Με κάλυψε απολύτως ο Άρης Δημοκίδης στην κόσμια απάντησή του προς την «Αυγιανή». Νομίζω, όμως, ότι δεν χρειαζόταν καθόλου. Όταν οι σουρεαλιστές ανεβαίνουν στη σκηνή, τραγουδάς ή φεύγεις. Δεν ανοίγεις κουβέντα.
Αλλά τώρα η κουβέντα άνοιξε (μια κουβέντα μίζερη και χαμηλού επιπέδου). Για να συμβεί αυτό που ήθελε εξαρχής ο ΣΥΡΙΖΑ: να στιγματιστεί η LiFO ως κομματικά εξαρτημένη από τη ΝΔ (όπως λέει), ώστε να μην έχει επιρροή ο λόγος της στις δημοτικές εκλογές.
Ξύνω το κεφάλι μου. Ως τώρα η LiFO έχει δημοσιεύσει τέσσερα κομμάτια στα οποία κυριολεκτικά ισοπεδώνει τον Σπηλιωτόπουλο. (Δεν τα παρήγγειλα, ήθελαν οι δημοσιογράφοι και τα έγραψαν. Δεν τα βρήκα κακά ή άδικα – αν και θα μπορούσαν να είναι λιγότερο αιμοσταγή). Απορώ: έτσι είμαστε στρατευμένοι στη ΝΔ;
Η μοναδική συνέντευξη υποψηφίου που δημοσιεύσαμε ως τώρα είναι του Σακελλαρίδη στο ΓΚΡΕΚΑ (κι αν με ρωτάτε, βρήκα εξόχως απογοητευτικό το να μιλά ένα νέο παιδί –στα όρια του χίπστερ– με τέτοια φωνή, που βγαίνει από το βάθος του κομματικού σωλήνα). Δημοσιεύτηκε χωρίς καμία περικοπή και προωθήθηκε από το θηριώδες Facebook της LiFO σε 330.000 followers. Kαι αναδημοσιεύτηκε και στα δύο σάιτ μας, που έχουν 3.000.000 μοναδικούς επισκέπτες. Μεγάλη εχθρότητα προς τον ΣΥΡΙΖΑ, τι να σου πω!
Δεν θα επαναλάβω τα επιχειρήματα του Άρη, τα οποία είναι όλα στοιχειοθετημένα και αποδεικνύουν τον σουρεαλισμό και τη σύγχυση που επικρατεί στην «Αυγή». Αλλά, πραγματικά, είναι πολύ ατάλαντος αυτός που ανέλαβε να μας χτυπήσει: το ότι έφτασε να πει ότι τα βρήκαμε με τον Κακλαμάνη (ο οποίος μέχρι την τελευταία στιγμή ορκιζόταν στον αφανισμό μας!) δείχνει ότι το φάντασμα της Εξουσίας έχει θολώσει όλο τους το σκεπτικό.
Δεν είναι, άλλωστε, μόνο αυτοί που μας βρίζουν. Μας στέλνουν απειλές θανάτου οι χρυσαυγίτες (και μηνύσεις), οι δεξιοί μας βρίζουν ότι τα άρθρα μας όζουν συριζαϊκής απλυσιάς και στρεψοδικίας, μας λένε ότι οι σχολιαστές μας είναι μόνο από την αριστερά, αφότου έφυγε ο Δήμου, και πριν από λίγο ένα σχοινοτενές μέιλ μας κατηγορούσε ότι είμαστε το μοναδικό μέσο που δεν καλύπτει τις κινήσεις του Ποταμιού (είναι αλήθεια ότι κάλεσαν τον Δημοκίδη να πάει σε ταξίδια με τον Θεοδωράκη και ομολογώ ότι όταν μου το ανέφερε, του είπα «Αν έκαναν περιοδεία οι Rolling Stones, θα το καταλάβαινα. Αλλά τόσες μέρες να ακολουθείς τον Σταύρο... Kάτσε εδώ, έχουμε εκκρεμότητες!».)
Στο παρελθόν, βέβαια, ακούσαμε και χειρότερα. Υπάρχουν διακριτά τάγματα εφόδου σε όλα τα κόμματα, που αμολάνε τα σκυλιά τους στα social media και διά βοής επιβάλλουν τη ζοφερή τους ατζέντα. Πάντα, όμως, η LiFO τους ξεφεύγει. Διότι είναι όντως πολιτικά ελεύθερη – κι αυτό αποδεικνύεται μέσα στα χρόνια. Και λέει ό,τι πιστεύει – μη ακολουθώντας τη σκυφτή λογική τους. Θα επαινέσουμε όποιον έκανε κάτι καλό, όπου κι αν ανήκει, θα κατακρίνουμε αυτόν που διαπράττει κακό, ακόμα κι αν μας θεωρεί φίλο του. Το μόνο μας ταμπού είναι η Χρυσή Αυγή. Πιστεύουμε ότι αυτό είναι αρρώστια, όχι πολιτικό κόμμα.
Ετοιμαζόμουν να γράψω ότι εκπλήσσομαι που όλο αυτό το μεθοδικό εργοστάσιο λάσπης προέρχεται από την εφημερίδα που κάποτε εκτιμούσα και έκανα τα πρώτα μου βήματα. Εδώ πρωτοέγραψα το πρώτο μου κομμάτι το 1983 (ήταν μια συνέντευξη του Σαχτούρη) κι εδώ ο ποιητής Μανόλης Αναγνωστάκης μου είπε ένα μεσημέρι στην Αγίου Κωνσταντίνου, όρθιοι μπροστά στο πορνοσινεμά, «μη φοβάσαι, προχώρα, μίλα». Αλλά αυτά είναι συναισθηματισμοί. Όλα αλλάζουν. Είναι και η εποχή πολύ άτιμη – σε ξεβρακώνει εύκολα. Οι γλίσχρες προθέσεις έχουν πάρει το πάνω χέρι, εξουσιάζουν τα ήθη. Τώρα τα παιδιά θέλουν μεγαλεία, οφίτσια, κουστουμιές. Είναι διατεθειμένοι να γλείψουν τα νώτα του διάβολου για να το καταφέρουν. Θα δούμε πολλά.
Όχι, λοιπόν. Ούτε έκπληξη, ούτε θυμό νιώθω – ειλικρινά. Νιώθω απέραντη ανακούφιση που μπορώ να αδιαφορώ για τις συκοφαντίες. Δεν εξαρτώμαι από κανένα κόμμα, κανέναν πολιτικό, καμία γραμμή. Λέω ό,τι πιστεύω. Και προσπαθώ να περάσω αυτό το αίσθημα ελευθερίας και ανεξαρτησίας στους στενούς συνεργάτες μου. Ξέρω πού οφείλεται αυτό. Στον Μάνο Χατζιδάκι.
Τον ευγνωμονώ που μου το έμαθε.
Ας λένε...
σχόλια