Κάθε καινούργια άνοιξη διαβάζω William Carlos Williams και γράφω το ίδιο κομμάτι. Μπήκε η άνοιξη στην πόλη και είμαι high as a kite: αν δεν με συγκρατήσει κάποιος, αν δεν με βουτήξει από το πόδι, θα πετάξω πάνω από το Παρίσι όπως η Μαίρη Πόππινς πετούσε πάνω από το Λονδίνο.
Το soundtrack της ταινίας "The Place Beyond the Pines" μού θύμισε τους Suicide και τους Cryin' Shames – ακούω λοιπόν Suicide και Cryin' Shames, παρόλο που η γιορταστική μου διάθεση δεν αντιστοιχεί σ' αυτές τις δυο κάπως μελοδραματικές μπάντες. Ανάμεσα στις καθημερινές δουλειές, στις αγγαρείες, στις σιωπές –στο μετρό, στο λεωφορείο, στον δρόμο- διαβάζω μια παλιά έκδοση του "Spring and All" και σχεδιάζω μια ακόμα μουσική άνοιξη, ένα ακόμα μουσικότερο καλοκαίρι· είμαι διατεθειμένη να στερηθώ το φαγητό για να μη χάσω τις συναυλίες αυτής της καλής εποχής που αρχίζει για μια ακόμα φορά. Ένας ακόμα χρόνος πάνω στη γη. Another year. Τελικά, δεν πέθανα φέτος· ίσως πεθάνω του χρόνου αλλά, μέχρι τότε, πολλά μπορούν να συμβούν. Σκέφτομαι τα λόγια από ένα τραγουδάκι του Jack Johnson: My friends are getting' older, So I guess I must be too. Without their loving kindness, I don't know what I'd do.
Πολλά μπορούν να συμβούν.
σχόλια