Νομίζω ότι η φετινή χρονιά θα χαρακτηριστεί ως αυτή που δεν είχε γιορτές. Η κρίση άλλαξε και το ημερολόγιο;
Σκεφτόμουν ότι ως τώρα τις γιορτινές μέρες τις κατάλαβα από τις εφημερίδες και την τηλεόραση. Δεν είμαι και φοβερός λάτρης της Αποκριάς, αλλά, ειδικά φέτος, δεν είδα μεθυσμένους καρναβαλιστές στον δρόμο. Βγήκες καθόλου για να τους δεις;
Η αλήθεια είναι ότι δεν βγήκα. Νομίζω όμως ότι ούτε οι υπόλοιποι βγήκαν. Μπορεί η Αθήνα να περνάει φάση ενηλικίωσης. Μπορεί εσύ να περνάς φάση ενηλικίωσης.
Πιστεύω ότι οι Αθηναίοι έχουν τάσεις φυγής, αλλά αυτήν τη φορά όχι εφήμερες. Δεν μας αρκούν οι γιορτές για να ξεχαστούμε, έστω και για μία μέρα. Απαιτείται μονιμότερη φυγή. Οι πιο θαρραλέοι έχουν φύγει ήδη. Μερικές φορές σκέφτομαι μήπως οι πιο ικανοί είναι αυτοί που έχουν φύγει ήδη. Διαπιστώνω συνέχεια ότι και σ' αυτούς που έχουν μείνει η φυγή είναι μόνιμα στο μυαλό τους. Ο φόβος για το άγνωστο είναι ακόμα μεγάλος, αλλά πλέον το άγνωστο έχει μπει μέσα στο σπίτι μας, στην καθημερινότητά μας, ακόμα και στις σχέσεις μας. Η μετανάστευση ως τώρα ήταν κίνηση απελπισίας. Σήμερα αντιμετωπίζεται ως έξοδος προς την ελευθερία.
Να και μία φορά που συμφωνούμε. Δεν μας φτάνει αυτό, αρχίζουμε και ξεχνάμε τι είναι αυτό που μας φταίει και κάνουμε μεταφορά του προβλήματος στις υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες, στους γύρω μας, ακόμα και στους κοντινούς μας ανθρώπους. Οι αργίες ως τώρα σήμαιναν αραλίκι. Τώρα, κυρίως σημαίνουν περικοπές μισθού. Και μέσα σε μία πόλη υπάρχουν κάποιοι που εξακολουθούν να κερδίζουν.
Σε περιόδους κρίσης επιβιώνουν οι πιο ευρηματικοί. Μόνο πες μου πώς μπορείς να είσαι ευρηματικός χωρίς να ποδοπατήσεις τους υπόλοιπους. Δύο τρόποι υπάρχουν: ο ένας είναι να παλέψεις για κάτι καλύτερο. Ο άλλος είναι να τρέξεις να σωθείς.
σχόλια