To αφαλόκομμα

Της καρδιάς μου βασιλιά... με τον ήλιο στα μαλλιά... μην περνάς τη χαρακιά • η ζωή είναι πιο γλυκιά» • Και τι ξέρεις εσύ από τη ζωή; • «Έβαλε ο Θεός σημάδι, παλικάρι στα Σφακιά και ο πατέρας του στον Άδη άκουσε μια τουφεκιά • Πιες αθάνατο νερό να νικήσεις τον καιρό» • Πού είναι ο βασιλιάς της καρδιάς μου; • Εκθρονίστηκε. Τον πήρε η Χούντα. • Εγώ θα τον κερδίσω τον Βασιλιά. Αυτό είναι σίγουρο. Είμαι απόλυτα πεπεισμένη γι' αυτό • Ξέρεις... έρχονται κάποιες ώρες και στιγμές που δεν χωράει στο σώμα μου η στενοχώρια και πλημμυρίζω... • Σαν να σπάνε τα νερά γέννας • Όταν γίνει αυτό.... όποιος είναι πλάι μου βρέχεται... και παρασύρεται... στον ποταμό • Η ψυχή μου είναι έτοιμη να εγκαταλείψει το κορμί μου, και να με συναντήσει ξανά σε μια άλλη ζωή • Πιο... πιο... πώς να το πω... πιο κανονική • ... Θέλω να πίνω τεκίλες σε παραλίες... μαυρισμένη... και γυμνή • ... και ήρθε το καμπαλίστικο «εσύ έχεις εμένα»... «και εγώ έχω κάποιον άλλο»... και αυτός έχει έναν άλλο»... και κάπως έτσι δημιουργούμε μια μαγική, διάφανη, λαμπερή μεταξένια κλωστή ανάμεσά μας... που μας δένει για πάντα ή για όσο επιλέξουμε • Προτιμώ το ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ τούτη τη στιγμή • Μεγαλώνω... και τα σταθερά είναι καλύτερα από τα κινητά... • Έλεγα λοιπόν ότι η στενοχώρια κουράζει. Εξαντλεί • Όλο το παιχνίδι, γιατί για παιχνίδι πρόκειται, είναι με κόκκινους και πράσινους παίκτες • Αποτιμούμε εμπειρίες, εικόνες, περιστρεφόμενες πόρτες και ιδανικά... • Κάνω προσευχές -και σε ευχαριστώ Στράτο- για να καθαρίσω το υλικό... και να έρθω σε πραγματικό, αληθινό ΦΩΣ •Το ΦΩΣ που περιγράφει και ο Νίκος Ξυλούρης «... σαν ήλιο στα μαλλιά» •Με ακούς; Με διαβάζεις; Με ονειρεύεσαι άραγε; •Φαντάζομαι τη λέξη στενοχώρια να μιλά για τόπους στενούς, δίχως αέρα και σύννεφα που ταξιδεύουν • Δίχως πουλιά να κελαηδούν. Μέσα σε αυτήν τη λέξη όλοι κοιμούνται και ζουν κάποιες ώρες που δεν γνωρίζω • Δίχως ανθρώπους... δίχως ανάσες... • Κρύβει κόμπους στο στομάχι... κράμπες στο κορμί από την ακινησία... • Άραγε πού οδηγούν όλα αυτά; • Καίγονται οι μνήμες; Οι αναμνήσεις; • Μπορώ να σβήσω κάτι; • Πού είναι οι γόμες; Ποιος πουλάει γομολάστιχες να αγοράσω χίλιες... • Κάποια πράγματα έγιναν γρήγορα. Σαν πάστα στην κατσαρόλα. Σε εννέα μόλις λεπτά • Κοιτάζω το σώμα μου... το οποίο ταΐζω καθημερινά με ζάχαρη, και λιμάρω αργά αργά... πολύ αργά, όλους τους ομφάλιους λώρους με ό,τι μπορεί να με αγγίζει: τη γη - την πραγματικότητα - το χώμα - τους δεσμούς. Όποιους δεσμούς. Όλους τους δεσμούς • Θα πετάξω ψηλά... θα ανέβω σαν αερόστατο δίχως σχοινιά... και θα αφεθώ στον άνεμο και στον ήλιο • Μπορεί να αγγίξω και τον Θεό! • Θέλω να περάσω από όλα τα νησιά και να σταματήσω στην Κάσσο. Έχω φίλους στην Κάσσο • Πάντως... παιδιά... πονάει. Καίει η καρδιά μου στα κάρβουνα... • Θέλω να ευχαριστήσω όλους εσάς... με τα μέιλ... όλους όμως.