόμαστε δέκα άτομα σε ένα μαρμάρινο τραπέζι και πίνουμε χύμαβιολογικό κρασί (η γεύση του θυμίζει αντιβίωση σε σκόνη ανακατεμένη με χυμόμήλου) από χάλκινες κανάτες και τρώμε το μενού των ελληνικών μεζεδοπωλείων ανάτην υφήλιο: πλαστικές τυροκροκέτες, χοιρινή τηγανιά και μελιτζάνες στο φούρνο.Χαζεύουμε τις φωτογραφίες της παλιάς Αθήνας στους τοίχους, ενώ ένας τύπος μεμπουζούκι παίζει στη γωνία «Το τραμ το τελευταίο» και το γκαρσόνι γελάει μόνοτου. («Είναι ο τρόπος του για να φλερτάρει» λέει η Μαρίνα.) Στα αριστερά μας,σε ένα μικρό μαρμάρινο τραπεζάκι, κάθεται ένα ζευγάρι τουριστών που χαμογελούναμήχανα (πρόκειται για το αμήχανο/ευγενικό χαμόγελο που έχουν μόνο οι τουρίστεςαγγλοσαξωνικής προέλευσης) πάνω από το ένα πιάτο το οποίο μοιράζονται. Σκέφτομαιότι μπορεί να γκρινιάζω, αλλά μου αρέσει εδώ και τραγουδάω με κρυφή χαρά. «Ταματόκλαδά σου λάμπουν» μες στους καπνούς, μέχρι που κάτω από το αριστερό πόδιτης καρέκλας μου βρίσκω μια μεγάλη ψόφια κατσαρίδα. «Δεν είναι δικιά μας αυτή» μεδιαβεβαιώνει το γκαρσόνι, ενώ τη μαζεύει με χαρτί κουζίνας. «Μάλιστα, καταλαβαίνω» θέλω να του πω. «Δεν είναι δικό σας τοπαιδί, ε;».