Από την Αθηνά Κατσιμπάρδη
Στην καθημερινότητά σου νιώθεις πολλές φορές την ανάγκη να ξεφύγεις, να αφεθείς, να έρθεις σε επαφή με τη φύση και τον εαυτό σου. Όταν ζεις στην πόλη αυτό φαντάζει δύσκολο, όταν όμως αποφασίζεις να ζήσεις σ' ένα παραθαλάσσιο χωριό, αυτό γίνεται αναπόφευκτο.
Δεν γνώριζα την ύπαρξη του Kitesurfing πριν μετακομίσω στη Μεσσηνία και συγκεκριμένα στη Γιάλοβα. Τώρα βλέπω καθημερινά πολύχρωμους αετούς, αόρατα συνδεδεμένους με σανίδες, να σκίζουν τη θάλλασσα λες και ίπτανται ελάχιστα χιλιοστά από την επιφάνεια του νερού κι ανάμεσά τους ανθρώπινες φιγούρες που αναμετρώνται με τα στοιχεία της φύσης διεκδικώντας την απόλυτη ελευθερία.
Άνθρωποι παθιασμένοι με τη θάλασσα, τα κύματα και τον αέρα, ψάχνουν διαρκώς μια τοποθεσία, μετεωρολογικά κατάλληλη, για να κάνουν Κite. Τηλεφωνούν ο ένας στον άλλον και δίνουν ραντεβού σε παραλίες για να νιώσουν και να μοιραστούν αυτή την αίσθηση ελευθερίας.
Βλέποντάς τους, νιώθω ότι ακροβατούν ανάμεσα στην ταχύτητα, την ισορροπία και την αδρεναλίνη. Πιάνω τον εαυτό μου να φαντάζεται το αίσθημα πληρότητας και δύναμης που νιώθουν.
Είναι τότε που αρχίζουν να μου μπαίνουν ιδέες.
Μήπως θα έπρεπε κι εγώ να αρχίσω να κάνω Kite και να σταματήσω να τους παρακολουθώ; Ή μήπως αυτό που τελικά με γοητεύει είναι η ίδια η αναμέτρηση με τον εαυτό μου; Αυτή η αίσθηση της δύναμης και της αυτοπεποίθησης που νιώθει κανείς όταν έχει πάρει την απόφαση να ακολουθήσει αυτό που του αρέσει. Ό,τι κι' αν είναι αυτό.
σχόλια