Από τη Δευτέρα κι έπειτα προσπαθώ λίγο να ταξινομήσω στο κεφάλι μου τι μας άφησαν οι ξεσηκωμοί του Δεκέμβρη του 2008. Ξαναδιάβασα διάφορα πράγματα που είχαν γραφτεί τότε, έναν χρόνο μετά και φέτος. Είναι ανάγκη, όμως, να βγάλουμε ένα συμπέρασμα; Να βάλουμε μια ταμπέλα και να γεμίσουμε τα κουτάκια; Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν πως δεν έφτασε ακόμα η ώρα να εξεταστεί το φαινόμενο «Δεκέμβρης». Πως ήταν τόσο μεγάλο και τόσο μαζικό που αυτά που άφησε θα τα δούμε εν καιρώ και πως δεν είναι ανάγκη να απαριθμήσουμε τις επιπτώσεις. Λογικό. Μεγάλα γεγονότα δεν μπορούν να αναλύονται τόσο εύκολα. Το 'χει δείξει και η Iστορία. Η Iστορία, όμως, μετριέται με τα ίδια εργαλεία πια; Όταν, δηλαδή, μέσα σε δύο χρόνια η χώρα μας έχει περάσει από μια μικρή εξέγερση σε μια χρεοκοπία, εμείς πόσο πρέπει να περιμένουμε για ν' αρχίσουμε να συζητάμε την παθογένειά μας; Με την ίδια λογική πέρασαν σχεδόν 40 χρόνια για να ξεκαθαρίσει κάπως το νεφέλωμα του Εμφυλίου με την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και ακόμα δεν έχουμε συζητήσει επαρκώς τη δικτατορία των συνταγματαρχών. Με την ίδια λογική δεν μπορούμε να μένουμε αδρανείς, σαν αυθεντικοί εκπρόσωποι της φυλής μας που κάθονται στο καφενείο και τα θέματα συζητιούνται μόνα τους.
Η τεχνολογία, καλώς ή κακώς, έχει αλλάξει τους χρόνους μας και τον τρόπο που διαχειριζόμαστε τις πληροφορίες. Το τελευταίο συμβάν με τις αποκαλύψεις του WikiLeaks το αποδεικνύει. Τα διπλωματικά μυστικά που αποκαλύφθηκαν περιείχαν τόσες πληροφορίες που κανονικά θα χρειάζονταν χρόνια αναλύσεων από ειδικούς για
να βγουν κάποια συμπεράσματα. Δεν υπάρχει, όμως, αυτός ο χρόνος. Ο εγκέφαλος πρέπει να επεξεργαστεί σε ρυθμούς Intel, ν' αποθηκεύσει αυτά που χρειάζονται και ν' αφήσει χώρο για τ' άλλα που θα έρθουν. Έτσι και για τον Δεκέμβριο. Δεν έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου. Πρέπει να δούμε τα συν και τα πλην, ώστε να καταλάβουμε πού πάμε. Γιατί κάπου πάμε, αλλά κανείς δεν θέλει να υποθέσουμε πού. Επιγραμματικά, θα βάλω διάφορες παραμέτρους χωρίς πρόσημο, για κάποια πράγματα που γεννήθηκαν, ενισχύθηκαν ή απλώς επιβεβαιώθηκαν μετά τον Δεκέμβρη του 2008.
•Περισσότεροι αστυνομικοί, νέες ομάδες, ίδια νοοτροπία. Οι αστυνομικοί αρνούνται να βάλουν διακριτικά ακόμα (πρωτοφανές), δεν γνωρίζου- με αν έχουν γίνει ψυχολογικά τεστ και από τότε έχουν εμφανιστεί κι άλλα κρούσματα αστυνομικής βίας. Τα δακρυγόνα παραμένουν η μοναδική λύση αποτροπής επεισοδίων, όπως και οι προληπτικές προσαγωγές.
•Οργάνωση των κατοίκων σε ακτιβιστικές ομάδες με σκοπό να αλλάξουν το αστικό περιβάλλον τους.
•Αστικός χουλιγκανισμός με κορύφωμα τις δολοφονίες στον εμπρησμό της Marfin.
•Μεγαλύτερη ευαισθησία των Μέσων σε περιπτώσεις αυθαιρεσίας της αστυνομίας: περίπτω-
ση Μάριου Ζέρβα.
•Επαναστατικό δυναμόμετρο: Για να συμμετέχεις σε συζητήσεις με θέματα που απασχολούν τους νέους και την πόλη, έπρεπε ν' αποδεικνύεις καθημερινά πόσο επαναστάτης είσαι. Δημιουργήθηκε μια επαναστατική ελίτ που απέτρεψε μια ευρύτερη κουβέντα που θα εξυπηρετούσε την ανάλυση του φαινομένου και την κοινωνική ειρήνη.
•Διάλυση της ευρύτερης Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να καρπωθεί την οργή (βασιζόμενος στην εμπειρία του με το άρθρο 16) και κατέληξε απολογητής των μπαχαλάκηδων. Τώρα, μετρά τις συνιστώσες του και φοβάται τη Δημοκρατική Αριστερά.
•Η αποχή στις εκλογές διογκώθηκε. Το ίδιο συμβαίνει και με την πολιτική συνειδητοποίηση;
•Αλλαγή στον τρόπο διοχέτευσης των ειδήσεων. Τα μπλογκ παίζουν σημαντικό ρόλο και παρουσιάζονται ως η εναλλακτική ενημέρωση. Παράλληλη κατακόρυφη άνοδος των λεγόμενων κίτρινων μπλογκ.
•Βρισκόμαστε ένα βήμα πριν από την κατάργηση του ασύλου στα ΑΕΙ.
•Μεγάλη αντίδραση, όσον αφορά την υπόθεση Κούνεβα.
•Υποτιθέμενο άβατο των Εξαρχείων.
•Άβατο του Αγίου Παντελεήμονα.
•Αναστοχασμός των πολιτικών, των opinion leaders και των «πνευματικών ανθρώπων», που κάθε χρόνο την ίδια μέρα θυμούνται να κάνουν την αυτοκριτική τους. Η αυτοκριτική είναι κάτι σαν την θρησκευτική εξομολόγηση. Λες 30 «πάτερ ημών» και μετά μπορείς να ξανακάνεις τα ίδια.
Σίγουρα υπάρχουν κι άλλα. Πιο συλλογικά ή πιο ιδιωτικά. Το θέμα είναι να τα βρούμε και να τα συζητήσουμε, μια και ο καθένας μας κατέχει πληθώρα μέσων. Να σας θυμίσω πως ο υπέροχος γαλλικός Μάης μάς άφησε τελικά κάποια σεξουαλική απελευθέρωση και το lifestyle κίνημα της οικολογίας. Κουτός είναι ο Κον Μπεντίτ που έγινε «πράσινος»;
σχόλια