Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ ΣΤΟ FINAL FOUR της Βαρκελώνης είναι ό,τι πιο υγιές υπάρχει αυτήν τη στιγμή στον ελληνικό αθλητισμό. Για να μην είμαι άδικος, και η προσπάθεια του Ολυμπιακού να φτάσει στον ίδιο προορισμό είναι εξίσου υγιής. Οι δύο μεγάλες ομάδες της πρωτεύουσας παλεύουν με τα συν και τα πλην τους να μας αποδείξουν πως πιστεύουν στο άθλημα και στα σπορ γενικότερα. Δίνουν λεφτά, φέρνουν παίκτες υψηλής ποιότητας, γνωρίζοντας από πριν πως για κάποιους μήνες θα βολοδέρνουν σ’ ένα πρωτάθλημα δίχως αντίπαλο και πως οι μεταξύ τους τελικοί και η Ευρώπη έχουν κάποιο νόημα. Ευτυχώς, η εσωτερική χλαπάτσα δεν στοίχισε. Τα τελευταία χρόνια η παρουσία των ομάδων μας είναι κάτι παραπάνω από σίγουρη στο μεγαλύτερο γεγονός του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Η υποβάθμιση του μπάσκετ δεν είναι μόνο ελληνική υπόθεση. Εκτός από την Ισπανία και την Τουρκία, σε καμία άλλη χώρα δεν επενδύουν πια τόσο πολλά στη «σπυριάρα». Ακόμα και οι Ρώσοι τα έκοψαν τα τελευταία χρόνια τα γκαζορούβλια και οι ομάδες τους έμειναν λίγο πίσω. Στην Ιταλία υπάρχει η Σιένα και μετά το χάος. Παρόμοια κατάσταση (αλλά πάντα έτσι ήταν) και στο Ισραήλ, όπου η Μακάμπι είναι παντοδύναμη. Άλλωστε (δεν συγκρίνω τη δημοτικότητα των αθλημάτων, αλλά τη στρατηγική), και η διαφορά μεταξύ των διοργανωτριών αρχών τα δείχνει όλα: η UEFA πουλάει εξαιρετικά τα προϊόντα της, ενώ η ULEB βάζει τον τελικό, το άλας της γης της, στις 5 και 30 το απόγευμα της Κυριακής, ώστε να το δουν οι θείες και θείοι που θα πίνουν τον τούρκικο καφέ τους μετά την απογευματινή σιέστα.
Παναθηναϊκός, Μακάμπι, Σιένα και Ρεάλ Μαδρίτης θα μονομαχήσουν στην έδρα της αποκλεισμένης Μπαρτσελόνα. Η ελληνική ομάδα έχει πάρει τον τίτλο του φαβορί. Τα πέντε τρόπαια που έχει κατακτήσει κάνουν τη φανέλα να μοιάζει πολύ βαριά σε σχέση με τους τρεις υπόλοιπους. Το 6ο τρόπαιο δεν είναι κάτι το απίθανο να συμβεί. Όσο υπάρχει ο Ομπράντοβιτς σε αυτή την ομάδα, όλα είναι δυνατά. Ακόμα και να γίνει ενδιαφέρον ένα άθλημα που και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές του προσπαθούν, κατά καιρούς, να το πετάξουν στα τάρταρα.
σχόλια