Με τον ζωγράφο Πέρη Ιερεμιάδη που αναχώρησε στις 12/5/07 είχαμε ένα κοινό σημείο· μας άρεσε η Επιθεώρηση για τον ίδιο λόγο. Πέρα από την έρμη την ποιότητα, νιώθει ο θεατής να απελευθερώνεται ψυχοσωματικά από τη σοβαρότητα (μεγάλη αρρώστια αυτή...), τον συγκρατημό και την ευπρέπεια (που κάνει τους ανθρώπους ρηχούς). Η Σπεράντζα άφησε εποχή πρώτα γιατί ήτανε «πάτος», όπως λέμε, γυναικάρα με τα όλα της, κι ύστερα διότι διέθετε κάτι που τρέλαινε τους άνδρες της εποχής.
Στις δεκαετίες του '50 και του '60, στον δημόσιο βίο της, η γυναίκα -και δη η όμορφη- δεν ήξερε πώς να μιλήσει γιατί έτρεμε την παρεξήγηση. Μήπως την πούνε παστρικιά! Η Βρανά λοιπόν υιοθέτησε την περσόνα της περπατημένης, που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της, που παίζει κομπολόι τους άνδρες και δεν της βγαίνει κανείς. Το δέος που προκαλούσε η εμφάνισή της -φρεγάδα πραγματική- συναντιόταν με την παράφορη έλξη και έφτιαχναν ένα κράμα σπάνιας λατρείας. Για το χατίρι της κάθε άνδρας έλεγε «ας πάει και το παλιάμπελο...». Το παλιάμπελο πήγε, αλλά πέρασαν και τα χρόνια, η ντίβα έβαλε κιλά, μαζί και άλλο μυαλό, έγραψε και τις βιογραφίες της, εγκατέλειψε τη σκηνή και της απέμεινε η μνήμη. Αλλόκοτη συνθήκη: το παρελθόν παραμένει ζωντανό χάρη στους νεκρούς.
σχόλια