__________________
1.
"Α μπα μου,
Σου στέλνω με αφορμή την επικοινωνία που είχα με ένα τύπο μέσω mail, από την οποία μου προέκυψαν κάποια ερωτήματα.
Αφού είχαμε ανταλλάξει πολλά mail και είχε περάσει αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, ρώτησε για το παρελθόν μου και τις σχέσεις που είχα. Επέλεξα να του απαντήσω και να του πω τον αριθμό που έχω συνευρεθεί, επειδή είμαι απολύτως ειλικρινής, υπερασπίζομαι τις επιλογές μου και δεν λαπίστευα ποτέ πως μπορούσαν να χωρέσουν τόσες βρισιές σε 3-4 γραμμές κειμένου. Δεν με πείραξε το τι μου είπε, αυτό που με προβλημάτισε ήταν η άποψη των φίλων μου, που μου είπαν πως σε έναν άντρα δεν αναφέρουμε ποτέ τι έχουμε κάνει γιατί οι άντρες έχουν εγωισμό και είναι κομπλεξικοί. Και τώρα ακολουθούν οι ερωτήσεις μου:
1. Αυτό με τον ανδρικό εγωισμό αδυνατώ να το κατανοήσω και να το αποδεχτώ, και αναρωτιέμαι κατά πόσο ισχύει και αν τους βάζουμε όλους στον ίδιο σάκο.
2. Αν ισχύει το 1, θα πρέπει να κρύβω το παρελθόν μου λες και έχω κάνει κάποιο έγκλημα;
3. Από τη μία θέλουν την απενοχοποιημένη που θα θέλει να πειραματιστεί και το σεξ θα το βλέπει ως κάτι απολύτως φυσικό και αναγκαίο και από την άλλη θέλουν την Παρθενόπη με τις ελάχιστες εμπειρίες. Δεν ξέρω κατά πόσο αυτά συμφωνούν.
4. Πόσο πίσω είμαστε; Θα μου πεις εδώ υστερούμε σε άλλα και πιο σημαντικά, αλλά δεν μπορώ να δεχτώ την άποψη πως ο άντρας μπορεί να πάει με όσες θέλει και να το δηλώνει και η γυναίκα όχι, ή αν το κάνει θα πρέπει να το κρύβει.
Υ.Γ.: Εγώ γιατί δεν ενδιαφέρομαι για το παρελθόν του άλλου και αν το μάθω δεν θα με προβληματίσει;
-Μία"
Προσπάθησα να βρω αν υπάρχει κάτι σχετικά με αυτό το θέμα που δεν έχω γράψει ήδη ένα τρισεκατομμύριο φορές, και νομίζω ότι κάτι βρήκα.
1) Η άποψη των φίλων σου δεν κατάλαβα τι εξηγεί. Ο αντρικός εγωισμός πώς συνδέεται με το κοντέρ σου; Οι άντρες πρέπει να περιβάλλονται από παρθένες για να νιώθουν ασφαλείς; Γιατί, και πώς συνδέεται αυτό με τον εγωισμό τους; Ή νιώθουν απειλημένοι από τη γυναικεία σεξουαλικότητα; Ίσως να υπάρχει κάτι σε αυτό το σχόλιο, αλλά είτε συμφωνείς, είτε διαφωνείς, πρέπει να ξέρεις και για ποιο πράγμα μιλάς
.
2) Δεν ξέρω πώς να αξιολογήσω τι είδους σχέση είχες με αυτόν τον άντρα ώστε να προκύψει τέτοιου είδους ερώτηση από mail. Ούτε ο αριθμός των μέιλ λέει κάτι, ούτε το χρονικό διάστημα. Δεν μπορώ να αξιολογήσω αν ήσουν κατατοπισμένη σχετικά με τον χαρακτήρα του, και γιατί είχε το θάρρος να σε βρίσει άγρια, για οποιονδήποτε λόγο.
3) Δεν υπάρχει κανένας λόγος να νιώθεις άσχημα για τον αριθμό των ερωτικών σου συντρόφων, ούτε εσύ, ούτε κανένας άλλος ή άλλη. Είσαι ΟΚ, θαυμάσια. Όμως επίσης δεν υπάρχει κανένας λόγος να απαντάς σε αυτή την ερώτηση. Η απόλυτη ειλικρίνεια χωρίς φίλτρο δεν είναι αρετή. Κάποιες φορές μπορεί να χρειαστεί να γίνεις δυσάρεστος σε κάποιον, αν έχεις λόγους που το κάνεις, άλλες φορές είναι καλύτερο να κρατάς το στόμα σου κλειστό. Άλλοτε από διακριτικότητα, άλλοτε για αυτοπροστασία.
4) Η ερώτηση αυτή είναι απλώς αγενής, για τον ίδιο λόγο που δεν θέλουμε να αναλύουμε το ιατρικό μας ιστορικό με τον κάθε έναν. Υπάρχει ώρα και χώρος και για αυτές τις κουβέντες, και μόνο με συγκεκριμένους ανθρώπους.
5) Εκτός από αγενής, είναι και πολύ φορτισμένη, και αυτός που απαντάει είναι χαμένος γιατί ό,τι και να πει, θα χρησιμοποιηθεί εναντίον του. Επιπλέον, θα καταταχθεί από τον άλλον αυτόματα κάπου. Το καλύτερο (το χειρότερο) είναι ότι ο αριθμός αξιολογείται αποκλειστικά και μόνο με τις εμπειρίες αυτού που ρωτάει. Το "πολύ" και το "λίγο" είναι ό,τι θεωρεί ο καθένας. Δηλαδή κάποιος σου λέει "πες μου κάτι πάρα πολύ προσωπικό σου που δεν αξιολογείται με κανέναν τρόπο, αλλά θα είμαι εγώ ο δικαστής και εγώ θα αποφασίσω τι σημαίνει για τον χαρακτήρα σου." Και πάλι – γιατί να απαντήσεις.
6) Ας προσπαθήσουμε κάποτε να το καταλάβουμε. Οι άντρες και οι γυναίκες δεν είναι μια ομοιόμορφη μάζα. Ναι, υπάρχουν παρατηρήσεις που δείχνουν τον μέσο όρο, αλλά κανείς δνε είναι ο μέσος όρος. Άσε τι κάνουν οι "άντρες". Μην δέχεσαι τον μισογυνισμό ως κάτι δεδομένο. Μην το περιμένεις πριν συμβεί. Αν έχεις απαιτήσεις από τους άντρες τις ζωής σου, ψάξε να τους βρεις.
__________________
2.
"Γιατί οι άντρες όταν παντρεύονται γίνονται πειθήνιοι; Έχω κουβεντιάσει και με παντρεμένες γυναίκες και με τα παιδιά παντρεμένων ζευγαριών και με παντρεμένους άντρες για το θέμα.
Οι παντρεμένες γυναίκες συνήθως λένε ότι ο άντρας όταν παντρεύεται θέλει να ενσωματωθεί στην οικογένεια της γυναίκας και γι'αυτό γίνεται πειθήνιος.
Τα παιδιά των παντρεμένων λένε ότι στο σπίτι κάνει κουμάντο η μάνα τους, πως ο πατέρας τους πού και πού θα ακουστεί και πως όταν ακουστεί θα είναι για την τιμή των όπλων. Λένε ότι όλοι στην οικογένεια ξέρουν ότι το κάνει για την τιμή των όπλων και όλοι υποκρίνονται ότι ναι πήρε τα όπλα και ότι όχι δεν έπεσε μαλθακός στον καναπέ του κάνοντας και αυτός αυτό που λέει η γυναίκα του.
Οι παντρεμένοι άντρες λένε ότι στην Ελλάδα γίνεται ό,τι θέλει η γυναίκα, πως κανένας άντρας δεν αποφασίζει για την οικογένεια αλλά όλα τα αποφασίζει η γυναίκα (προσωπικά δεν συμφωνώ με αυτή την 'διαπίστωση' γιατί οι γυναίκες στην Ελλάδα κατά τη γνώμη μου ακολουθούν κατά γράμμα τις αντρικές οδηγίες, έχουν γίνει ένα και το αυτό με το αντρικό πρότυπο του τι σημαίνει γυναίκα). Επίσης λένε ότι προκειμένου να μπουν σε μία ατέλειωτη κουβέντα μαζί της ή να τσακωθούν, αφού ξέρουν ότι θα γίνει τελικά ό,τι θέλει η γυναίκα, προτιμούν να μην πουν τίποτα.
Εγώ έχω ζήσει διάφορα περιστατικά σχετικά με το θέμα. Άλλες φορές βλέπω άντρες να φωνάζουν για την τιμή των όπλων (όπως λένε τα παιδιά των παντρεμένων) και την επόμενη στιγμή να λένε ναι σε όλα όσα λέει η γυναίκα τους χωρίς κανένα φίλτρο και καμία δική τους σκέψη. Θέλουν όμως να διατηρούν το δικαίωμα να φωνάζουν και την στιγμή που φωνάζουν θέλουν η γυναίκα τους (και τα παιδιά τους) να μην λένε κουβέντα και να σκύβουν το κεφάλι. Έχω δει πολλούς άντρες που κατά βάθος θέλουν να παίρνει τις αποφάσεις η γυναίκα τους κι όχι αυτοί. Άλλους που δέχονται οποιαδήποτε προσβολή, που δεν μιλάνε, που ουσιαστικά λένε ναι στις προσβολές της και στην υποτίμησή της (που πολλές φορές γίνεται δημόσια π.χ. έχω ακούσει διάφορα στον δρόμο, στο σούπερ μάρκετ, στην καφετέρια κλπ). Όταν μπαίνω στα σπίτια τους τούς βλέπω να κάθονται στον καναπέ. Διεκδικούν τον χώρο της θέσης τους στον καναπέ και τίποτε παραπάνω. Δεν διαμαρτύρονται, δεν αντιλέγουν, δεν κουβεντιάζουν. Απλά ακούνε, χαζογελάνε, λένε καμία βλακεία και κάθονται. Μερικές φορές πετάνε ένα 'πάω να δω αγώνα', η γυναίκα τους λέει επιτακτικά φωνάζοντας 'πάρε τη ζακέτα σου γιατί θα κρυώσεις', αυτοί γυρίζουν πίσω παίρνουν την ζακέτα τουνς, χαιρετάνε με ένα χαζό χαμόγελο καλού οικογενειάρχη και φεύγουν.
Να πω βέβαια ότι σχεδόν όλοι έχουν αετίσιο μάτι όταν κοιτάνε άλλες γυναίκες. Τότε μπορεί η γυναίκα τους να είναι δίπλα αλλά το μάτι τους πετάει φωτιές, είναι η μόνη στιγμή που έχεις την εντύπωση ότι είναι ζωντανοί και δεν έχουν πεθάνει."
Πέρα από το προφανές (οι παντρεμένοι άντρες δεν είναι μια ομοιογενής μάζα, και οι παρατηρήσεις σου δεν έχουν τόση αξία ώστε να αναλυθούν ως στοιχεία ή δεδομένα), θέλω να πω το εξής.
Η δυναμική ενός γάμου είναι εντελώς αόρατη στους τρίτους. Όχι μόνο οι εξωτερικοί παρατηρητές, αλλά ούτε τα παιδιά δεν ξέρουν ποια είναι πραγματικά η σχέση των γονιών τους. Είναι ένα μυστικό σύμπαν, πολύ προσωπικό. Όταν τα ζευγάρια είναι μπροστά σε άλλους, παίζουν σε ένα μεγάλο βαθμό τους ρόλους που πιστεύουν ότι πρέπει να υποδυθούν ως σύζυγοι, και αυτοί οι ρόλοι είναι καθορισμένοι από το περιβάλλον που μεγάλωσαν ή/και βρίσκονται. Άλλες φορές το κάνουν ασυναίσθητα, άλλες εντελώς συνειδητά, γιατί θέλουν να δείξουν στους άλλους κάτι άλλο από αυτό που συμβαίνει.
Οπότε οι παρατηρήσεις είναι διπλά άχρηστες. Αυτό που θα μπορούσε να συζητηθεί είναι ίσως ποιο είναι στην Ελλάδα, στη δύση, το πρότυπο του πετυχημένου γάμου που προσπαθούν να προσομοιάσουν όσοι υποκρίνονται μπροστά στους άλλους.
__________________
3.
Πως μπορεί κάποιος να ανοίξει τόσο το μυαλό του ώστε να βουλώσει το στόμα της καθωσπρέπει βολεμένης ξενοφοβικής κατίνας που φωλιάζει μέσα σε σκέψεις και κυρίως στις πράξεις του? Το λέω γιατί αν και θεωρώ οτι το μυαλό μου με τα χρόνια και το διάβασμα, τις εμπειρίες, τα ταξίδια κλπ έχει κάνει προόδους, ώρες ωρες παρασέρνομαι και σκέφτομαι ή πράττω τοσο θείτσικα που απογοητεύομαι με τον εαυτό μου. Υπάρχουν άνθρωποι που απλά γεννιούνται ελεύθεροι η όλοι το παλεύουν;
Άλλοι γεννιούνται στο Γκέτεμποργκ και άλλοι στη Βόρεια Κορέα, οπότε η γέννηση φυσικά και παίζει ρόλο, ακόμα και αν θεωρήσουμε ότι οι φυσικές δυνατότητες του καθένα είναι ίδιες – που δεν είναι. Το καθωσπρέπει του Γκέτεμποργκ και το καθωσπρέπει της Βορείου Κορέας είναι αρκετά διαφορετικό. Αυτό που παλεύεις εσύ, για άλλους είναι αυτονόητο προ πολλού, και αυτό που για σένα είναι αυτονόητο, για άλλους τιμωρείται με θάνατο. Όλα αυτά είναι πολύ σχετικά, τα ταξίδια, μεταξύ άλλων, αυτό μας δείχνουν, και είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει κανείς όταν μένει στο ίδιο μέρος. Αυτό που μπορεί να αξιολογήσει κανείς σε όλους τους ανθρώπους είναι το κατά πόσο έχουν το κουράγιο να προσπαθήσουν να βγουν από το προστατευμένο τους περιβάλλον σκέψης και να σπάσουν τα έτοιμα καλούπια, για να προχωρήσουν σε νέους δρόμους, εκεί που οι απαντήσεις είναι λιγότερο αυτονόητες. Ο ρατσισμός είναι το καταφύγιο του φόβου, αλλά είναι και μια αναπαυτική σεζ λονγκ για το μυαλό. Λύνει πολλά ερωτήματα, αυτόματα. Το μυαλό έχει την τάση να αράζει, και ξεβολεύεται όταν του φέρνουμε αντιρρήσεις. Δεν σου το λέω για να σταματήσεις την προσπάθεια, αλλά λίγοι καταλαβαίνουν πότε κυλούν προς τα γνώριμα τους μονοπάτια της τεμπέλικης σκέψης, και ακόμη λιγότεροι ντρέπονται και απογοητεύονται. Πρέπει να είμαστε σε μόνιμη εγρήγορση, ο κήπος του μυαλού μας είναι γεμάτος αγριόχορτα. Όσο κι αν τα ξεριζώσεις, φυτρώνουν καινούρια, αλλού.
__________________
4.
Γεια σου Λενιώ! Είμαι από επαρχία και είμαι γκει γυναίκα. Το αναφέρω αυτό γιατί έχει σχέση με όσα θα ειπωθούν παρακάτω. Λοιπόν, δε με λες μικρή, στα 26 είμαι αλλά χωρίς σχέση. Δεν έχω κάνει ποτέ μα ποτέ σχέση, δεν έχω ζήσει τη χαρά του έρωτα (θεωρητικά και πρακτικά) παρά μόνο του μονόπλευρου, άντε και κάτι παιδιάστικα φλερτάκια. Τόσο δειλή και τόσο γελοία. Προσπαθώ όμως, προσπαθώ να εμπιστευτώ, να ανοιχτώ και πάνω απ' όλα να σταματήσω να δίνω την προσοχή μου σε άλλα θέματα. Αν και είμαι, ας πούμε, απογοητευμένη και με τον εαυτό μου και με τους ανθρώπους γενικά δεν το αφήνω να με πάρει από κάτω. Είναι ρε gamoto και η ανεργία, τα χάλια μου με τα οικονομικά, ζω και με γονείς...τέλος πάντων δυσκολεύομαι, αν και ίσως τα βλέπω περισσότερο μαύρα απ' όσο είναι. Οι φίλες μου δε γνωρίζουν ότι μου αρέσουν οι γυναίκες. Το πρόβλημα είναι ότι μερικές χώνονται θέλοντας και καλά να βοηθήσουν. Ευτυχώς ρωτάνε πρώτα π.χ ''Να σου γνωρίσω τον τάδε;'' και δε μου έχουν εμφανίσει κανέναν φάντη μπαστούνι. Άνετα σκότωνα την ίδια στιγμή κιόλας. Εγώ δεν πρόκειται να πω τίποτα, για πολλούς λόγους. Ωστόσο, αν με ρωτήσουν θα τους το πω. Δεν έχω να κρύψω τίποτα. Αλλά δεν ρωτάνε. Δεν τους περνάει καν από το μυαλό; Φοβούνται την απάντηση; Δε τους νοιάζει; Δεν ξέρω... Εγώ πιστεύω ότι απλά δεν τους περνάει από το μυαλό και πιστεύουν ότι είναι υπερβολικά κλειστός χαρακτήρα. Πράγμα που ισχύει ως ένα βαθμό, αλλά όχι όσο φαίνεται. Ώρες-ώρες μου έρχεται να φωνάξω σαν την τρελή ''μη μου λέτε γι' αγόρια, δεν ενδιαφέρομαι''. Ρε παιδιά, δεν είναι άσπρο ή μαύρο σ' αυτή τη ζωή.
Ποια είναι η ερώτηση;
Δεν έχεις ερώτηση γιατί ακόμη και η πιο απλή ερώτηση πρέπει να προκύψει από μια κάπως, μέσες άκρες, λογική ακολουθία σκέψης. Η σκέψη σου σε αυτή την παράγραφο είναι πινγκ πονγκ, αλλά το αποκορύφωμα είναι «δεν πρόκειται να πω τίποτα στις φίλες μου, για πολλούς λόγους, ωστόσο, αν με ρωτήσουν θα τους το πω γιατί δεν έχω να κρύψω τίποτα».
Δηλαδή αν σε ρωτήσουν, οι πολλοί λόγοι σταματούν να ισχύουν;
Αν δεν έχεις να κρύψεις τίποτα, τότε γιατί το κρύβεις;
Αν σκέφτεσαι με τον τρόπο που τα γράφεις, οι έρωτες είναι κάπως πιο μελλοντικό σχέδιο. Είναι αρκετά απίθανο να προκύψουν κατά τύχη. Πριν από αυτό, το λιγότερο που πρέπει να κάνεις, είναι να αποφασίσεις πως αισθάνεσαι εσύ για το ότι είσαι γκέι. Έχεις να κρύψεις κάτι, ναι, ή όχι; Αν όχι, γιατί δεν το λες στους κοντινούς σου; Αν ναι, ποιοι είναι οι λόγοι, και τι σκοπεύεις να κάνεις γι' αυτούς;
__________________
5.
Αγαπητή Α, μπα, είμαι 20 χρονών, και από τα 17 μου γνωρίζω ότι είμαι ομοφυλόφιλος. Ωστόσο, το να το αποδεχθώ, ακόμη και σήμερα, δε μου είναι κάτι εύκολο. Αυτό με οδήγησε στο να καταπιέσω απίστευτα τον εαυτό μου, και για 3 χρόνια να απέχω εντελώς από κάθε σεξουαλική πράξη, προξενώντας άσχημες συνέπειες στην ψυχολογία μου. Πλέον, ζω σε μεγάλη πόλη, και όχι στην επαρχία, γι' αυτό πριν μερικούς μήνες αποφάσισα, σαφώς καθυστερημένα, να κάνω κάτι για να βγω από την κατάσταση, στην οποία έχω εγκλωβίσει τον εαυτό μου. Το πρόβλημα που αντιμετώπισα εκείνη τη στιγμή, και αντιμετωπίζω και τώρα, είναι ότι πραγματικά αδυνατώ να βρω κάποιον άνθρωπο με τις ίδιες ερωτικές προτιμήσεις... Γνώρισα κάποιον μέσω ίντερνετ, η συνάντηση μας δεν πήγε τόσο άσχημα, αλλά δεν ταιριάζαμε κιόλας όσο θα θέλαμε... Επιπλέον, θεωρώ επικίνδυνη τακτική, τις γνωριμίες μέσω διαδικτύου και πιστεύω ότι δεν είναι καλή ιδέα, ώστε να την επαναλάβω. Αυτό που θέλω να ρωτήσω λοιπόν, είναι πώς μπορώ να γνωρίσω ανθρώπους, που να ξέρω ότι είναι επίσης ομοφυλόφιλοι, δίχως να κινδυνεύω να ανοιχτώ σε κάποιον straight, με αποτέλεσμα να έρθουμε και οι δύο σε πολύ δύσκολη θέση; Αισθάνομαι ότι έχω χάσει την ευκαιρία να έχω μια κανονική ερωτική ζωή...
Ας αρχίσουμε από το τέλος: το μέλλον αόρατο, αλλά το παρόν το ξέρουμε, και σύμφωνα με αυτό, είναι αδύνατον να έχασες στα 20 την ευκαιρία να έχεις μια κανονική ερωτική ζωή.
Κοιτάς τον στόχο και βιάζεσαι, αλλά είσαι μικρός, και είσαι σε καινούριο μέρος. Οι έρωτες δεν λειτουργούν ανεξάρτητα από την υπόλοιπη ζωή. Πρώτα κοινωνικοποιούμαστε με φίλους, και μέσα από αυτούς βρίσκουμε ερωτικούς συντρόφους. Οπότε, πρώτα πρέπει να βρεις παρέες, γκέι ή στρέιτ δεν έχει σημασία. Πρέπει να κυκλοφορήσεις, να είσαι άνετα στην πόλη που ζεις, να βγαίνεις, να πηγαίνεις σε διάφορα μέρη, όπου βρίσκονται άνθρωποι από διάφορες πτυχές της ζωής. Όσο πιο μεγάλος και ποικιλόμορφος ο κύκλος σου, τόσο πιο γρήγορα θα βρεις την δική σου ομάδα, τους ανθρώπους που σε εκφράζουν και με τους οποίους επικοινωνείς καλύτερα, και ίσως στο μέλλον νιώσεις την ανάγκη να περιοριστείς σε μικρότερο αριθμό ανθρώπων γύρω σου, αλλά τώρα βιάζομαι εγώ. Με άλλα λόγια, όσο ανακαλύπτεις τον εαυτό σου, θα γνωρίζεις διάφορους ανθρώπους, και γνωρίζοντας πολλούς και διάφορους ανθρώπους, θα καταλαβαίνεις και καλύτερα ποιος είσαι.
Την ίδια συμβουλή θα έδινα σε οποιονδήποτε ρωτούσε «πώς θα βρω ερωτικό σύντροφο στα 20».
Φυσικά, υπάρχουν και τα γκέι μπαρ.
__________________
6.
"Αγαπητή α,μπα. Έχω ένα τεράστιο πρόβλημα με την σύντροφο μου την οποία λατρεύω. Είμαι σε μια σχέση εδώ και 6 ολόκληρα χρόνια και συγκατοικουμε εδώ και 4 χρόνια. Από την αρχή ήταν μια καταπληκτική σχέση, μια σχέση γεμάτη με αγάπη, τρυφεροτητα, επικοινωνία και σεβασμό στην οποία μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου. Τώρα τελευταία, όμως η σύντροφος μου άρχισε να εκδηλώνει μια υπερβολική σεξουαλικη διάθεση. Δεν είχαμε ποτέ πρόβλημα όσον αφορά το σεξ (το έχουμε συζητήσει εκτενώς) αλλά πλέον έχει τόσες πολλές ορμες που δεν μπορώ να την ικανοποιησω και αισθάνομαι αβολα . Για να καταλάβεις μπορεί σε μια ημέρα να θέλει να το κάνουμε και 5 φορές. Μπορεί να ακούγεται αστείο αλλά δεν είναι καθόλου. Αυτό συμβαίνει εδώ και περίπου ένα χρόνο. Και όπως είναι λογικό μετά από ένα σημείο έχω προβλήματα στυσης. Τότε η σύντροφος μου αρκετές φορές μου επιτίθεται λέγοντας ότι δεν την ικανοποιω και δεν είμαι "άντρας". Εγώ όμως την αγαπάω και θέλω να είμαι χρήσιμος. Από την μία δεν μπορώ να αντέξω κι άλλη σεξουαλικη επαφή από την άλλη δεν γίνεται να μπορέσει να ελέγξει τις ορμες της(της το έχω ζητήσει). Τώρα τι να κάνω ? Να παρατήσω αυτή τη σχέση ή να συνεχίσω όσο πάει?
Υ.Γ: η σύντροφος μου είναι υγιέστατη και δεν ευθύνεται κάποιο πρόβλημα υγείας για αυτή την αναταραχή. "
Το «υγιέστατη» πώς το εννοείς; Ότι έχει κάνει εξετάσεις αίματος και είναι καλά; Ότι δεν είναι σχιζοφρενής; Ή εννοείς ότι έχει ασχοληθεί με αυτό το θέμα πηγαίνοντας σε κατάλληλους γιατρούς και έχει σιγουρευτεί ότι δεν υπάρχει κάποιος φυσικός λόγος που αυξήθηκε η λίμπιντο της τόσο κατακόρυφα, απότομα, σε μια φάση της ζωής της;
Δύο θέματα βλέπω. Πρώτα το πρόβλημα (που δεν ακούγεται καθόλου αστείο, είναι σοβαρό), και το δεύτερο είναι πώς αντιμετωπίζετε το πρόβλημα. Όσο υγιέστατη και αν είναι ή φαίνεται, όταν ένας άνθρωπος αλλάζει ξαφνικά με τόσο δραματικό τρόπο, δεν γίνεται να αποκλείσουμε την ιατρική εξήγηση τόσο εύκολα, και όταν λέμε ιατρική, εννοούμε και την ψυχιατρική, και όταν λέμε ψυχιατρική, δεν εννοούμε ότι «τρελάθηκε». Οι αλλαγές έχουν εξηγήσεις. Μπορεί να μην μπορούμε να τις βρούμε, αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν. Νομίζω ότι πρέπει να ψάξετε να τις βρείτε, ή έστω να το προσπαθήσετε.
Αν δεν ερευνηθούν όλα αυτά, δεν ξέρω τι να πω για την επιθετικότητα της και για τον τρόπο που το χειρίζεται. Είναι ο χαρακτήρας της (οπότε το δείγμα δεν είναι και πολύ καλό), ή είναι κάτι που συνδέεται με την εμφάνιση αυτής της συμπεριφοράς;
Όπως και να είναι όμως, φοβάμαι ότι ο αληθινός μας χαρακτήρας βγαίνει στις δυσκολίες. Από τον τρόπο που το περιγράφεις, δεν φαίνεται να το θεωρεί κοινό σας πρόβλημα, αλλά δικό σου μόνο πρόβλημα. Αυτή θέλει, και εσύ πρέπει να δώσεις. Αν δεν μπορείς να δώσεις, είναι όλα δικό σου φταίξιμο, γιατί η επιθυμία της είναι πάνω από όλα; Έτσι ήταν πάντα, ή προέκυψε και αυτό τον τελευταίο χρόνο; Εσύ ξέρεις.
__________________
7.
"Είμαι μια κοπέλα ετών 30.Δεν είμαι σε σχέση ούτε σε γάμο.Σε γενικές γραμμές καλά..Ευχαριστημένη με τις έως τώρα επιλογές μου,οι οποίες δεν πάρθηκαν εύκολα.Θυσίασα τον εαυτό μου αρκετές φορές,την ηρεμία μου,τα θέλω μου,έκανα λάθη,έκανα σωστά,ερωτεύτηκα,με ερωτεύτηκαν,μάλωσα,ξεφτιλίστηκα,έκλαψα και επιτέλους νιώθω οτι ενηλικιώθηκα με ότι αυτό συνεπάγεται.Έχω πλέον όλα όσα χρειάζονται για να κάνουν ευτυχισμένο έναν άνθρωπο.Υγεία κι εγώ και οι αγαπημένοι μου άνθρωποι,φίλους τους οποίους έχω επιλέξει,δουλειά που με ευχαριστεί τις περισσότερες μέρες,υλικά αγαθά αρκετά για να ικανοποιώ την γυναικεία μου φύση και φάση.Αισθάνομαι οτι παρά τις συναισθηματικές,πάσης φύσεως απώλειες(φιλικές και ερωτικές)είμαι στον σωστό δρόμο..Περήφανη πλέον για τον εαυτό μου,που αντέδρασα όταν ένιωθα οτι καταπιέζομαι,που με υπερασπίστηκα όταν ένιωθα οτι αδικούμαι,που σταμάτησα να ανέχομαι και να με ανέχονται άνθρωποι που όλα έδειχναν οτι ο χρόνος μας είχε τελειώσει,που αναγνώρισα τα σημάδια,που πλέον έχω την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται για να εκφράζω τη γνώμη μου και να την υπερασπίζομαι....Παρ'όλα αυτά......πέφτω κατά καιρούς σε φάσεις που μοιάζουν καταθλιπτικές,μελαγχολικές..Φάσεις,που ενώ είμαι αισιόδοξος και θετικός άνθρωπος,δεν μου είναι εύκολο να βγώ απ'αυτές.Ξέρω οτι είναι μέσα στο παιχνίδι κι αυτό,δεν έχω αυταπάτες οτι όλη η ζωή μας είναι γέλιο και χαρά και αυτή είναι και η ουσία της.Ξέρω επίσης τί πρέπει να κάνω για να νιώσω καλύτερα,για να πάρω τα πάνω μου..αλλά δεν το κάνω!Γι'αυτό εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου.. γιατί νιώθω οτι το κακό έχει παραγίνει.Αισθάνομαι αχάριστη.Είναι σαν να πετάω στα σκουπίδια όλα αυτά για τα οποία προσπάθησα και ανέφερα παραπάνω.Και αναρωτιέμαι καμιά φορά..δεν φτάνουν αυτα;Κι αν δεν φτάνει ο ίδιος μου ο εαυτός για να με αναπτερώσει τί χρειάζεται;Κάποιος άλλος;Υποτίθεται οτι για να σε αγαπήσει κάποιος άλλος πρέπει πρώτα εσύ ο ίδιος να αγαπήσεις τον εαυτό σου.Έτσι δεν λένε;Το δυσάρεστο είναι πως δεν αισθάνομαι μόνο εγώ έτσι.Πάρα πολλές κοπέλες, οχι μόνο της ηλικίας μου αλλά και πιο μικρές και πιο μεγάλες είναι σε παρόμοια φάση.Σαν να μοιάζει μάταιο ώρες ώρες να προσπαθήσεις και αυτό είναι τραγικό.Τα αναγνωρίζω και σε πολλούς άντρες αυτά τα συμπτώματα αλλά ο αριθμός των γυναικών νομίζω πως είναι μεγαλύτερος(ή απλά οι άντρες δεν το εκφράζουν τόσο ανοιχτά)Ίσως τα παρασκέφτομαι,ίσως και να είναι σημεία των καιρών μας.Και η ερώτηση λοιπόν είναι..ποιό κίνητρο πέρα απο την υγεία,την ισορροπία στις σχέσεις σου,την ικανοποίηση που παίρνεις απο τη δουλειά σου είναι αρκετό για να σε βγάλει απο τη μίρλα σου; Εφόσον,προφανώς,όλα τα παραπάνω δεν αρκούν...Μάλλον απλά μου χρειάζεται ενα χαστούκι απ'άυτά που μόνο η ζωή ξέρει να δίνει,για να συνέλθω..και η αλήθεια είναι οτι το τρέμω αυτό το χαστούκι
Έγραψες ένα κατεβατό στο οποίο προσπαθείς να δικαιολογηθείς επειδή θέλεις σύντροφο.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να δικαιολογείσαι. Έχεις κάθε λόγο για να επιθυμείς να έχεις σύντροφο. Μπορείς να αγαπάς τον εαυτό σου, και παράλληλα να θέλεις έναν σύντροφο. Πού είναι η αντίφαση; Αγαπάω τον εαυτό μου σημαίνει, μεταξύ άλλων, αφουγκράζομαι τις επιθυμίες του και προσπαθώ να τις ικανοποιήσω. Αγαπάω τον εαυτό μου σημαίνει ότι τον καταλαβαίνω. Δεν είναι καθόλου πρωτότυπο ή περίεργο να καταλαβαίνεις ότι θα προτιμούσες να ζεις τη ζωή σου παρέα με έναν άλλον άνθρωπο. Οι περισσότεροι αυτό θέλουν, γι' αυτό υπάρχουν ζευγάρια και κλειστές ομάδες άλλου τύπου όσο υπάρχουν άνθρωποι.
Αν το παραδεχτείς δεν σημαίνει ότι θα βρεις κι όλας – είναι δυστυχώς άλλο καπέλο – αλλά τουλάχιστον δεν θα προσπαθείς να βρεις άλλες εξηγήσεις, βρίσκοντας προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν.
Ναι, και οι άντρες το νιώθουν, αλλά η κοινωνία δεν τους επιτρέπει να παραδέχονται φόβο και αδυναμία.
