Όταν πολλοί ένιωσαν έκπληξη που ο Σπύρος Μπιμπίλας ανακοινώθηκε ως μέλος στο Διοικητικό Συμβούλιο Βορείου Ελλάδος είχα ψαχουλέψει την καριέρα του: Πέρα απ' τα γνωστά σίριαλ που τον έκαναν γνωστό στο ευρύ κοινό, έχει παίξει σε καλές ταινίες, σε σπουδαίες σειρές της ΕΡΤ, πάνω από 10 φορές στην Επίδαυρο, έχει ερμηνεύσει σπουδαίους ρόλους από έργα του Σέξπιρ, Τσέχωφ, Ιψεν και άλλους κλασικούς, επιλέχθηκε απ' τον Μάνο Χατζιδάκι για την Πορνογραφία και λοιπά και λοιπά.
Ήταν η σειρά μου όμως να εκπλαγώ όταν τον γνώρισα για συνέντευξη, ένα μεσημέρι στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, όταν έμαθα πως η ηθοποιία ήταν ένα σημαντικό, αλλά μικρό κομμάτι της δράσης του.
«Είμαι εκλεγμένο μέλος σε έξι διοικητικά συμβούλια διαφορετικών οργανισμών, χωρίς απολαβές φυσικά -αντίθετα βάζω κι απ' την τσέπη μου όπου χρειάζεται- με σκοπό να βοηθώ τους ανθρώπους», μου λέει σε κάποια στιγμή. Ήξερα, μέσω τρίτων ότι βοήθησε κατά καιρούς πολύ κόσμο, οικονομικά και ψυχολογικά.
Γιατί όμως δεν μιλά ποτέ γι' αυτά; «Πώς δε μιλάω. Μιλάω. Όχι για να πω "δείτε τι καλός που είμαι" αλλά για να παροτρύνω κι άλλους να βοηθήσουν και να ασχοληθούν με τα κοινά.»
«Και τότε γιατί δεν είναι γνωστά;»
«Εγώ τα λέω μεν, αλλά όταν βγαίνουν οι συνεντεύξεις βλέπω πως -επειδή μάλλον τα θεωρούν βαρετά- δεν τα βάζουν ποτέ μέσα» χαμογελά. «Γενικότερα, μπορεί να μιλάω επί δέκα λεπτά σε μια κάμερα για το έργο του Ταμείου Αλληλοβοηθείας των Ηθοποιών, και να ρωτήσουν και κάτι πιπεράτο στο τέλος. Ε, να είσαι σίγουρος ότι στην εκπομπή θα παίξουν μόνο τα δέκα δευτερόλεπτα του κουτσομπολιού.»
«Να η ευκαιρία» του λέω. «Σήμερα θα πούμε λοιπόν μόνο γι' αυτά που σου κόβουν απ' τις άλλες συνεντεύξεις».
Να λοιπόν τι προλαβαίνει και κάνει ο Σπύρος, πέρα απ' την ηθοποιία: Είναι ταμίας στο Σωματείο Ηθοποιών εδώ και πολλά χρόνια, μέλος του Δ.Σ. του Κρατικού Θεάτρου, μέλος του Δ.Σ. στον Οργανισμό Εταιρικών Θιάσων, είναι επί 22 χρόνια στον Οργανισμό Διόνυσο (που διεκδικεί τα συγγενικά δικαιώματα των ηθοποιών απ' τις επαναλήψεις στην τηλεόραση), στο Σπίτι του Ηθοποιού, στον Οργανισμό Σκηνοθετών "Αθηνά"... Επίσης -το σημαντικότερο- εδώ και 12 χρόνια είναι Πρόεδρος του Ταμείου Αλληλοβοηθείας Ηθοποιών. Πέρα απ' αυτά και πέρα απ' τη δουλειά του προσέχει τον εαυτό του, διασκεδάζει, βλέπει φίλους, γράφει μυθιστορήματα, πηγαίνει συνέχεια θέατρο, πάει στο γυμναστήριο, κάνει μπάνιο στη θάλασσα χειμώνα καλοκαίρι -είναι χειμερινός κολυμβητής απ' τα 25 του-, ασχολείται μέσω μιας οργάνωσης με την οικολογία, έχει προσωπική ζωή, φροντίζει 30 παπαγάλους στο σπίτι του, και πάει λέγοντας.
Πώς διάολο τα προλαβαίνει όλα αυτά, τον ρωτάω εξοργισμένος (με τον εαυτό μου). «Αν θέλεις τα προλαβαίνεις όλα» λέει με σιγουριά. «Οργανώνω το χρόνο μου σωστά. Αν όμως μπορούσα, θα ήθελα να ζήσω τουλάχιστον δέκα ζωές για να κάνω όλα τα πράγματα που με ενδιαφέρουν. Νιώθω πως δεν έχω βαρεθεί ούτε για μια ώρα στη ζωή μου».
Είναι απ' τους ηθοποιούς που κατάφερε να μην έχει σοβαρό οικονομικό πρόβλημα. Δεν είναι πλούσιος, όμως επειδή δούλευε πολύ τα τελευταία 40 χρόνια και ήταν καλός διαχειριστής χρημάτων (εξ ου και ταμίας σε σωματεία και συμβούλια) κατάφερε να μην είναι απ' αυτούς που χρειάζονται βοήθεια. Είναι όμως απ' αυτούς που δίνουν: «Έχω δώσει πολλά δάνεια σε ηθοποιούς, σε θέατρα, ξέροντας ότι δεν θα τα πάρω ποτέ πίσω. Δεν με πείραζε, ήξερα ότι αυτά τα λεφτά που "έχασα" δεν επρόκειτο να τα πάρω μαζί μου. Τώρα πια δεν μου περισσεύουν όμως, κι έτσι προσπαθώ να βοηθώ μέσα απ' τους θεσμούς στους οποίους συμμετέχω.»
Ως Πρόεδρος του Ταμείου Αλληλοβοηθείας Ηθοποιών βλέπει καθημερινά τις επιπτώσεις της κρίσης. Υπάρχουν αμέτρητοι ανασφάλιστοι, άνεργοι και άποροι ηθοποιοί, και το Ταμείο έχει αναλάβει την οικονομική υποστήριξή τους, την παροχή τροφίμων στις οικογένειές τους, την παροχή φαρμάκων (χάρη σε μια συνεργασία με τους Γιατρούς του Κόσμου), τα συσσίτια για όσους έχουν ανάγκη -με χορηγία πούλμαν για τη μεταφορά των πιο ηλικιωμένων. Τα πράγματα είναι δύσκολα πάντως: δεν υπάρχει πια επιχορήγηση απ' το ΥΠΠΟ, ούτε απ' την Εργατική Εστία, ούτε το μερίδιο απ' την ΑΕΠΙ.
«Απογοητεύτηκα απ' τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή τη στιγμή θα έλεγα ότι είμαι ένας πολίτης μπερδεμένος. Ένας ασκεπής Αριστερός εν απορία κι ευτυχώς ακόμα όχι εν απορεία.»
Πώς ξεπερνιούνται αυτά τα προβλήματα; «Χρησιμοποιούμε τη δημιουργικότητά μας. Στα συσσίτια για ηθοποιούς που βρίσκονται σε ένδεια μας βοηθά πολύ το Σπίτι του Ηθοποιού κι ο ελληνοαμερικάνικος σύνδεσμος βοήθειας προς την Ελλάδα που προίσταται η κυρία Μαρία Σούρδη. Μας βοηθούν επίσης πολύ ο Μάκης ο Δελαπόρτας κι ο Κώστας ο Βενετσάνος (που είναι ο γενικός γραμματέας του ΤΑΣΕΗ), με εκδηλώσεις που στήνουμε, τιμώντας πχ. τη μνήμη της Ρένας Βλαχοπούλου και άλλων, και έτσι μαζεύουμε χρήματα. Την 25η Μαρτίου κάναμε εκδήλωση που ντύθηκα μέχρι και ευζωνάκι και είπα όλα τα παλιά νούμερα της Άννας Καλουτά. Πρόσφατα, μετά το θάνατο του Διαγόρα Χρονόπουλου, μας βοήθησε και η Ελένη Κούρκουλα. Οι ανάγκες πάντως είναι τόσο πολλές που μετά από λίγο καιρό, ό,τι χρήματα παίρνουμε έχουν ξοδευτεί.»
Συχνά οι δημοσιογράφοι τον πλησιάζουν για να του εκμαιεύσουν ονόματα ηθοποιών που ζουν σήμερα απ' τα συσσίτια. Όχι φυσικά για να τους βοηθήσουν, αλλά για να τους κάνουν δακρύβρεχτο θέμα. Δεν του παίρνουν λέξη: «Μόνο αν το θελήσει ο ίδιος ο ηθοποιός θα γίνει θέμα. Ας πούμε η Καίτη Φίνου, μόνη της αποφάσισε να δημοσιοποιήσει όλα αυτά που τραβάει τα τελευταία χρόνια.»
Ποιος φταίει όμως που πολλοί ηθοποιοί βρίσκονται σε απόλυτη ένδεια; Ο Σπύρος πιστεύει ότι δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες. Κάποιοι αδικήθηκαν κατάφωρα, άλλοι ήταν άτυχοι, υπάρχουν όμως κι αυτοί που μόνοι τους έβγαλαν τα μάτια τους: «Υπήρχε στο επάγγελμά μας η πεποίθηση ότι, "βγάζω τώρα λεφτά, θα βγάζω πάντα, ας ξοδέψω σαν να μην υπάρχει αύριο". Ε, ήρθε και η κρίση και τους αποτελείωσε. Εγώ επειδή δεν έζησα πλούσια παιδικά χρόνια -έχασα τον πατέρα μου μικρός, δούλευα από 14 ετών- έλεγα πάντα πως ήθελα να προετοιμαστώ και για το χειρότερο. Με ενδιέφερε να οργανώνω σωστά τη ζωή μου ώστε και να μπορώ να βοηθάω τους άλλους αλλά πρώτα απ' όλα να βοηθάω και τον εαυτό μου, και στα θέματα τα οικονομικά και στα της υγείας.» Άρα στερήθηκε πράγματα; «Όχι, τίποτα δεν νιώθω ότι έχω στερηθεί. Έχω κάνει μια πολύ ωραία ζωή. Νομίζω ότι σπάνια δηλώνει κάποιος -και το εννοεί- πως είναι τόσο ευχαριστημένος απ' τη ζωή του. Ποτέ δεν κυνήγησα τα λεφτά ή το σταριλίκι. Δεν μ' ένοιαζε να γίνω πρωταγωνιστής αλλά χαρούμενος μέσα απ' τη δουλειά που διάλεξα από παιδάκι.»
Του λέω ότι θα γινόταν και καλός δικηγόρος. «Έχω δουλέψει ως δικηγόρος», γελάει, «τελείωσα τη Νομική. Όμως προτιμούσα την ηθοποιία. Και έβλεπα τότε πως εμείς οι νέοι ηθοποιοί και οι θεατρικές ομάδες -απ' το 1975 ήμουν σε μια πολύ σημαντική ομάδα, το Ασκητικό Θέατρο- δεν είχαμε καμία βοήθεια και χανόμασταν στην γραφειοκρατία. Και έτσι, έχοντας φρέσκα και τα της Νομικής, μπήκα στον συνδικαλισμό.»
Συνδικαλιστής λοιπόν; «Όχι έτσι όπως χρησιμοποιείται πλέον αυτός ο όρος. Δεν είμαι υπέρ του στείρου συνδικαλισμού, αλλά αυτού που μπορεί να ελίσσεται. Ούτε είμαι υπέρ κάτι τελείως γελοίων απεργιών που γίνονται για το τίποτα...» Δηλαδή; «Στην εποχή μας θεωρώ ότι η απεργία δεν είναι ισχυρό μέσο πίεσης - και ειδικά όταν διαφωνούν οι μισοί δεν μπορεί να πετύχει. Ευνοούνται οι εργοδότες απ' τις απεργίες γιατί και αυτές δεν πετυχαίνουν τίποτα, και οι ίδιοι γλιτώνουν ένα σωρό ημερομίσθια.» Πρόσφατα μάλιστα κατηγορήθηκε απ' το ΚΚΕ ως "φιλεργοδοτικός" επειδή επεδίωκε μια γέφυρα συνεννόησης. «Το είπαν σε έναν άνθρωπο αριστερό, που αγωνίζεται εδώ και δεκαετίες γι' αυτά τα θέματα. Δεν είμαι καθόλου "φιλεργοδοτικός". Αντίθετα, είμαι πρακτικός. Με ενδιαφέρει να λυθεί το θέμα κι όχι απλώς να αγωνιζόμαστε για να αγωνιζόμαστε.»
Η Νομική τον βοήθησε να μη φοβάται και το τέρας της γραφειοκρατίας, και να το αντιμετωπίζει κατά πρόσωπο όταν χρειάζεται, και χρειάζεται πολύ συχνά. Κάποια συμβουλή; «Καταρχάς πρέπει να είσαι οικείος και φιλικός με τους υπαλλήλους. Αυτοί που πάνε και τσακώνονται και φωνάζουν "εγώ σε πληρώνω ρε" και απαιτούν να γίνει η δουλειά τους, το χάνουν το παιχνίδι. Με την ειλικρινή ευγένεια όμως κερδίζεις σχεδόν πάντα. Αυτό δεν το διαπίστωσα μόνο στα γραφειοκρατικά ζητήματα, αλλά σε όλη τη ζωή μου.»
«Στα σοβαρά είμαι σοβαρός, αλλά χαίρομαι πραγματικά τη ζωή μου. Ναι, είμαι χαρωπός άνθρωπος κι έχω πει, ότι και στην κηδεία μου ακόμη θα είμαι χαρωπός!»
Ναι, του έχουν προτείνει απ' την Αριστερά να κατέβει υποψήφιος στις εκλογές, αλλά δεν το έκανε. Και δεν μετανιώνει καθόλου: «Έχω στεναχωρηθεί και θυμώσει με την εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ. Αν είχα βγει βουλευτής του θα είχα φύγει όπως έφυγαν και όλοι οι πιο αριστεροί. Ούτε όμως μ' αυτούς θα πήγαινα, δε νομίζω ότι κι αυτοί έχουν απόλυτο δίκιο. Αυτή τη στιγμή θα έλεγα ότι είμαι ένας πολίτης μπερδεμένος. Ένας ασκεπής Αριστερός εν απορία κι ευτυχώς ακόμα όχι εν απορεία. Ο συμβιβασμός του Τσίπρα ήταν τελικά αναγκαίος, αλλά ένας σωστός πολιτικός δεν κάθεται να υπόσχεται όλες αυτές τις παπαριές για τις οποίες δεσμεύτηκε προσωπικά, ενώ είναι εκ των προτέρων ηλίου φαεινότερο ότι δεν μπορεί να τις πραγματοποιήσει.»
Όσο μιλάμε στο καφέ της Πλατείας Αριστοτέλους, έρχεται συχνά πυκνά κόσμος και τον χαιρετάει. Ένας τύπος που είχαν να βρεθούν απ' το Μπάχαλο πάνω από 20 χρόνια του θυμίζει τα γλέντια που έκαναν στην Θεσσαλονίκη των '90ς.
Μια ενθουσιώδης θαυμάστρια τού μιλά για την παράστασή του "Το παγκάκι"
Κάποιος τρίτος που του θυμίζει την Πορνογραφία του Χατζιδάκι στην οποία ο Μπιμπίλας έπαιξε μια γκέισα.
(«Ανοίγω την πόρτα του θεάτρου Σούπερσταρ, είχε φύγει ο Γαρδέλης και έψαχναν για ένα μικροκαμωμένο αγόρι. Μέσα είναι μόνο ο Χατζιδάκις -ο υπέροχος, αιώνιος έφηβος απ' τον οποίον έμαθα τα πάντα- και πριν προλάβω να μιλήσω μου λέει: "Εσύ είσαι η γκέισά μου!" και με πήρε κατευθείαν στην παράσταση.»)
Επίσης περνάει κι ένας νεαρός πατέρας που του λέει ότι μεγάλωσε με τις φωνές του στις μεταγλωττίσεις και τώρα μεγαλώνει κι η κόρη του μ' αυτές.
«Φαντάζομαι θα χαίρεσαι πολύ περισσότερο όταν σε συγχαίρουν για το θέατρο, απ' ό,τι για τις μεταγλωττίσεις ε;» του λέω, αλλά δε δείχνει να συμφωνεί. «Χαίρομαι για όλα. Τις μεταγλωττίσεις τις κοροϊδεύουν συχνά οι ηθοποιοί, τις υποβιβάζουν, αλλά δεν έχουν δίκιο. Δεν το θεωρώ καθόλου υποδεέστερο είδος. Είναι μια τέχνη δύσκολη, και μάλιστα τώρα διδάσκω και μαθήματα μεταγλωττισμού σε δραματικές σχολές». Τι τους λέει εκεί; Ποιος είναι ο σημαντικότερος κανόνας για έναν καλό μεταγλωττιστή; «Πέρα απ' την ευστροφία και τη γρηγοράδα για να πετυχαίνεις το ανοιγοκλείσιμο του στόματος, βοηθάει πολύ αν εξασκηθείς στο να κάνεις πολλές φωνές, τελείως διαφορετικές μεταξύ τους. Τότε έχεις περισσότερη ζήτηση και δουλειά. Έτσι τα κατάφερα κι εγώ: έχω εύπλαστη φωνή και μεγάλη γκάμα. Από μικρός όταν παίζαμε Καραγκιόζη με τα αδέρφια μου επέμενα να κάνω όλες τις φωνές.» (Ο Μανούσος Μανουσάκης τον γνώρισε σε ένα στούντιο ηχογραφήσεων, όπου ηχογραφούνταν μια εκπομπή με κούκλες. Άκουσε λίγο, μπαίνει, βλέπει μόνο τον Μπιμπίλα στο μικρόφωνο, και ρωτάει τον ηχολήπτη, «Οι άλλοι ηθοποιοί πού είναι;». Ο Μανουσάκης τον πήρε και συνεργάστηκαν σε μια εκπομπή για κούκλες, μετά άρχισε να παίζει και στα σίριάλ του.)
Απ' όλες τις φωνές που έχει κάνει ποια είναι η αγαπημένη του; «Έχω αρκετές αγαπημένες. Ας πούμε, ο Κέρμιτ ο Βάτραχος που τον έκανα για πάρα πολλά χρόνια στο Μάπετ Σόου. Στα Στρουμφ έκανα τον Γκρινιάρη και τον Σκουντούφλη. Τον Μπαγκς Μπάνι τον κάνω εδώ και 27 χρόνια, μου έχουν κάνει αποκλειστικό συμβόλαιο και όπου εμφανίζεται τη φωνή του πρέπει να την κάνω μόνο εγώ. Αγαπώ επίσης τον Τουίτι, τον Ζάζου απ' τον Βασιλιά των Λιονταριών... Κάποτε ο Φιλιππίδης μου είχε πει ότι μια μέρα όταν τελείωσε ένα παιδικό πρόγραμμα που έβλεπε με το παιδί του στην τηλεόραση, μετά το "Ακούστηκαν τα ονόματα των ηθοποιών τάδε κλπ", το παιδί του του είπε με έκπληξη "Μπαμπά, δεν είπε τον Μπιμπίλα! Γιατί δεν τον είπε τον Μπιμπίλα;».
Είναι αλήθεια πως είναι ο Έλληνας που έχει λάβει μέρος σε περισσότερες μεταγλωττίσεις απ' όποιονδήποτε άλλο -σε μια επιθεώρησή του ο Σεφερλής έλεγε «Ο γιος μου έχει αφήσει την πιπίλα κι έχει πιάσει τον Μπιμπίλα». Αυτή πάντως που μου έχει μείνει εμένα πιο πολύ είναι η φωνή του στην αριστουργηματική σειρά κινουμένων σχεδίων Νιλς Χόλγκερσον (έκανε τον βασικό χαρακτήρα και είχε και την σκηνοθετική επιμέλεια).
Μόνο η αγάπη μεταξύ των ανθρώπων και η αλληλεγγύη μπορούν να μας σώσουν. Αυτά είναι για μένα ο Θεός. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Όλα τα άλλα που δεν έχουμε ακόμα ανακαλύψει με την επιστήμη, θα τα ανακαλύψουμε κάποτε και θα τα εξηγήσουμε όλα.
Έχει παίξει τα πάντα. Σε όλα τα είδη και σε όλες τις ποιότητες. Από τα αρχαία αριστουργήματα -και ειδικά το ρόλο της Κασσανδρας στον Αγαμεμνονα που ακομα παίρνει συγχαρητήρια γι' αυτον 30 χρόνια μετά-, μέχρι σούπερ εμπορικές κωμικές σειρές.
«Μ' αρέσει να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό παίζοντας, άσχετα απ' το αν η δουλειά είναι καλή. Έχω παίξει και σε μέτρια πράγματα. Έχω παίξει και σε κακά. Δεν έχω αρνηθεί ποτέ πως έχω παίξει και σε βιντεοταινίες - το έκανα για να βγάζω λεφτά και να μπορώ να γυρίσω όλο τον κόσμο.»
Τα ταξίδια τού διεύρυναν τους ορίζοντες. «Γνώρισα πολλές κουλτούρες και θρησκείες», λέει, συμπληρώνοντας όμως πως ο ίδιος είναι τελείως άθρησκος. «Μ' όλα αυτά που είδα στις φτωχές και πλούσιες χώρες, βεβαιώθηκα ακόμη περισσότερο πως οι θρησκείες εξυπηρετούν τα συμφέροντα των μεσαζόντων. Μόνο η αγάπη μεταξύ των ανθρώπων και η αλληλεγγύη μπορούν να μας σώσουν. Αυτά είναι για μένα ο Θεός. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Όλα τα άλλα που δεν έχουμε ακόμα ανακαλύψει με την επιστήμη, θα τα ανακαλύψουμε κάποτε και θα τα εξηγήσουμε όλα.»
Στα ταξίδια -βλέποντας τις συνθήκες ζωής των λιγότερο ευνοημένων- ήταν που αποφάσισε να κάνει ό,τι μπορεί για να καταπολεμήσει την αδικία. «Αυτά τα παιδικά μάτια που είδα στην Αφρική να με κοιτάνε μέσα από τα σκουπίδια, με σημάδεψαν σ' όλη μου τη ζωή. Δεν μπορώ να το ξεχάσω αυτό. Τότε αποφάσισα να κάνω ό,τι μπορώ. Ως μονάδα.» Είναι ενεργός και τώρα στο προσφυγικό και πιστεύει πως όλοι οι -υποτιθέμενοι φιλάνθρωποι Χριστιανοί Ορθόδοξοι- που βρίζουν τους πρόσφυγες θα έπρεπε να βρεθούν για λίγο στη θέση τους: Σε ένα φουσκωτό προς το άγνωστο, με όλα τα υπάρχοντά τους σε μια σακούλα, χωρίς να ξέρουν τι θα τους ξημερώσει. Τότε ίσως να καταλάβαιναν γιατί δεν πρέπει να είμαστε απόλυτοι για πράγματα που απλώς παρακολουθούμε αναπαυτικά απ' την τηλεόρασή μας.
«Θεωρώ όλους τους ανθρώπους στη Γη αδέλφια μου», λέει. «Αγαπάω πολύ την Ελλάδα, αλλά δεν αγαπώ καθόλου τα σύνορα. Αν κάποιος με θεωρήσει αναρχικό γι' αυτό, είμαι. Δεν πιστεύω σε καμία θρησκεία, είναι όλες για πέταμα και όλες εκμεταλλεύονται και κοροϊδεύουν τους ανθρώπους. Είμαστε όλοι το ίδιο φυσιολογικοί, άνδρες γυναίκες, μαύροι λευκοί, γκέι στρέιτ. Γι' αυτό δεν πρόκειται ποτέ να πάω στο Αγιο Ορος, αν και θάθελα, επειδή απαγορεύουν την είσοδο στις γυναίκες»
Του χρόνου ο Σπύρος Μπιμπίλας, μετά από 40 χρόνια δουλειάς, θα βγει στη σύνταξη. «Δεν φαντάζομαι να πέσεις, να χάσεις την αυτοεκτίμησή σου;» τον ρωτάω. «Μπα!» λέει. «Περιμένω πώς και πώς να βγω στη σύνταξη για να μπορώ να κάνω ακόμα περισσότερα πράγματα. Πρώτα απ' όλα θα κάνω ένα τεράστιο πάρτι, για να δείξω ότι η ζωή δεν τελειώνει όταν βγαίνεις στη σύνταξη - αντιθέτως. Είναι πολλά τα πράγματα για τα οποία χαίρομαι, μα το κυριότερο είναι το ότι αισθάνομαι πως είμαι 20άρης... Και μη σου πω και φαίνομαι!»
«Τελικά Σπύρο σε πειράζει που η χαρωπή σου εικόνα επισκιάζει στο μυαλό των περισσότερων ανθρώπων την υπόλοιπη καριέρα και δράση σου;» τον ρωτάω καθώς κλείνουμε.
«Όχι καθόλου! Μα δεν είναι ψέμα. Στα σοβαρά είμαι σοβαρός, αλλά χαίρομαι πραγματικά τη ζωή μου. Ναι, είμαι χαρωπός άνθρωπος κι έχω πει, ότι και στην κηδεία μου ακόμη θα είμαι χαρωπός! Έχω αφήσει εγγράφως το τι ζητάω...» Του ζητώ, αν θέλει να το μοιραστεί μαζί μας. «Έχω πει λοιπόν: Δεν θα γίνει θρησκευτική κηδεία. Θα καώ, θα πάρουν τη στάχτη μου πολύ συγκεκριμένα άτομα που έχω υπεραγαπήσει στη ζωή μου, και αυτοί θα καλέσουν τον κόσμο σε μια πολύ μεγάλη γιορτή. Τίποτα απ' τα καθιερωμένα δεν θα συμβεί. Θέλω να γίνει μια μεγάλη γιορτή, για τη ζωή ενός ανθρώπου που πέρασε ωραία.»
Εξοικειωμένος με το θάνατο («Όταν ήμουν μικρός η γιαγιά μου είχε γραφείο κηδειών και παίζαμε κρυφτό στα φέρετρα!») ο Σπύρος έχει φροντίσει και για τον επικήδειό του. Λέει: «Βγάζω τους επικήδειους όλων των ηθοποιών, είμαι ειδικός... πώς να το πω, επικηδειολόγος. Επειδή συνήθως δεν θέλει κανείς να τους βγάζει στις κηδείες, το κάνω εγώ, με ευχαρίστηση. Έτσι ηχογράφησα σε σιντί και τον δικό μου επικήδειο, κι όταν πεθάνω -σε πενήντα χρόνια ή περισσότερο ελπίζω!- στην πολύ μεγάλη γιορτή, θα ακουστεί απ' τα ηχεία και ο αυτο-επικήδειός μου.»
Θα είναι χαρωπός; «Φυσικά και θα είναι!»
