Συνέντευξη στον Αλέξανδρο Διακοσάββα
Ο Cj Jeff, κατά κόσμο Νίκος Ζαφείρης, κατάγεται από τη Βέροια, έχει σπουδάσει Κοινωνιολογία στο Πάντειο, αλλά δεν έχει ασχοληθεί ποτέ επαγγελματικά με αυτή, ή με κάτι άλλο πέραν της μουσικής. Διαβάζει, ωστόσο, ακόμα αρκετή ψυχολογία. Ξεκίνησε πριν από 13 χρόνια την πορεία του στα εγχώρια decks, από πάρτι στο αίθριο του πανεπιστημίου και σήμερα είναι πιθανότατα ο πιο αναγνωρίσιμος dj στην Ελλάδα. Θεωρεί ότι η επιτυχία πρέπει να κερδίζεται σταδιακά και είναι αισιόδοξος για το μέλλον του εγχώριου clubbing. «Άνθρωποι που χτίζουν σκαλί σκαλί αυτό που κάνουν, δε χάνονται. Μόνο ο κακός εαυτός τους μπορεί να τους βλάψει. Οι αρπαχτές δεν υπάρχουν πια. Οι νέοι που θέλουν να βγουν το βλέπουν διαφορετικά. Δεν υπάρχει το β', το ντεμί. Η Ελλάδα έπασχε από το β'.»
Σε γνώρισα μουσικά το 2008, σε ένα πάρτι που είχε κάνει η Diesel για τα 30 χρόνια λειτουργίας της, όπου είχες παίξει μαζί με τους Amateurboyz. 5 χρόνια μετά, η μουσική σου κατεύθυνση έχει αλλάξει;
Δεν το σκέφτομαι ποτέ αυτό. Πάντα παίζω αυτά που μου αρέσουν, στο πλαίσιο της ηλεκτρονικής μουσικής, αλλά κάνω τα περάσματά μου από διάφορους ήχους. Ίσως αυτό να είναι το μυστικό, με την έννοια ότι λένε «πάμε να ακούσουμε τον Jeff» και όχι «πάμε να ακούσουμε αυτό το είδος μουσικής». Δεν είναι εύκολο, αλλά δεν είναι και δύσκολο, αν τα κομμάτια που έχεις στο laptop, στην τσάντα, στο στικάκι, στα cd σου είναι κομμάτια που τα έχεις διαλέξει επειδή πραγματικά τα αγαπάς.
Θεωρείς ότι παλιότερα ήσουν λίγο πιο underground και ίσως τώρα να έχεις κάνει ένα πιο mainstream άνοιγμα;
{γελάει}... Αυτό είναι μια μεγάλη συζήτηση που έχει πολλή πλάκα και μ' αρέσει να την κάνω. Ποτέ δεν είχα χαρακτηρίσει τον εαυτό μου underground και, δεδομένης της αναγνωρισιμότητας, ονόματα όπως οι Rolling Stones και οι Massive Attack είναι mainstream. Είναι ευχής έργο το ότι υπάρχει αναγνωρισιμότητα για τη δουλειά μου και όχι επειδή τα έχω με την τάδε ή επειδή έκανα διαφημιστικό για την τάδε εταιρεία ρούχων. Πολλοί προτιμούν να γίνονται γνωστοί με αυτούς τους τρόπους. Το να δέχεται ο κόσμος τη δουλειά σου, να την αγοράζει και να έρχεται στα μαγαζιά να την ακούσει είναι το σημαντικότερο.
Το δικό σου performance κάθε φορά είναι διαφορετικό και «συνολικό». Το διασκεδάζεις και το πουλάς.
Δεν είναι σίγουρα επιτηδευμένο. Για μένα αυτό είναι το πάρτι. Όσοι δουλεύουν μαζί μου, όλη μου η ομάδα, πρώτα αγαπάνε αυτό που κάνω και τη μουσική μου και μετά όλα τα άλλα. Εγώ θέλω, από τη στιγμή που θα κατέβω τα σκαλιά, π.χ. του Dybbuk [σ.σ. του κλαμπ όπου εμφανίζεται τις Πέμπτες, εδώ και κάποια χρόνια] μέχρι τον τελευταίο άνθρωπο που θα πω καληνύχτα, όλοι και όλα να είναι μέρος αυτού του βίντεο κλιπ, γιατί ουσιαστικά παίρνεις μέρος σε ένα βίντεο κλιπ με πρωταγωνιστή τον εαυτό σου. Αυτή είναι η δουλειά σου, εκτίθεσαι, είσαι ένας «κλόουν». Όποιος προσπαθεί να πει ότι δεν υπάρχει αυταρέσκεια σε όλο αυτό, μάλλον δεν κάνει τη σωστή δουλειά.
Το ντύσιμό σου είναι πάντα πολύ προσεγμένο. Έχεις ενδυματολόγο;
Έχω φίλους ενδυματολόγους, αλλά διαλέγω μόνος μου τα ρούχα μου. Στις φωτογραφίσεις επιμελούνται τις εμφανίσεις μου, με την έννοια ότι πάμε και βρίσκουμε μαζί τα ρούχα, έχω αρκετό ψώνιο με αυτό. Αν το ψάχνεις, σου χτυπάνε την πόρτα για να σε ράψουν. Δίνω τη δική μου πινελιά και το δικό μου χαρακτήρα και είναι και πιο φτηνό από το να αγοράζεις ακριβές μάρκες. Στυλ για μένα είναι να φοράω και ένα σκισμένο t-shirt. Αυτό που πουλάω θέλω να έχει μια συνοχή. Αν ταξιδέψεις και δεις τα μεγαλύτερα ονόματα που φοράνε ένα απλό t-shirt, η εμφάνισή τους είναι πάντα συνυφασμένη με τη μουσική τους και με αυτούς στους οποίους απευθύνονται.
Γύρισες από Βραζιλία πριν λίγες μέρες. Πόσο διαφορετικό είναι το clubbing έξω; Χορεύουν περισσότερο;
Όχι, οι Έλληνες αν θέλουν να χορέψουν, χορεύουν. Το λένε και οι ξένοι. Το πρόβλημά μας είναι οικονομικο-κοινωνικό-πολιτικό. Ταμπού δεν υπάρχουν πλέον. Υπάρχει διάθεση περίεργη. Αλλά δε θέλω να λέω «καλύτερα έξω» ή «καλύτερα μέσα», έχω ζήσει και στην Ελλάδα απίστευτες στιγμές. Απλώς υπάρχει νοσταλγία, μακάρι να γυρίσουν οι παλιές στιγμές, γιατί τα μέρη που σου δίνει η Ελλάδα δεν υπάρχουν έξω. Μπορεί μια παραλία π.χ. στην Κόρινθο να είναι πολύ καλύτερη από μια της Βραζιλίας.
Κάνεις πολλές εμφανίσεις στην επαρχία. Έχεις καταφέρει να προσελκύεις ακόμα και κόσμο που δεν είναι ιδιαίτερα εξοικειωμένος με τη house και να διασκεδάζουν, να γουστάρουν, να φωνάζουν...
Αυτό είναι μεγάλο στοίχημα. Όταν μου λένε ότι είμαι mainstream, ο στόχος δεν είναι να κερδίσω εσένα που είσαι γνώστης, αυτό είναι εύκολο. Η μαγκιά είναι να κερδίσω την κοπέλα ή την αδερφή σου, που δεν ακούει αυτή τη μουσική, αλλά θα περάσει καλά και ίσως την επόμενη μέρα να μπει στο YouTube και να ακούσει κάποιο κομμάτι δικό μου ή να ψάξει κάτι παραπάνω. Αυτό ανοίγει το δρόμο και για τους υπόλοιπους.
Εκτός από dj, είσαι και παραγωγός. Μίλησέ μου για τη δισκογραφική σου, τη Rhythmetic.
Η Rhythmetic είναι το παιδάκι μου. Μέχρι πριν ενάμιση χρόνο ήταν one man show και είχα κουραστεί. Πλέον με τη βοήθεια του Θοδωρή Τριανταφύλλου, που είναι ο γενικός manager, προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μια κολεκτίβα από νέους καλλιτέχνες, όπως ο Alex Dimou, οι Lastraw και άλλοι που γράφουν καλά. Είναι φοβερό να έρχεται στο label σου ένα κομμάτι που θα το αγόραζες αν το άκουγες και να το κυκλοφορείς εσύ. Για μένα αυτό είναι ευτυχία. Όλοι έχουν μια γραμμή και ένα ύφος κοντά στο δικό μας, έχουν από μόνοι τους την κατεύθυνση που χρειάζεται. Τα κομμάτια που χτυπάνε την πόρτα μας πλέον είναι αυτά που θέλουμε. Ελπίζω σε 1-2 χρόνια όλοι να παίζουν και στο εξωτερικό, να τους έχω βοηθήσει.
Εσύ και η ομάδα σου κατάφερες να φέρεις μια μεγάλη έκρηξη, ειδικά μέσα στο 2012, για το είδος της deep house. Πώς προέκυψε η τεράστια επιτυχία του The way;
Όταν το γράφαμε δε φανταστήκαμε τι επιτυχία θα κάνει. Ο Νεκτάριος Παπαζαχαρίας, ο φωτογράφος μου, ανέλαβε το βίντεο κλιπ. Υπήρχε χορηγία από το Redbull, για την οποία μας έκραξαν [σ.σ. στο βίντεο κλιπ υπάρχει τοποθέτηση του προϊόντος]. Είμαστε ανεξάρτητο label και ο κόσμος δεν καταλαβαίνει ότι από το να γράφεις μουσική δεν μπορείς να βγάλεις λεφτά. Μπαίνεις μέσα πλέον. Όλα είναι δωρεάν. Εγώ αν πρέπει να μπω στη διαδικασία να σπαταλήσω 5.000 ευρώ για ένα καλαίσθητο κλιπ, ευτυχώς που υπάρχουν εταιρείες να δώσουν τα άλλα μισά.
Το The Way σταδιακά άρχισε να ακούγεται παντού ως το καλοκαίρι. Ακόμα και σε mainstreamάδικα με τερατώδεις αλλαγές. Το παίζεις ακόμα στα σετ σου;
Έχω μια ακυκλοφόρητη βερσιόν να παίζω. Αυτό είναι το τίμημα που πληρώνεις όταν ένα κομμάτι γίνεται τόσο γνωστό. Δε θα ήθελα να το ακούω με αλλαγές με ελληνικά κομμάτια, αν και έχει συμβεί. Έχω μπει σε μαγαζί που έπαιζε ελληνικά. Με κέρασαν, έβαλαν το The Way και συνέχισαν με ελληνικά. Σε δέκα λεπτά έφυγα, δεν περνάω καλά με αυτά. Αλλά δεν μπορείς να απαγορέψεις σε κάποιον να παίξει κάτι. Μπορεί και αυτά που παίζω εγώ, σε ξένους καλλιτέχνες να μην τους αρέσει ο τρόπος που τα παίζω. Εγώ θεωρώ ότι έχουμε γράψει και πολύ καλύτερα κομμάτια από το The Way.
Είναι εύκολο να βρεις ανθρώπους στην Ελλάδα για τα φωνητικά στις παραγωγές σας;
Έχουμε 4-5 φωνητικά. Μας αρέσει να δουλεύουμε με φωνές και τα επόμενα κομμάτια μας θα έχουν vocals. Μας εξιτάρουν οι διαφορετικές φωνές. Ένα χρόνο πριν το The Way, στο οποίο έκανε φωνητικά ο Benji, κάναμε το Not Only You. Υπάρχει ένα site όπου βρίσκεις φωνές. Ο τύπος [που έκανε τα vocals του Not Only You], ο Chris Tatchell είναι άστεγος στο μετρό του Λονδίνου και ηχογράφησε τη φωνή του. Δεν μπορούμε να τον ξαναβρούμε! Τώρα γράφουμε με έναν καινούριο πιτσιρικά. Έχουμε συνεργαστεί με την Όλγα Κουκλάκη, τη Nomi Ruiz των Jessica 6... Το κομμάτι με τη Nomi έχει βγει σε βινύλιο και θα κυκλοφορήσει σε συλλογή στο Miami, σε μεγάλο label. Το κλιπ έρχεται σύντομα και θα είναι animation! Το κομμάτι αυτό το είχαμε γράψει πριν τη συνεργασία της Nomi με το Ρουβά! Με είχε ρωτήσει τότε, μου έχει εμπιστοσύνη γιατί με ξέρει από παλιά, και της είχα πει «αν είναι να το κάνεις με κάποιον, κάν'το με το Σάκη.»
Πες μου την άποψη σου για την πόζα, για την πόρτα στα μεγάλα club όπως το Dybbuk. Ποιος είναι ο σκοπός της;
Η πόρτα δεν έχει σχέση με το τι φοράς, αν έχεις μούσια, πώς είσαι. Τα παιδιά που δουλεύουν σε εμάς έχουν τατουάζ παντού. Υπάρχει ένας χώρος στον οποίο δουλεύεις, είναι πολύ μικρός και πρέπει να τον προστατέψεις. Μιλάω για το residency μου. Δεν μπορούν να έρθουν μόνο άντρες, ή μόνο γυναίκες. Πρέπει να υπάρχει μια συνοχή, ένα μοίρασμα. Πολλοί έρχονται με το στυλ «είδα φως και μπήκα». Αυτούς δεν τους θέλουμε στο μαγαζί, θέλουμε να χορεύουν όλοι, όχι να βγάζουν φωτογραφίες. Προστατεύει και εμάς αυτό και εσένα που ξέρεις για ποιο λόγο έχεις έρθει. Θα προτιμούσα και εγώ αν έχω πάει σε ένα σκυλάδικο για χαβαλέ και δεν είμαι part of it, να φάω πόρτα άμα δε χωράω στη δική τους κοινότητα. Σε μαγαζιά χωρίς πόρτα, έχω δει άτομα που είναι πολύ πιο ποζεράδες στα δικά τους community.
Τι σχέδια έχεις για το άμεσο μέλλον;
Είμαστε στο στούντιο με το Θοδωρή Τριανταφύλλου και γράφουμε κομμάτια με διάφορες συνεργασίες. Έχει ξεκινήσει μια ομάδα που θα αναλάβει τα Rhythmetic label nighs στο εξωτερικό, σε διάφορες πόλεις. Και ετοιμάζουμε ένα νέο μαγαζί, downtown, κοντά στην πλατεία αγίας Ειρήνης. Με όμορφη μεγάλη αυλή, ωραίες μουσικές, φτηνά ποτά και κοκτέιλ, χωρίς είσοδο... Θα το εγκαινιάσουμε μετά τον Απρίλιο, θα μαζευτεί η ομάδα από το Dybbuk εκεί και θα μεταφέρω τις Πέμπτες μου. Έψαχνα ένα μέρος που να μπορούν να πηγαίνουν όλοι, να γνωρίζονται μεταξύ τους, το μαγαζί θα είναι ανοιχτό μέσα-έξω, θα υπάρχει ροή του κόσμου. Θα βάλω τη δική μου αισθητική, θα είναι εμφανές μόλις μπεις. Ελπίζω να πετύχει.
Πρόσφατα κομμάτια σε παραγωγή Thodoris Triantafillou & Cj Jeff
Το remix τους στο Hollow Lives της Olga Kouklaki:
Be Gentle With The Ladies:
Dybbuk:
+ το βίντεο κλιπ για το The Way σε σκηνοθεσία Nectario Karolos Papazacharias, με τα φωνητικά του Benji:
Social επικοινωνία με τον Cj Jeff:
Twitter: @cjjeffmusic
Facabook fanpage: Cj Jeff
σχόλια