1Γιατί μερικοί γιατροί δηλώνουν «ορθοπεδικός» και άλλοι «ορθοπαιδικός»; Ανώνυμος
Καλώς τον φίλο μου, τον κολλητό μου, τον δικό μου άνθρωπο! Πολλοί με ρωτάνε αν τις ερωτήσεις τις γράφω μόνη μου, κι εσύ ξέρεις πως κάτι τέτοιο δεν είναι αλήθεια, αφού μπήκες στον κόπο να μου στείλεις την ερώτησή σου. Αλλά, αν έπρεπε να «εφεύρω μια ερώτηση», αυτή θα ήταν μια πολύ καλή. Για την ιστορία, ο «ορθοπεδικός» προκύπτει από την «πέδηση», (όπως λέμε «πούς»; «πόδι»; «τροχο-πέδη»;). Αναφέρεται σε τεχνικές χρήσης δεσμών και κατ' επέκταση ιατρικών μέσων για την ορθή τοποθέτηση του σώματος. Υπάρχει, όμως, η πρώτη προσέγγιση της χρήσης του όρου, στα γαλλικά, από επιστημονική εργασία του 18ου αιώνα, περί «ορθής πέδησης» στα παιδιά, κατά τη διάρκεια της ανάπτυξής τους. Αυτή η υπόθεση άφησε περιθώρια για την ορθογραφία του όρου τόσο στα ελληνικά όσο και στα αγγλικά, με τον δίφθογγο «αι», αντί του «ε» (βλέπε και λέξεις όπως «παις», «παιδί»). Κι εγώ, η οποία το κοντινότερο πράγμα που διαθέτω που να με καθιστά «αυθεντία» είναι ένα ψωρο-δεκαεφτά στην έκθεση, εγώ, λοιπόν, με όλο μου το θράσος, θα το βροντοφωνάζω μέχρι να σκάσω: το σωστό, κατά τη γνώμη μου, είναι «ορθοπεδικός». Για να το υποστηρίξω, έτσι πεισματάρικα, δηλώνω ότι ποτέ, αν πήγαινα να σιάξω την καμπούρα μου, δεν θα διάλεγα έναν «ορθοπαιδικό». Αλλά αυτή είναι δική μου φλίπα και δεν τη συνιστώ σε κανέναν.
2Όταν βράζεις μακαρόνια, τα περιχύνεις με βούτυρο που το έχεις κάψει; Η μητέρα μου πάντα έτσι το κάνει. Στρούμφιος
Όχι, δεν περιχύνω ποτέ με βούτυρο, καμένο ή άκαυτο, τα ζυμαρικά. Μεγάλωσα, όμως, σε ένα εναλλακτικό ελληνικό σύμπαν, όπου τα μακαρόνια δεν ήταν μακαρόνια, αν δεν έτρωγαν μια καυτή χλαπάτσα τσιτσιριστού Κερκύρας πριν σερβιριστούν στα πιάτα. Σ' εκείνο τον μακρινό Γαλαξία της παιδικής μου ηλικίας, τα ζυμαρικά βράζονταν για περίπου όση ώρα κάνεις να ψήσεις ένα αρνί, έβγαιναν πολτός, τελείως νιανιά. Και όσα δεν τρώγαμε τα κρατούσαμε (μπλιαχ!) να τα φάμε την άλλη μέρα!
Λοιπόν, μετά τα έφτιαξα με έναν τύπο που η πρώην γκόμενά του τα είχε μ' έναν Ιταλό. Με παρακολουθείς, Στρούμφιε, ή σε έχασα; Και ο τύπος, που λες, ήθελε να τη βγει στον Ιταλό και να της φτιάχνει μακαρόνια όπως ο πρώην. Οπότε και ξεσκίστηκε στη μελέτη του πώς το τρίβουν το πιπέρι στην Τοσκάνη. Δεν τα κατάφερε. Η δικιά του ξαναγύρισε στον Ιταλό της, αυτός, όμως, έπαθε μεγάλο τραμπάκουλο. Όταν με γνώρισε, με ρώτησε αν ήθελα να μου ετοιμάσει «κάποια πάστα». «Τι πάστα; Σεράνο, ή αμυγδάλου;», ρώτησα κι εγώ, το χαϊβάνι από τον Προφήτη Ηλία. Αυτός, όμως, λέγοντας «πάστα», εννοούσε μακαρόνια, όπως τα λένε οι Ιταλοί, που έχουν από ένα ξεχωριστό όνομα για κάθε σχήμα, μέγεθος και ποικιλία ζυμαρικού, και ποτέ δεν τα λένε «μακαρόνια»! Και όχι, δεν προσθέτουν καμένο βούτυρο, εκτός αν η συνταγή το απαιτεί, συγκεκριμένα και κατ' εξαίρεσιν. Χαιρετισμούς στη μαμά σου.
ΥΓ.: Αν δεν θέλεις να σου κολλάνε τα βρασμένα μακαρόνια, ρίχνεις και λίγες σταγόνες ελαιόλαδο στο νερό όπου βράζουν κι είσαι άρχοντας.
3Ψάχνω να βρω τον συνθέτη αλλά και τον τίτλο της μουσικής που ακουγόταν στους τίτλους μιας πολιτιστικής εκπομπής της Μαρίας Καραβία, στην τότε ΕΡΤ, στα τέλη της δεκαετίας του '70. Η μουσική ήταν κάπως μελαγχολική, αλλά συνάμα και επιβλητική (είμαι σίγουρος ότι θα τη θυμάσαι κι εσύ)! Για να σε βοηθήσω, (αν θες να πάρεις άμεσα μία γεύση της μουσικής αυτής και να την ακούσεις), μπορείς να τη βρεις στο YouTube, στην παρακάτω διεύθυνση: www.youtube.com/watch?v=I5BbYUmoVuw (τίτλος στο YouTube: Η θεία Όλγα ξέρει... ΖΕΡΟ με ΝΕΡΟ!). Είναι ένα απόσπασμα από ένα επεισόδιο των «Τριών Χαρίτων» με τίτλο «Η θεία Όλγα ξέρει». Η μουσική ακούγεται χρονικά από το 0:00΄΄ έως 0:11΄΄, και στη συνέχεια από το 0:22΄΄ έως το 0:35΄΄. Μη μου πεις ότι δεν σου θύμισε κάτι; Θα σου ήμουν υπόχρεος, αν μου έλυνες αυτό το μυστήριο! Δημοσθένης
Εδώ, πετάω την πετσέτα. Αναγνώστες; Κανείς; Τhe truth is out there.
4Τόσα χρόνια στην ΕΡΤ, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, απορώ γιατί επιμένουν να σε προβάλλουν. Είναι η εμφάνιση ή το χαζό χιούμορ σου; (ξέρω δεν θα τη βάλεις στη στήλη, αλλά μια ερώτηση, ας πούμε, για εσωτερική κατανάλωση...) Μόσταρ
Αγαπητέ Μόσταρ, μια μαντεψιά κάνω κι εγώ. Δεν είμαι στο μυαλό των εργοδοτών μου. Νομίζω ότι ένας από τους βασικούς λόγους που με κρατάνε ακόμα στη δουλειά είναι το κοινό μου. Πιστεύω ότι η λατρεία των θαυμαστών μου οφείλεται εν μέρει στη συγκλονιστική εμφάνισή μου: θέλεις να είναι τα αστραφτερά σουβλερά μου δόντια; Τα πλούσια πλαστικά εξτένσιονς μου; Η τσιριχτή φωνή μου; Τα τριχωτά χέρια και οι μασχάλες μου; Ποιος ξέρει, ίσως να είναι όλα αυτά μαζί. Πάνω απ' όλα, (επειδή η ομορφιά δεν φτάνει), είναι το αστείρευτο, σπινθηροβόλο πνεύμα μου που τόσους και τόσους ανθρώπους έχει αφήσει στα πρόθυρα του εγκεφαλικού και κρυοπαγήματος. Από την άλλη, ποτέ δεν ξέρεις τι ακριβώς είναι αυτό που με κάνει τόσο ακαταμάχητη. Η γοητεία μου, αβάσταχτη, σχεδόν ανεξήγητη. Μάλιστα, μαθαίνω ότι θα κάνει μια πανηγυρική εκπομπή γι' αυτήν ο Χαρδαβέλας. Δεν τον αδικώ. Με αφορμή, πάντως, το γλυκό σου γράμμα, τόσο λιτό που να του λείπουν τα μισά σημεία στίξεως, κι όμως τόσο συγκινητικό, επίτρεψέ μου να απευθύνω και προσωπικά χαιρετισμούς στα πρόσωπα που με πίστεψαν και με στήριξαν όλα αυτά τα χρόνια: Μπόλεκ και Λόλεκ, σας ευχαριστώ εκ βαθέων.
Σημείωμα από τη στήλη: Bring it on: δεν τα ξέρω, βεβαίως, όλα, αλλά απαντάω σε όλες τις ερωτήσεις υποχρεωτικά - είναι οι κανόνες του παιχνιδιού με τη LifΟ. Σας περιμένω, τώρα που τελειώνουν οι εξεταστικές, με αγάπη Ρίκα
σχόλια