Παρασκευή, 7:20 το απόγευμα, στο Γκάζι
Καθόμαστε έξω από τον σταθμό του μετρό και περιμένουμε τη Μαρία, όταν λέω στον Νίκο σε πόσες σκέψεις με βάζουν τα τηλεφωνήματα με τις φίλες μου που μένουν μόνιμα έξω: οι φίλοι μου στο εξωτερικό δουλεύουν πολύ, αλλά τα ’χουν καταφέρει. Σχεδιάζουν ταξίδια, πτυχία, να αγοράσουν σπίτι – προχωρούν στη ζωή τους. Δεν μπορώ να μην τους συγκρίνω με τον εαυτό μου και τους φίλους μου στην Ελλάδα. «Χτες ζήτησα λεφτά από τον πατέρα μου πάλι και ζω με ταπεράκια με φαγητό από τη μανούλα. Πού θα πάει αυτό;», του λέω τσαντισμένη. Από τους φίλους μου στην Ελλάδα σχεδόν κανείς δεν προχωράει - όχι επειδή δεν θέλει, αλλά επειδή δεν μπορεί. Όσο περνάει ο καιρός νιώθω ότι η μεγαλύτερη βλακεία της ζωής μου είναι πως αποφάσισα να γυρίσω στην Ελλάδα και δεν υπάρχει πιο βαρετό και ξινό συναίσθημα. «Τα προβλήματά σου είναι προβλήματα πολυτελείας. Ούτε άνεργη είσαι ούτε ψωμολυσσάς. Υπάρχουν πολύ χειρότερα», μου λέει ο Νίκος, ενώ ανάβει άλλο ένα τσιγάρο (η φάση «στριφτά» τέλειωσε άδοξα). «Άλλη μια φορά ν’ ακούσω τη φράση “υπάρχουν και χειρότερα”, θα ουρλιάξω. Δεν με ενδιαφέρει αν υπάρχουν και χειρότερα», του λέω φωνάζοντας. «Και μη μου πεις κι εσύ το φοβερό επιχείρημα, ποιος θα ξαναχτίσει την Ελλάδα, αν όλοι οι νέοι άνθρωποι φύγουν! Eιλικρινά, και που μένουν, την απαξίωση αντιμετωπίζουν καθημερινά».
Σάββατο, 9:30 μ.μ. Ραντεβού με τη μικρή μου ξαδερφούλα στο Σύνταγμα
Η ξαδερφούλα μου λείπει από την Ελλάδα τα τελευταία εφτά χρόνια γιατί σπούδαζε στην Αμερική. Την είδα τελευταία φορά λίγο πριν φύγει, οπότε δεν έχω ιδέα τι να περιμένω. Όταν φτάνει είναι ίδια, μόνο λίγο πιο μεγάλη. Για κάποιον λόγο υπολόγιζα ότι θα μου ζητήσει να πάμε να πιούμε κοκτέιλ ή να την πάω σε κάποιο τρομακτικά κυριλέ μπαρ, αλλά όχι, μου ζητάει να πάμε σε ροκάδικο ή «χεβιμεταλλάδικο». «Εμ», λέω, «κοίτα, δεν ξέρω και πολλά χεβιμεταλλάδικα». «Μην ανησυχείς», μου λέει. «Διάβασα για ένα live φοβερό, έχω και τη διεύθυνση εδώ», και μου δείχνει όλο χαρά το κινητό της. Καταλήγουμε σε ένα live κάπου στα Εξάρχεια, όπου η μπάντα δολοφονεί τους Rage Against the Machine και όλοι κάνουν headbanging με τα πλούσια μακριά μαλλιά τους. Έχει τόσο κόσμο που καθόμαστε σχεδόν αγκαλιά με μια κολόνα κι αντί για τη σκηνή βλέπουμε κάτι καρέκλες και διάφορα αγόρια που χτυπιούνται. Ξάφνου εμφανίζεται ένας τύπος με μια ξανθιά κοτσίδα - δείχνει έκπληκτος που τη βλέπει, ενώ εκείνη λέει «Μάνθο!» όλο χαρά και μετά τον αγκαλιάζει σφιχτά. Η ξαδερφούλα μου μού εξηγεί ότι έκαναν μαζί φροντιστήριο στη Θεσσαλονίκη κι έχουν να ιδωθούν από τότε. Ενώ το συγκρότημα δολοφονεί άλλο ένα τραγούδι ουρλιάζοντας, τον παρακολουθώ να την τριγυρίζει ως αίλουρος. Έχει γίνει, λέει, δάσκαλος Τζούντο και πιστεύει πολύ στο να δουλεύεις την ενέργειά σου. «Βασικά, έχω πολύ ενέργεια μέσα μου και μπορώ να σου μάθω και σένα πώς να τη χρησιμοποιείς», της λέει εκείνος και μετά «είσαι τόσο όμορφη. Πόσο έχεις αλλάξει σε σχέση με αυτό που θυμάμαι». «Ω, θεέ μου», σκέφτομαι, ενώ τον κοιτάζω σαν γκουβερνάντα σε βιβλίο της Τζέιν Όστιν. Η συναυλία έχει σχεδόν τελειώσει, αλλά εκείνος προσπαθεί απεγνωσμένα να την εντυπωσιάσει, ενώ εκείνη ανοιγοκλείνει τις βλεφαρίδες της πολύ γρήγορα και γελάει, ρίχνοντας το κεφάλι της προς τα πίσω. Το θέαμα είναι συναρπαστικό, σαν να βλέπω ντοκιμαντέρ με τις τεχνικές ζευγαρώματος άγριων ζώων στον Σκάι. «Δεν σε πειράζει να πάμε για ένα ποτό με τον Μάνθο, ε;», μου λέει ενθουσιασμένη. Δυο ώρες αργότερα πίνουμε μπίρες στην πλατεία Εξαρχείων. Οι δυο τους, απορροφημένοι από τη συζήτηση, συμπληρώνουν όλο ενθουσιασμό ο ένας τις φράσεις του άλλου με ατάκες όπως: «συμφωνώ απόλυτα» ή «Κι εγώ!», τη στιγμή που εγώ κοιτάω αφηρημένη τους περαστικούς της πλατείας. Είναι 4 το πρωί και τα πουλάκια έχουν αρχίσει να τραγουδάνε. Είμαι παρούσα στο καλύτερο, πιο αυθόρμη- το πρώτο ραντεβού του κόσμου. Τσίου, τσίου.
σχόλια