Αθήνα, μάνα μου
Στην Αθήνα μες στο κέντρο
Η Αθήνα μού αρέσει για το κέντρο της. Δηλαδή, ό,τι είναι γύρω από την Ακρόπολη. Κάνω καθημερινά τουλάχιστον μια φορά τον γύρο της Ακρόπολης, περπατώντας. Έχω την τύχη να έχω γεννηθεί και να μένω σε αυτή την περιοχή και, κάνοντας τη βόλτα μου, πέφτω συνεχώς πάνω σε γνωστούς μου. Τις περισσότερες φορές κάνω πως δεν τους βλέπω, για να μη μου πιάσουν την πάρλα και μου πρήξουν τα συκώτια με τα προβλήματά τους. Όταν, όμως, δεν μπορώ να τους αποφύγω, κάνω πως χαίρομαι που τους βλέπω. Βέβαια, φροντίζω να τους πω πως έχω κάποιο πολύ σημαντικό ραντεβού και βιάζομαι. Αν, όμως, συναντήσω την Αθηνά στο Θησείο, δεν της λέω πως έχω ραντεβού - κάθομαι πέντε ώρες και πίνουμε καφέ και πεθαίνουμε στα γέλια. Μου αρέσει να βλέπω τους ακροβάτες, τους μουσικούς και τους ζωγράφους στον πεζόδρομο του Θησείου αλλά με ενοχλεί το γεγονός πως περνάνε αυτοκίνητα, μηχανάκια και φορτηγά. Φοβάμαι μήπως με χτυπήσει κανένα αυτοκίνητο και γίνω ο πρώτος Έλληνας που η οικογένειά του θα του βάλει εικονοστάσι σε πεζόδρομο.
Δείξε μου τον φίλο σου
Φίλε, έλα απόψε που πονάω
Δεν γίνεται να γράψω για την Αθήνα και να μη γράψω για τους φίλους μου. Άλλωστε, είναι οι μόνοι άνθρωποι που με ανέχονται. Σχεδόν κάθε Σάββατο μαζευόμαστε στο σπίτι της Α. στα Πετράλωνα. Η Α. είναι συμμαθήτριά μου από την πρώτη δημοτικού και, αν και ήταν η πιο όμορφη κοπέλα σε όλο το σχολείο, μας νικούσε όλους στο μπρα ντε φερ. Δεν ξέρω ποιοι είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έρχονται στο σπίτι της Α., αλλά δεν με νοιάζει γιατί υπάρχει πάντα αρκετό φαΐ για όλους. Ξεσκιζόμαστε στο φαΐ και στα γλυκά, πίνουμε καφέδες και ποτά και μετά παίζουμε κάτι περίεργα παιχνίδια, που νομίζω ότι είναι για ψυχασθενείς, αλλά έχουν μεγάλη πλάκα. Σε ένα απ' αυτά τα παιχνίδια, ο καθένας από εμάς πρέπει να κάνει κάποιον από τους υπόλοιπους της παρέας. Σε ένα άλλο πρέπει να υποδυθούμε κάποιους ρόλους - για παράδειγμα, εγώ ήμουν ένας Ρώσος αριστοκράτης και βρισκόμουν μέσα σε ένα κουπέ του Υπερσιβηρικού μαζί με μια κυρία και την υπηρέτριά της. Τελικά, στην πορεία αποδείχτηκε ότι είχα παράνομη σχέση με την κυρία, είχα παιδί με την υπηρέτρια και ήμουν πράκτορας της Κα Γκε Μπε. Άμα βαρεθούμε την κλεισούρα, αποφασίζουμε να βγούμε έξω, αλλά, επειδή είμαστε τεμπέληδες, πάμε για φαγητό στην Κάπαρη ή για ποτό στη Βραζιλιάνα, που είναι δίπλα στο σπίτι της Α. Εκεί γινόμαστε πάντα ντίρλα και θάβουμε τον Α., έναν συμμαθητή μας που ζει στην Ιταλία και δεν έχει αποφασίσει ακόμα τι θέλει να κάνει στη ζωή του. Μετά, τον παίρνουμε τηλέφωνο και του λέμε πόσο πολύ μας λείπει.
Οι μουσικοί της Αθήνας
Εγώ πότε θα τραγουδήσω;
Αυτό που γουστάρω τρελά στην Αθήνα είναι όλοι αυτοί οι μουσικοί που παίζουν φανκ, χιπ χοπ, nu jazz και άλλες μουσικές. Μέσω μιας ραδιοφωνικής εκπομπής έχω γνωρίσει τον τελευταίο χρόνο πολλά παιδιά που κάνουν μουσική. Είναι ο Blend, ο Yosebu, ο Cayetano, ο Palov, η Sugashpank, ο Boy, ο Phunk Sinatra, ο Ekelon και πάρα πολλοί ακόμα ταλαντούχοι άνθρωποι, που δεν ξέρουν πόσο ταλαντούχοι είναι. Παρακολουθώ τις πωλήσεις των CD τους στα δισκοπωλεία του διαδικτύου και χαίρομαι σαν να είναι δικά μου. Είμαι σίγουρος πως αυτή η σκηνή θα γνωρίσει μεγάλη επιτυχία - βέβαια, το πιθανότερο είναι πως θα κάνουν επιτυχία στο εξωτερικό και όχι στην Ελλάδα. Νιώθω μεγάλη ευχαρίστηση όταν μετά την εκπομπή πάμε με τον καλεσμένο καλλιτέχνη, τον M. Hulot και την Kolk στο Bios, στα Εξάρχεια ή στο Γκάζι, για να πιούμε έναν καφέ και να μιλήσουμε. Κερνάω πάντα τους καλλιτέχνες και τους ακούω με μεγάλη προσοχή, χωρίς να τους διακόπτω ποτέ. Για να είμαι ειλικρινής, αυτό το κάνω με την ελπίδα ότι θα βρεθεί κάποιος να μου ζητήσει να πω κι εγώ ένα τραγούδι, αλλά ακόμα κανένας δεν φιλοτιμήθηκε να μου προτείνει να τραγουδήσω.
You talkin' to me?
Πήγαινέ με όπου θέλεις ταξιτζή
Οι ταξιτζήδες της Αθήνας είναι οι άνθρωποί μου. Μόνο αυτοί με αναγνωρίζουν. Με το που θα ακούσουν τη φωνή μου, ξέρουν ποιος είμαι. Στην αρχή πάθαινα σοκ, αλλά στην πορεία το συνήθισα. Μόλις αντιληφθούν πως είμαι ο «πιτσιρίκος», αρχίζουν τις καταγγελίες. Τους εξηγώ ότι δεν είμαι δημοσιογράφος, αλλά αυτό δεν τους πτοεί καθόλου. Βγάζω λοιπόν κι εγώ ένα χαρτί και γράφω τις καταγγελίες. Ένας ταξιτζής μού κατήγγειλε ότι έπιανε βάρδια στις πέντε το απόγευμα αλλά την ίδια ώρα σχολούσε και η γκόμενά του από τη δουλειά της. Την έπαιρνε από τη δουλειά, πήγαιναν για καφέ, για ποτό, για φαγητό, μετά πήγαιναν να βγάλουν τα μάτια τους, και παρέδιδε το ταξί χωρίς να έχει βγάλει ούτε ένα ευρώ. Στο τέλος αναγκάστηκε να τη χωρίσει, για να μην πεθάνει της πείνας. Με συγκίνησε πολύ η ιστορία του και την είπα από το μικρόφωνο, ζητώντας από την κυβέρνηση να δώσει μισθό στους ταξιτζήδες, για να μη χρειάζεται να παίρνουν επιβάτες.
Αγαπημένα μου στέκια στην Αθήνα είναι ο κινηματογράφος Μικρόκοσμος, το Αψέντι στο Θησείο, τα γραφεία της LifO και ο ΣΚΑΪ. Ελάτε να γνωριστούμε και μην ντραπείτε να μου μιλήσετε. Είμαι απλός άνθρωπος. Η διασημότητα, η επιτυχία και τα πλούτη δεν με έχουν αλλάξει καθόλου.
σχόλια