Τη χρονιά που δεν ήρθαν ποτέ Χριστούγεννα

Είναι τα πρώτα Χριστούγεννα που δεν θέλω να είμαι στην Αθήνα / ποιος, εγώ, που μου έλεγαν φίλοι ότι ετοιμάζονται για βουνά και ταξίδια μέσα στις γιορτές και τους κοίταγα με μισό μάτι / (από μέσα μου το έκλεινα δεν τους το έδειχνα) / σιγά μην τρέχω και να χάσω το πανηγύρι της πόλης / τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά είναι για την πόλη, εδώ είναι ωραία / μήπως να το κάνουμε εδώ ΗΤΑΝ ωραία; / την Τρίτη, πριν τη μεγάλη απεργία, είχα κατέβει στο κέντρο και ούτε για πλάκα δεν μπορούσες να διανοηθείς ότι βρισκόμαστε σε περίοδο γιορτών / δεν κυκλοφορούσε τίποτα, μόνο ταξί και Ι.Χ. / η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ψάξει καθόλου το θέμα της απεργίας των εργαζομένων στις αστικές συγκοινωνίες, αλλά γι' άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι ο εγωισμός είναι πάνω απ' όλα / το λέω αυτό με την κρυφή ελπίδα ότι οι συνδικαλιστές θα απαντήσουν θετικά στην σπαραξικάρδια έκκληση (καμία ειρωνεία) του εμπορικού κόσμου να ανασταλούν οι κινητοποιήσεις τουλάχιστον για τις ημέρες των εορτών / αν το αναλογιστείς, σου έρχεται τρέλα / περνάμε τη χειρότερη κρίση εδώ και δεκαετίες / τα καταστήματα βαράνε μύγες, κλείνουν το ένα μετά το άλλο / όσα επιβιώνουν περιμένουν μια δυο εβδομάδες τώρα στις γιορτές, μήπως κινηθεί λίγο η αγορά / κι αυτήν τη στιγμή απλά η έννοια της αγοράς δεν υπάρχει / απεργίες στις συγκοινωνίες, από πορείες άλλο τίποτα, πώς να προκύψουν κίνηση και εορταστικό πνεύμα στο καταθλιπτικό κέντρο; / ένας κλάδος εργαζομένων διαμαρτύρεται για αλλαγές που δεν είμαι σε θέση να κρίνω / όμως, δεν μπορούν να συναισθανθούν ότι για να ακουστούν τα δικά τους αιτήματα βουλιάζουν οι ελπίδες χιλιάδων οικογενειών; / κι αφήνω έξω την αδιανόητη ταλαιπωρία εκατοντάδων χιλιάδων / η Σόνια είναι από τη Βουλγαρία και καθαρίζει σπίτια / τους τελευταίους μήνες οι δουλειές δεν πήγαιναν τόσο καλά, αλλά τέλη Νοεμβρίου της «έκατσε» ένα καλό, σταθερό μεροκάματο σε μια εταιρεία / την είδα τις προάλλες και μου έλεγε τον πόνο της / για να πηγαίνει κάθε μέρα στη δουλειά από Παγκράτι λεωφόρο Κηφισιάς πληρώνει φυσικά ταξί, όταν δεν κυκλοφορεί τίποτα / άκουσα τον Πορτοσάλτε στον Σκάι να λέει ότι θα μπορούσαν να κάνουν τα δρομολόγια, αλλά αφήνοντας τον κόσμο να μπαίνει χωρίς εισιτήριο / γιατί κάθε φορά πρέπει να ταλαιπωρείται μία ολόκληρη κοινωνία; / εντελώς αφελή ερωτήματα / γι' αυτό δεν θέλω να είμαι αυτά τα Χριστούγεννα στην Αθήνα / ίχνος αγάπης και συναίσθησης του άλλου / πάνω από όλα ο εαυτός μου, το πορτοφόλι μου, η οικογένειά μου / και δεν πάνε να πνιγούν όλοι οι άλλοι / έτσι όπως γίναμε δεν πάνε να πεζοδρομήσουν και τη λεωφόρο Μεσογείων / ευτυχώς ή δυστυχώς, οι πόλεις είναι οι άνθρωποι / όσοι την αγαπάμε είμαστε μια μικροσκοπική μειοψηφία που δεν πιάνει μία μπροστά στον ωκεανό μίσους / ας είναι / δεν θα γίνουμε τόσο κυνικοί ώστε να μην τραγουδήσουμε ύμνους χαράς κι ελπίδας όπως τα παιδιά της φωτογραφίας ένα κρύο απόγευμα στη σχεδόν άδεια Πανεπιστημίου / καλά μας Χριστούγεννα!